วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1939

ในตอนนี้เสียงของอมตะชางเหม่ยดังก้องอยู่ในหูของเยี่ยชิว "ไอ้เด็กเหลือขอ เจ้าจับตาดูให้ดี ๆ ข้ากำลังจะทำลายค่ายกลนี้แล้ว"

เยี่ยชิวดึงสติกลับมา แล้วหันกลับไปมอง เขาเห็นตาเฒ่าก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วสบัดชายเหลือที่ยาวของเขา

เขารู้ว่าตาเฒ่ากำลังจะเริ่มเสแสร้งแกล้งทำ

“หึ หึ !”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“เจ้าเด็กบ้า เจ้าหัวเราะทำไม?” อมตะชางเหม่ยหันกลับมามองเยี่ยชิวอย่างไม่พอใจ

“ดูเหมือนเจ้าจะลืมไปว่า เจ้ากำลังสวมรอยเป็นคนรับใช้อยู่ มันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเจ้า ” เยี่ยชิวกล่าวต่อว่า “ถ้าเป็นตัวจริงของเจ้า เมื่อสวมชุดนักพรต เจ้ายังดูมีราศีความเป็นนักพรตที่สง่างาม แต่ดูตอนนี้สิมันไม่เข้าพวกกันเลย "

“ฮึ่ม !” อมตะชางเหม่ยคำรามอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ข้ากำลังจะทำลายค่ายกลนี้แล้ว วันนี้ข้าจะสำแดงให้เจ้าได้เห็นว่าข้าเก่งแค่ไหน”

หลังจากพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็หยิบหินวิญญาณออกมา

หินวิญญาณนี้มีขนาดเล็กกว่าเหรียญทองแดง

“ไป!” อมตะชางเหม่ยสะบัดมือ ส่งหินวิญญาณเข้าไปกระแทกกับกำแพง เสียงดัง "โป๊ก" แต่ดูเหมือนว่าหินวิญญาณจะถูกกลืนหายเข้าไปในกำแพงอย่างไร้ร่องรอย

เยี่ยชิวตกตะลึง ： “นี่คือวิธีที่เจ้าทำลายค่ายกลเหรอ?”

"จุ๊ จุ๊ จุ๊ ช่างสมกับเป็นผู้นำของภูเขาหลงหู่ มันยอดเยี่ยมจริงๆ!"

“วิธีทำลายค่ายกลแบบนี้ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน!”

อมตะชางเหม่ยดูออกว่าเยี่ยชิวกำลังเยาะเย้ยเขา เขายิ้มเยาะและพูดว่า " เจ้าจะรู้ได้อย่างไร ว่าข้าเก่งกาจแค่ไหน?"

“เจ้าเด็กบ้า เจ้ารอดูเถอะ”

“ข้าจะทำลายค่ายกลนี้ได้อย่างรวดเร็ว”

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็หยิบหินวิญญาณออกมาอีกครั้ง

คราวนี้ เขาหยิบหินวิญญาณออกมาหลายสิบก้อน ถือมันไว้ในมือ จากนั้นเหวี่ยงฝ่ามือออกไป

ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง ——

หินวิญญาณทีละก้อน ๆ ถูกเหวี่ยงเข้าไปในกำแพงราวกับเทพธิดาโปรยดอกไม้

หลังจากทำสิ่งนี้จบลง อมตะชางเหม่ยก็ยกมือขวาขึ้น นิ้วชี้และนิ้วกลางรวมเข้าด้วยกันสร้างเป็นกระบี่นิ้ว แล้วหมุนผสานพลังซี่ของเขา

"พรึ่บ ！"

อมตะชางเหม่ยยื่นกระบี่นิ้วออกไปที่กำแพงเล็กน้อย

ทันใดนั้น ก็มีระลอกคลื่นปรากฏขึ้นบนกำแพง เหมือนกับก้อนหินที่ถูกโยนลงกลางทะเลสาบ

ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาที ดวงไฟเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนกำแพง

เยี่ยชิวมองเห็นหินแห่งจิตวิญญาณที่อมตะชางเหม่ยได้เหวี่ยงเข้าไปบนกำแพงก่อนหน้านี้ หินวิญญาณเหล่านั้นกระจายไปอยู่บนดวงไฟที่มีขนาดแตกต่างกัน สดใสดุจคริสตัล

“สลายแล้ว！”

อมตะชางเหม่ยตะโกนสุดเสียง และทันใดนั้น ดวงไฟที่หนาแน่นก็แตกสลายในทันที ต่อจากนั้น ก็มีช่องอุโมงค์ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาทั้งสอง

“เป็นยังไงบ้างล่ะเจ้าเด็กเหลือขอ ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ?” อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความได้ใจ

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: "มันถูกทำลายแล้ว"

อมตะชางเหม่ยเดินมาหาเยี่ยชิว และพูดอย่างไม่อายว่า："ไอ้เด็กบ้า ข้าใช้ความพยายามอย่างมากในการทำลายค่ายกลนี้ และสูญเสียหินวิญญาณไปมากมาย เจ้าควรจะตอบแทนข้าหน่อยไหม?”

เยี่ยชิวตะคอกกลับไปว่า: " บ้าชะมัด เจ้าไม่หน้าด้านเกินไปหน่อยเหรอ? เจ้าทำลายค่ายกลได้อย่างง่ายดาย และใช้หินวิญญาณเพียงแค่สิบกว่าก้อน ยังกล้ามาขอค่าตอบแทนจากข้างั้นเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า: "หินวิญญาณที่สูญเสียไป ข้าไม่คิดบัญชีกับเจ้าก็ได้”

“แต่ว่า เพื่อที่จะทำลายค่ายกลแล้ว ข้าสูญเสียพลังชี่ไปไม่ใช่น้อยเลย เจ้าเห็นว่าข้าทำลายค่ายกลได้อย่างง่ายดาย แต่จริงๆแล้วภายในข้าได้รับบาดเจ็บ........ ”

“ให้ตายเถอะ เจ้าเอามุขเดิม ๆ ออกมาเล่นอีกแล้วเหรอ?”

“รีบเก็บมันกลับไปเลยนะ ！”