วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1934

เสียงดาบดังก้องไปทั่วสวรรค์

ทันใดนั้น พลังดาบสีม่วงก็ปรากฏขึ้นที่คอของกระดูกมังกรที่ถูกตัดอย่างนุ่มนวล

ในช่วงเวลาต่อมา นิ้วของเหล่าจิ่วก็หดกลับอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาเห็นบางสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

“เป็นคุณจริงๆ!”

น้ำเสียงของเหล่าจิ่วเต็มไปด้วยความตกใจ ความกลัว และความโกรธ……

“เหล่าจิ่ว ใครกัน?” เยี่ยชิวถาม

“คุณจะเจอคนนี้ไม่ช้าก็เร็ว” เหล่าจิ่วตอบ ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น ก็มีข้อความปรากฏขึ้นบนคอของกระดูกมังกรที่ถูกตัดอย่างนุ่มนวล

ข้อความนี้ไม่ใช่อักษรตราประทับหรืออักษรปีศาจ แต่เป็นการเขียนที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง บิดเบี้ยวไปมาเหมือนมังกรและงู แต่กลับมีแก่นสารเทพที่น่าทึ่ง

“บ้าเอ๊ย นี่มันการเขียนแบบไหนกันเนี่ย ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน!” อมตะชางเหม่ยอุทาน

สายตาของเยี่ยชิวจ้องไปที่ข้อความนั้น

อย่างน่าแปลก ทันทีที่เขาเห็นคำเหล่านั้น เขาจำมันได้ทันทีและอ่านออกเสียงเบาๆ “ผู้ที่ติดตามฉันจะเจริญรุ่งเรือง ผู้ที่ต่อต้านฉันจะพินาศ มังกรเพียงตัวเดียวกล้าที่จะเรียกตัวเองว่าจักรพรรดิ!”

หลังจากอ่านข้อความแล้ว เยี่ยชิวก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

“นี่คือเนื้อหาของข้อความบรรทัดนั้น?”

อมตะชางเหม่ยบ่นว่า “ใครกันที่ช่างกล้าขนาดนี้ ถ้าฉันไม่รู้ดีกว่านี้ ฉันคงคิดว่าเขาเป็นผู้ปกครองสวรรค์และโลก”

เหล่าจิ่วพูดอย่างเคร่งขรึม “สิ่งที่คุณพูดนั้นไม่ผิด เขาเป็นผู้ปกครองจริงๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ อมตะชางเหม่ยก็ตกใจและถามว่า “เหล่าจิ่ว คนที่ฆ่าจักรพรรดิมังกรคือเต๋าสวรรค์หรือ?”

“เต๋าสวรรค์?” เหล่าจิ่วชี้ไปบนท้องฟ้าด้วยแขนที่ถูกตัดขาดของเขา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “เต๋าสวรรค์เป็นเพียงผู้รังแก มันไม่กล้าทำอะไรที่ประมาทเลินเล่อต่อหน้าเขา”

นี่มันอะไรกัน!

อมตะชางเหม่ยตกใจจนตาแทบหลุดออกมา สงสัยว่าคนผู้นี้คือใคร หากแม้แต่เต๋าสวรรค์ไม่กล้าทำอะไรกับเขา

เยี่ยชิวก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างมากและอดไม่ได้ที่จะถาม “เหล่าจิ่ว……”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เหล่าจิ่วก็พูดขึ้น

“ว่ากันว่าเมื่อหลายพันล้านปีก่อน พลังที่ไม่มีใครเทียบได้พร้อมพลังเวทย์มนตร์มหาศาลได้ถือขวานเทพ เปิดสวรรค์และโลก”

“นับจากนั้นเป็นต้นมา อาณาจักรทั้งหกจึงถือกำเนิดขึ้น”

“อาณาจักรทั้งหกประกอบด้วยเผ่ามนุษย์ เผ่าปีศาจ เผ่าอสูร นิกายพุทธ เผ่านรก และเผ่าเทพ!”

“เป็นเวลานานที่อาณาจักรทั้งหกอยู่ร่วมกันอย่างสันติ แต่ต่อมา เผ่าเทพได้พิชิตอาณาจักรทั้งห้าด้วยพลังอันล้นหลาม นับจากนั้นเป็นต้นมา เผ่าเทพก็กลายเป็นผู้ปกครอง และสิ่งมีชีวิตจากอีกห้าเผ่าก็กลายเป็นทาสของพวกเขา”

“เผ่าเทพได้ครอบครองห้าอาณาจักรมาเป็นเวลานาน โดยถือครองพลังแห่งชีวิตและความตาย อาศัยอยู่สูงเหนืออาณาจักรทั้งห้า ในขณะที่อาณาจักรทั้งห้าต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส”

“ในที่สุด เวลาก็ผ่านไปนาน และด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบแน่ชัด เผ่าเทพได้ประสบกับความขัดแย้งภายใน”

“กล่าวกันว่า มีบางคนแยกตัวออกจากเผ่าเทพ ตัดเส้นทางแห่งดวงดาวโบราณ และใช้หนทางอันสูงสุดในการปิดผนึกเผ่าเทพ ทำให้พวกเขาสูญเสียการติดต่อกับอาณาจักรทั้งห้า”

“อย่างไรก็ตาม เพื่อป้องกันไม่ให้นักฝึกฝนผู้ทรงพลังจำนวนมากปรากฏขึ้นในห้าอาณาจักรเพื่อแก้แค้นเผ่าเทพ เผ่าเทพได้สาปแช่งอาณาจักรทั้งห้า นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม จึงใช้เวลาหลายพันปีกว่าที่ระดับจักรพรรดิจะเกิดขึ้นในโลกแห่งการฝึกฝน”

“นับจากนั้น อาณาจักรทั้งห้าก็ได้เกิดใหม่อีกครั้ง”

“ทุกคนหลุดพ้นจากการควบคุมของเผ่าเทพ พัฒนาตนเอง และอยู่ร่วมกันอย่างสันติเป็นเวลานาน.…..”

ชิง! ชิง!

ทันใดนั้น ก็มีเสียงสวดดาบที่สั่นสะเทือนโลกดังขึ้นจากข้อความบรรทัดนั้น โดยแต่ละตัวอักษรนั้นคล้ายกับดาบเทพที่แผ่แสงเทพออกมา

พลังนั้นน่าทึ่งมาก

ท่าทางของเยี่ยชิวจริงจังขึ้น

เขาไม่คาดคิดว่าข้อความเพียงบรรทัดเดียวสามารถปล่อยเจตนาดาบอันทรงพลังได้

เยี่ยชิวสามารถบอกได้ว่า เจตนาดาบที่แผ่ออกมาจากตัวอักษรสามารถสังหารผู้ฝึกฝนในขั้นทงเสินได้อย่างง่ายดาย

มันยากที่จะเชื่อว่า ข้อความบรรทัดนี้จะคงอยู่ที่นี่มาหลายพันปีและยังคงมีพลังที่น่าเกรงขามเช่นนี้ได้

ทั้งเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยต่างก็ถอยห่างออกไป

“เจ้าหนู คนที่เขียนข้อความบรรทัดนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!” อมตะชางเหม่ยหรี่ตาจ้องไปที่ข้อความแล้วพูดว่า “ข้อความนั้นมีเจตนาดาบที่แข็งแกร่ง ซึ่งบ่งบอกว่าผู้เขียนต้องเป็นปรมาจารย์แห่งวิถีดาบ”