วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1942

ทันทีที่เฉินเทียนมิ่งคำรามเสียงดัง พลังงานดาบนับหมื่นก็พุ่งลงมาดุจสายฝนโปรยปราย ห่อหุ้มฉีเทียนและเซียวยี่เฉินไว้ในทันที

ดาบเหล่านั้นปกคลุมทั่วท้องฟ้า

และดาบแต่ละเล่มก็ยาวหลายสิบจั้ง ดั่งสายฟ้าฟาด พลังมหาศาล ความคมกริบยากจะต้านทาน

“ฝ่ามือหยินหยาง!”

ฉีเทียนคำรามลั่น สั่นสะเทือนไปถึงท้องฟ้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณนักสู้ มือทั้งสองข้างรวมพลังหยินหยางอันยิ่งใหญ่ ฟาดออกไป

พลังอันมหาศาล

ร่างกายของฉีเทียนยังมีโล่ป้องกันที่รวมพลังหยินหยาง ปกป้องเขาอย่างแน่นหนา เพราะดาบที่เฉินเทียนมิ่งปล่อยออกมามีจำนวนมากเกินไป เขาจึงทำเช่นนี้เพื่อความปลอดภัย

ส่วนเซียวยี่เฉิน เมื่อเห็นดาบพุ่งเข้ามา เขาก็เคลื่อนไหว

"เคลื่อนย้ายมิติ"

เซียวยี่เฉินใช้วิชาเคลื่อนย้ายมิติอีกครั้ง ความเร็วของเขาถึงขีดสุด ราวกับเคลื่อนย้ายในพริบตา ทะลุผ่านดาบนับไม่ถ้วน หลบการโจมตีของดาบอย่างแม่นยำ

หวังชงยืนอยู่ห่างออกไป เขากำหมัดแน่นอย่างรอจังหวะ

ณ ทางออกของถ้ำ

เมื่ออมตะชางเหม่ยเห็นเฉินเทียนมิ่งปล่อยท่าไม้ตาย ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะสื่อสารกับเยี่ยชิว

“โคตรน่าตื่นเต้นเลย"

“น่าเสียดายที่ฉีเทียนและเซียวยี่เฉินไม่ใช่คนธรรมดา ไม่งั้นพวกเขาคงโดนพลังดาบของเฉินเทียนมิ่งเสียบเป็นเม่นไปแล้ว”

“ใช่แล้ว เจ้าเด็กเหลือขอ! นายสังเกตเห็นไหมว่า ท่าไม้ตายหมื่นดาบของเฉินเทียนมิ่งนั้นมีความคล้ายคลึงกับวิชาฆ่าทั้งเป็นของนาย”

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย "คล้ายกันอยู่บ้าง แต่หมื่นดาบดูทรงพลังกว่าวิชาฆ่าทั้งเป็นของฉันมาก”

"นั่นก็เพราะเฉินเทียนมิ่งมีพลังฝีมือสูงกว่าฉันอยู่แล้ว"

"แต่ถ้าพลังฝีมือเท่ากัน ฉันอยากจะประลองกระบี่กับเขาสักครั้ง"

อมตะชางเหม่ยถาม “นายคิดว่าเฉินเทียนมิ่งจะจัดการฉีเทียนกับเซียวยี่เฉินได้ไหม?"

"ยาก" เยี่ยชิวตอบ "ทั้งฉีเทียนและเซียวยี่เฉินไม่ใช่หมูให้เชือด ฉีเทียนเป็นศิษย์เอกของอู่จี๋เทียนจุน ส่วนเซียวยี่เฉินเป็นลูกของอีกคนเป็นลูกของเจ้าสำนักปู่เทียน ทั้งคู่ล้วนเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยาก"

"การที่เฉินเทียนมิ่งจะสังหารพวกเขาได้นั้นไม่ง่ายนัก"

“ฉันยืนยันได้เลยว่า ต่อให้เฉินเทียนมิ่งทำได้ เขาก็ต้องแลกมาด้วยราคาที่แพงลิบ"

"อาจถึงขั้นที่ทั้งสามคนต้องตายตกไปพร้อมกัน"

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า "ตายตกไปพร้อมกันก็ดีสิ พวกเราจะได้เหลือแค่หวังชงให้จัดการ"

“นายก็ใช้เพลิงวิญญาณระดับจักรพรรดิเผาหวังชงให้กลายเป็นเถ้าธุลีไปซะ"

"เมื่อถึงตอนนั้น มรดกจักรพรรดิมังกรก็จะตกเป็นของนาย”

เยี่ยชิวเหลือบมองหวังชง แล้วพูดว่า "อาจไม่ต้องให้ฉันลงมือ หวังชงก็อาจจะตายไปเอง"

อมตะชางเหม่ยชะงัก "หมายความว่ายังไง?"

"อย่าพูดมากความเลย ดูพวกเขารบกันดีกว่า" เยี่ยชิวพูด "พวกนั้นล้วนเป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับยาก มีพลังฝีมือเทียบเท่านักบุญ แถมยังมีภูมิหลังไม่ธรรมดา พวกเขาต้องมีไพ่ตายมากมาย การชมการต่อสู้ครั้งนี้ เราต้องได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้างแน่"

"อืม" อมตะชางเหม่ยพยักหน้าเห็นด้วยอย่างลึกซึ้ง

ณ ใจกลางสนามรบ

มือทั้งสองของฉีเทียนสะบัดไปมา พลังฝ่ามือท่วมท้น กระบวนท่าดาบที่พุ่งเข้ามาใกล้ตัวเขาถูกตบจนแหลกละเอียด

ร่างของเขาดูสง่างามราวกับหยกชั้นเลิศ เสื้อคลุมปลิวไสวตามแรงลม ดูราวกับเซียนผู้สูงส่ง

อีกด้านหนึ่ง

เซียวยี่เฉินใช้เคล็ดวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา หลบกระบวนท่าดาบนับไม่ถ้วนได้อย่างง่ายดาย

"ตูม!"

หลังจากที่ฉีเทียนตบกระบวนท่าดาบจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาก็หันไปมองเซียวยี่เฉิน แล้วสบถในใจว่า "เจ้าตัวเจ้าเล่ห์นี่ ใช้เคล็ดวิชาเคลื่อนย้ายตลอดเวลาเพื่อหลบกระบวนท่าดาบ สิ่งนี้ชัดเลยว่ามันจะเก็บพลังไว้"

"นายจะเก็บพลังไว้ทำไม? จะมาจัดการฉันเหรอ?"