วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1943

ท้องฟ้าเหนือผืนปฐพีพร่างพราวไปด้วยคมดาบคมกริบ นับหมื่นนับแสนราวกับป่าดาบขนาดมหึมา กลิ่นอายสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว

คมดาบแต่ละเล่มล้วนทรงพลังราวกับมีชีวิต ปลายดาบส่องประกายเจิดจ้า สะกดทุกสายตาที่มองเห็น

"หวังชง" ที่ยืนอยู่ห่างออกไปมีสีหน้าเคร่งเครียด

ส่วนอมตะชางเหม่ยรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วร่าง กล่าวขึ้นว่า "เฉินเทียนมิ่ง นี่มีลูกเล่นเยอะจริงๆ"

เยี่ยชิวมีสีหน้าผ่อนคลาย

เขาเห็นได้ชัดว่าท่าไม้ตายของเฉินเทียนมิ่งนั้นทรงพลังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

"รีบสู้สิ เอาให้สุดแรงเกิด เอาให้ตายกันไปข้าง"

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

สถานการณ์กำลังเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้

นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเขา

บนท้องฟ้า เฉินเทียนมิ่งกำด้ามดาบยักษ์ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างไขว้หลัง ดวงตาคมกริบราวกับคมดาบ

“ฉัน เฉินเทียนมิ่งคือผู้ที่ฟ้าลิขิต"

"อนาคตต้องได้เป็นจักรพรรดิแน่นอน"

"วันนี้ จะให้พวกนายทั้งสองคนเป็นบันไดในการก้าวขึ้นเป็นจักรพรรดิของฉัน!”

เฉินเทียนมิ่งสวมชุดเกราะ ผมปลิวไสว ดวงตาเต็มไปด้วยความทะนงตน

ฉีเทียนและเซียวยี่เฉินอยู่ภายใต้ดาบที่ปกคลุมไปทั่ว ทั้งคู่รู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่หนาวเหน็บ แต่บนใบหน้าของทั้งสองคนไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย

“พี่เซียว ถ้านายยังไม่ใช้ไม้ตายอะไรออกมาอีก กลัวว่าการต่อสู้นี้นายจะถูกกำจัดออกไปก่อน" ฉีเทียนกล่าว

เซียวยี่เฉินเอ่ยกับฉีเทียนว่า "พี่ฉี ถ้าพี่ไม่ใช้ไม้ตายล่ะก็ ฉันเกรงว่านายจะต้องตายใต้คมดาบของเฉินเทียนมิ่งก่อนเป็นแน่”

เฉินเทียนมิ่งได้ยินดังนั้นก็แค่นเสียงเยาะหยัน "มีไม้ตายอะไรก็งัดออกมาให้หมด"

"พวกนายไม่มีทางเปลี่ยนแปลงจุดจบได้หรอก"

"วันนี้ ฉันจะประหารพวกนายด้วยดาบของฉันเอง"

ฉีเทียนเงยหน้ามองท้องฟ้า

"ดาบนับล้านเล่ม งั้นเหรอ..."

ฉีเทียนยิ้มมุมปาก ยกมือขึ้นประสาน พริบตาเดียว ร่างของเขาก็มีอาภรณ์เพิ่มขึ้นมาอีกชั้น

อาภรณ์นั้นครึ่งหนึ่งเป็นสีขาว ครึ่งหนึ่งเป็นสีดำ ปักลวดลายหยินหยาง สวมใส่เข้ากับรูปร่างของฉีเทียนได้อย่างพอดิบพอดี

"อาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์หยินหยาง!"

เซียวยี่เฉินจำได้ในทันที

ครั้งที่อู่จี๋เทียนจุนสำเร็จเป็นนักบุญ เขาได้หลอมสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไว้มากมาย ในจำนวนนั้น มีอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์ผืนหนึ่งที่พิเศษมาก สวมใส่แล้วนุ่มสบาย แต่กลับแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ทั้งยังสามารถป้องกันการโจมตีของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้

จากนั้น ในมือของฉีเทียนก็ปรากฏดาบยาวเล่มหนึ่งขึ้นมา

ดาบเล่มนั้น ด้านหนึ่งเป็นสีขาว ด้านหนึ่งเป็นสีดำ

“ดาบแห่งสวรรค์หยินหยาง!”

เซียวยี่เฉินจำมันได้อีกครั้งและพูดอย่างลับๆ ว่า “ดูเหมือนฉีเทียนจะได้ของดีจากอู่จี๋เทียนจุนมาไม่น้อย”

“สองสิ่งนี้ คงไม่ใช่ไม้ตายสุดท้ายของเขาแน่”

คิดได้ดังนั้น เซียวยี่เฉินก็แบมือออก ปรากฏหอกยาวสีเขียวขึ้นมาในฝ่ามือ

หอกยาวสีเขียวเล่มนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่าฟัน ราวกับจะกลืนกินวิญญาณของผู้คนได้อย่างน่าสะพรึงกลัว

“หอกพิฆาตเทพ!”

ฉีเทียนจำหอกในมือของเซียวยี่เฉินได้

หอกเล่มนี้เป็นสมบัติของเจ้าสำนักปู่เทียน ว่ากันว่าหลังจากเจ้าสำนักปู่เทียนกลายเป็นนักบุญ เขาเคยใช้หอกเล่มนี้สังหารยอดฝีมือในระดับนักบุญใหญ่มาแล้ว

เฉินเทียนมิ่งเห็นทั้งสองคนชักอาวุธออกมา ก็แค่นเสียงหัวเราะเยาะ

"ดาบแสนเล่ม ฟาดฟัน!"

ในทันใด ดาบแสนเล่มที่ลอยอยู่กลางอากาศก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ส่งเสียงกึกก้องกังวาน เกิดเป็นตาข่ายดาบอันน่าสะพรึงกลัว

"ฟัน!"

เฉินเทียนมิ่งตะโกนเสียงดัง ดาบแสนเล่มพุ่งลงมาจากท้องฟ้าในพริบตา ท่วมทับฉีเทียนและเซียวยี่เฉินไว้ในดาบ

"ฆ่า!"

ฉีเทียนคำราม มือถือดาบแห่งสวรรค์หยินหยาง แสดงวิชาดาบอันน่าสะพรึงกลัว พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า

อีกด้านหนึ่ง

เซียวยี่เฉินก็กล้าหาญไม่แพ้กัน หอกพิฆาตเทพของเขากวาดออกไป ดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้ามาหาเขาก็กลายเป็นผุยผง

“ตูม!”