วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1938

เสียงเรียกของอมตะชางเหม่ยดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาระหว่างเยี่ยชิวและเหล่าจิ่ว เยี่ยชิวหันกลับไปเห็นเพียงแค่อมตะชางเหม่ยยืนอยู่ด้านหน้ากำแพง

บนกำแพงว่างเปล่า ไม่เห็นมีอะไรเลย

เยี่ยชิวจึงไม่สนใจอมตะชางเหม่ย หันกลับไปถามเหล่าจิ่วต่อว่า "ข้าเคยเห็นตู๋กูอู๋ตี๋ในโลกมนุษย์ เขาเป็นแค่นักปราชญ์ ทำไมเขาถึงปรากฏตัวในโลกมนุษย์ได้ล่ะ"

เหล่าจิ่วกล่าวว่า: "เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าครั้งหน้าหากเจ้าเห็นตู๋กูอู๋ตี๋อีก เจ้าก็ลองถามเขาดูสิ”

“ข้าเดาว่าเขาต้องเชี่ยวชาญเทคนิคลับพิเศษอะไรสักอย่างหรือเขาอาจมีของวิเศษบางอย่างอยู่แน่ ๆ ”

“เจ้าหนู จริงๆ แล้วยังมีอีกวิธีหนึ่งที่จะพาเจ้ากลับไปที่โลกมนุษย์ได้นะ”

เยี่ยชิวรีบถามทันที : “วิธีไหนหรือ?”

"ช่วยข้าหาชิ้นส่วนร่างของข้า" เหล่าจิ่วกล่าว: "เมื่อร่างของข้ากลับมาครบสมบูรณ์ เมื่อนั้นข้าก็สามารถพาเจ้าไปที่โลกมนุษย์ได้"

เยี่ยชิวพูดไม่ออก

เขามาอยู่ที่โลกฝึกเซียนตั้งนานแล้วยังไม่เคยเห็นชิ้นส่วนร่างต่าง ๆ ของเหล่าจิ่วเลย ใครจะรู้ว่าพวกมันไปอยู่ที่ไหน?

“ข้าเกรงว่าการที่จะหาร่างของเจ้ามันยากยิ่งกว่าการที่ข้าจะไปเป็นกษัตริย์เสียอีก” เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงเคืองนิด ๆ

“อย่าเพิ่งท้อใจไป เมื่อไหร่ที่เข้าใกล้ร่างของข้า ข้าจะสัมผัสรู้ได้เอง” เหล่าจิ่วกล่าวเสริมว่า “งั้นข้าจะบอกวิธีที่เป็นไปได้ให้เจ้าแล้วกัน”

“หากว่าเจ้าได้ครอบครองโชคชะตาของเผ่ามนุษย์ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง มีเพียงวิธีนี้ เจ้าถึงจะสามารถกลับไปที่โลกมนุษย์ได้ ”

“นั้นเพราะโลกมนุษย์เป็นของเผ่าพันธุ์มนุษย์เช่นกัน”

“และอีกอย่าง แม้ว่าตัวเจ้าจะอยู่ในโลกฝึกเซียนก็ตาม ทุกสิ่งในโลกมนุษย์เจ้าก็สามารถสัมผัสรับรู้ได้เช่นกัน”

“และเจ้ายังสามารถข้ามภพไปมาระหว่างโลกฝึกเซียนและโลกมนุษย์ได้ทุกที่ทุกเวลา”

ดูแล้ว คงต้องไปที่จงโจวสักครั้งแล้วล่ะ!

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "จักรพรรดิเผ่าปีศาจกล่าวไว้ว่า อีกครึ่งหนึ่งของโชคชะตาของเผ่ามนุษย์นั้นอยู่ที่จงโจว หลังจากออกจากสุสานมังกรจะข้าจะไปที่จงโจวทันที"

เหล่าจิ่วถามว่า: "เจ้าหนู ข้างนอกสุสานมังกรยังมีนักปราชญ์อีกหลายคน เจ้าคิดบ้างหรือไม่ว่าจะหลบหนีออกไปได้อย่างไร"

เยี่ยชิวถามกลับ: " ฟังจากที่เจ้าพูด หรือว่าเจ้ามีวิธีช่วยข้าหลบหนีงั้นหรือ?"

“ไม่มี” เหล่าจิ่วกล่าว : “ข้าแค่ถามดูเท่านั้น”

เยี่ยชิว : “.........”

“เอาล่ะ พูดกับเจ้าเยอะขนาดนี้แล้ว ข้าก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ข้าอยากจะนอนพักแล้ว” หลังจากเหล่าจิ่วพูดจบ โลงเลือดแดงก็สั่นสองครั้ง

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะถอดจิตวิญญาณของเขา แต่จู่ ๆ เขารู้สึกว่ามิงค์วัฒนะและลูกกิเลนไม่ขยับเขยื้อนเลย

“สลบไปแล้วเหรอ?”

เยี่ยชิวเป็นเจ้านายของพวกมัน เพียงแวบเดียวเขาก็รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพวกมันได้ เพียงแค่คิด ลูกิเลนและมิงค์วัฒนะก็ฟื้นขึ้นมาทันที

“ทำไมอยู่ดีๆพวกเจ้าถึงได้สลบไปล่ะ?” เยี่ยชิวถาม

ลูกกิเลนและมิงค์วัฒนะก็มองไปที่หม้อเฉียนคุน ด้านในหม้อเฉียนคุนมีไข่ลึกลับถูกสกดไว้อยู่

เยี่ยชิวสังเกตเห็นนัยน์ตาของลูกกิเลนและมิงค์วัฒนะมีความหวาดกลัว และจ้องมองไปที่หม้อเฉียนคุน แล้วขนของพวกมันลุกทั่วทั้งตัว

ยิ่งกว่านั้นพวกมันยังตัวสั่นเทาอีกด้วย

เยี่ยชิวก็เข้าใจในทันที

“เมื่อกี้เป็นเพราะมันทำให้พวกเจ้าสลบไปใช่ไหม? ” เยี่ยชิวถาม

ลูกกิเลนและมิงค์วัฒนะพยักหน้าทันที

“แค่ไข่ใบเดียวไม่ถึงกับทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวจนสลบไปมั่ง?” เยี่ยชิวไม่อยากจะเชื่อ

ลูกกิเลนและมิงค์วัฒนะสีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ เหลือบมองหม้อเฉียนคุน แล้วค่อยๆ ถอยออกไป

บ้าชะมัด ใข่ใบนั้นมันน่ากลัวเกินไป

“พวกเจ้าไม่ต้องกลัว ถ้าคราวหน้ามันกล้ารังแกพวกเจ้าอีก ข้าจะตีมัน ” เยี่ยชิวกล่าว