วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1940

“หัวของจักรพรรดิมังกร!”

อมตะชางเหม่ยเห็นหัวมังกรก็อุทานออกมา

เยี่ยชิวสังเกตเห็น แม้ว่าจะเหลือเพียงแค่โครงกระดูกของหัวมังกร แต่มันก็แผ่รัศมีความอาฆาตที่ทรงพลังมหาศาลออกมา โดยเฉพาะลูกกะตาสองรูนั้น ราวกับสามารถกลืนกินหัวใจของผู้คนได้

นอกจากนี้ ฟองอากาศในบ่อเลือดก็ผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ราวกับมันกำลังเดือดอยู่

แม้ว่าจะส่งกลิ่นเหม็นคาวจนทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ว่าเลือดก็เต็มไปด้วยแสงสีทองราวแสงอันศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยพลัง ดุจเม็ดทองคำที่แวววาว สดใสสะดุดตามีชีวิตชีวา

“เลือดมังกรแท้จริง！”

เยี่ยชิวจำได้ทันทีว่าเป็นเลือดของจักรพรรดิมังกร

“เลือดมังกรแท้จริงนั้นเป็นสิ่งของมีค่า บ่อเลือดนั่นใหญ่มากจนคนหลายสิบคนสามารถว่ายน้ำได้ ” ในขณะที่อมตะชางเหม่ยพูดอยู่ นัยน์ตาของเขาก็เบิกกว้าง

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ถ้าหากว่าเจ้าดื่มเลือดมังกรแท้จริงเหล่านั้นจนหมด พลังยุทธ์ของเจ้าอาจจะเพิ่มขึ้นไม่มากก็น้อย"

“จริงหรือ?” อมตะชางเหม่ยกลืนน้ำลาย

ให้ตายเถอะ ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น เจ้าเชื่อจริง ๆ เหรอ

“ไอ้เด็กเหลือขอ พวกเรามาตกลงกันก่อน ” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ข้าจะไม่ขโมยมรดกจักรพรรดิมังกรไปจากเจ้า แต่เจ้าต้องแย่งชิงเอาเลือดมังกรแท้จริงมาให้ข้า”

เยี่ยชิวกล่าวว่า ： “เจ้าไม่มีมือมีเท้าเหรอ ทำไมต้องให้ข้าช่วยเจ้าแย่งชิงมันมาด้วย?”

“เจ้าไม่เห็นอัจฉริยะเหล่านั้นที่ยืนอยู่หน้าบ่อเลือดเหรอ? ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้อย่างไร” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ข้าไม่สน อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องช่วยข้าแย่งชิงเลือดมังกรแท้จริงมาให้ข้า ”

ใช่แล้ว เฉินเทียนมิ่ง ฉีเทียน เซียวยี่เฉิน และ หวังชงจากดินแดนพื้นที่เทพฮวงกู่ ในขณะนี้บุตรเทพทั้งสี่อยู่ไม่ไกลจากบ่อเลือด

พวกเขายืนอยู่ในตำแหน่งที่แตกต่างกัน พวกเขาล้อมรอบบ่อเลือดขนาดใหญ่ไว้ และแต่ละคนก็มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก

ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่หัวมังกรกับบ่อเลือด ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่างอยู่

“เจ้าเด็กบ้า พวกเขากำลังรออะไรอยู่?” ” อมตะชางเหม่ยถามเสียงต่ำ

เยี่ยชิวกล่าวว่า ： “บางทีมรดกจักรพรรดิมังกรอาจอยู่ในบ่อเลือดแห่งนั่น”

อย่างที่คาดไว้

เมื่อเขาพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของเฉินเทียนมิ่งพูดขึ้นว่า: "คนแซ่หวัง ข้าบุตรเทพขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี ด้วยพลังยุทธ์ของเจ้าแค่นี้ เจ้าไม่คู่ควรที่จะมาแข่งขันเพื่อแย่งชิงมรดกจักรพรรดิมังกรกับข้า หากว่าเจ้าแยกแยะไม่เป็นและยังยืนกรานที่จะต่อสู้เพื่อมัน ระวังข้าจะสับหัวของเจ้าด้วยดาบของข้า”

“เจ้า—— ” หวังชงจ้องมองด้วยความโกรธ เขากำลังจะพูดแต่ดันถูกเซียวยี่เฉินขัดจังหวะเสียก่อน

“พี่หวัง แม้ว่าคำพูดของเฉินเทียนมิ่งจะทำให้เจ้ารู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ไร้เหตุผล ในหมู่พวกเรา เจ้ามีพลังยุทธ์ต่ำที่สุด หากเจ้าฝืนจะแข่งขันเพื่อชิงมรดกจักรพรรดิมังกร เจ้าย่อมรู้ดีว่าจุดจบของเจ้าจะเป็นเช่นไร”

ขณะที่เซียวยี่เฉินพูดสิ่งนี้อยู่ ประโยคแอบแฝงด้วยการข่มขู่และพูดว่า: " ข้าจะเอามรดกจักรพรรดิมังกรให้ได้ หากว่าใครกล้าแย่งชิงมันไปจากข้า อย่าหาว่าข้าไร้ความปราณี"

คำพูดของเขาไม่เพียงแต่ข่มขู่หวังชงเท่านั้น แต่ยังเตือนฉีเทียน และเฉินเทียนมิ่งอีกด้วย

“ไม่ความปรานีงั้นเหรอ ? หึ หึ... ข้าต้องกลัวเจ้าไหม?” เฉินเทียนมิ่งกล่าวว่า: "ข้าถูกลิขิตมาด้วยโชคชะตา และมรดกจักรพรรดิมังกรต้องเป็นของข้า หากใครต้องการแย่งชิงมันไปจากข้า ข้าฝจะทำลายแก่นวิญญาณของเขาด้วยดาบของข้า”

เฉินเทียนมิ่งแข็งแกร่งมาก และคำขู่ของก็ทรงพลังอย่างมากเช่นกัน

“ท้ายที่สุดแล้วมรดกจักรพรรดิมังกรจะตกเป็นของใครนั้น คงต้องมาวัดกันที่ความสามารถของแต่ล่ะคน ” แม้ว่าคำพูดของฉีเทียนฟังดูนุ่มนวล แต่ท่าทางของเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยมรดกจักรพรรดิมังกรไปอย่างแน่นอน

หลังจากนั้นฉีเทียนมองไปที่หวังชง และเตือนเขาว่า: "พี่หวัง แม้ว่ามรดกจักรพรรดิมังกรนั้นล้ำค่าก็จริง แต่ชีวิตก็มีค่ายิ่งกว่านั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะคิดได้นะ"

เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามจะโน้มน้าวหวังชง ด้วยพลังยุทธ์อันน้อยนิดของเจ้า อย่าได้เข้าร่วมในการต่อสู้เลย ไม่เช่นนั้นชีวิตของเจ้าก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้

หวังชงคิดสักพักแล้วพูดว่า: "ข้าขอถอนตัวจากการต่อสู้"

ครืน

หลังจากพูดจบ หวังชงก็ถอยห่างออกไปประมาณหนึ่งพันเมตร เขาอยากจะดูว่าในที่สุดแล้วมรดกจักรพรรดิมังกรจะตกอยู่ในมือของใคร

ในเวลาเดียวกัน เขาก็แอบมองไปที่เฉินเทียนมิ่ง นัยน์ตาของเขาเผยให้เห็นถึงความอาฆาตแค้น