วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 195

เยี่ยชิวหันกลับมาอย่างแข็งทื่อ

"ชิวเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้น?" น้ำเสียงของเฉียนจิ้งหลานดูรุนแรงเล็กน้อย

เยี่ยชิวอยากจะพูดว่า ผมบริสุทธิ์นะ เป็นไป๋ปิงต่างหากที่กำลังก่อปัญหา

แต่ถ้าเขาพูดแบบนี้ ไม่เพียงแต่เฉียนจิ้งหลานจะไม่เชื่อ แต่เขายังจะทำให้ไป๋ปิงขุ่นเคืองอย่างสิ้นเชิงอีกด้วย

ภาวะนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริง ๆ!

เยี่ยชิวปวดหัว และพูดได้เพียงว่า "แม่ครับ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ผม..."

"เข้าใจผิดอะไร? เยี่ยชิว พูดให้ชัดเจน" ไป๋ปิงกล่าวอย่างเข้มแข็ง

หลินจิงจื้อกลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวาย เธอจึงพูดอย่างละเอียดอ่อน "คุณป้าคะ ฉันเป็นแฟนของเยี่ยชิว ฉันเชื่อว่าเยี่ยชิวจะไม่ทำอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจ"

ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่พูด แต่เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ไป๋ปิงก็โกรธทันที

"หลินจิงจื้อ เธอหมายถึงอะไร? เธอกำลังบอกว่าฉันไร้ยางอายและไร้เหตุผลงั้นเหรอ?"

หลินจิงจื้อหัวเราะเยาะ "เธอรู้ตัวเองด้วยเหรอ?"

"เยี่ยชิว นายคิดอย่างนั้นเหมือนกันเหรอ?" ไป๋ปิงมองไปที่เยี่ยชิวอีกครั้ง

มากกว่าแค่คิด เห็นได้ชัดว่าคุณต่างหากที่สร้างปัญหา!

เยี่ยชิวไม่กล้าพูดแบบนี้ เพราะไป๋ปิงเป็นเจ้านายของเขา และเป็นผู้หญิง ถ้าเขาต้องการพูดแบบนี้จริง ๆ เธอจะเอาหน้าเธอไปไว้ที่ไหน?

สถานการณ์ตอนนี้ชัดเจนมาก นั่นคือไป๋ปิงและหลินจิงจื้อกำลัง "ต่อสู้" กัน

ผู้หญิงสองคนนี้ เป็นเหมือนน้ำกับไฟ

สิ่งเดียวที่ทำให้เยี่ยชิวพอใจมากขึ้นก็คือ หลินจิงจื้อไม่ได้ใช้ทักษะ "ลิ้นพิษ" ของเธอ ไม่เช่นนั้นสถานที่นี้คงจะมีเสียงดังไม่น้อย

"เยี่ยชิว ถ้านายไม่พูด คุณป้าคิดว่าฉันกำลังสร้างปัญหาอย่างไร้เหตุผลหรือเปล่า?" ไป๋ปิงถามอีกครั้ง

"รองคณบดีไป๋ ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น..."

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว อย่าโทรหาฉันตามตำแหน่งทางการเป็นการส่วนตัว"

"เอาล่ะคุณไป๋ปิง มันเป็นแบบนี้..."

"นายไม่จำเป็นต้องอธิบาย" ไป๋ปิงขัดจังหวะเยี่ยชิวอีกครั้ง และพูดว่า "เอาโทรศัพท์ของนายมาให้ฉันหน่อย"

"ทำไมคุณถึงต้องการโทรศัพท์มือถือของผมล่ะ?" เยี่ยชิวประหลาดใจมาก

"เร็วเข้า" ไป๋ปิงเร่งเร้าอย่างไม่อดทน

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา แล้วยื่นให้เธอ

ไป๋ปิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเยี่ยชิว เปิดดูอัลบั้มรูป แล้วถามว่า "นี่คืออะไร? ฉันเป็นคนไร้เหตุผลหรือเปล่า?"

ให้ตายสิ ทำไมถึงลืมเรื่องนี้ไปได้ล่ะ?

เยี่ยชิวเหงื่อออกมาก

ครั้งที่แล้วเขาใช้ประโยชน์จากความเมาของเยี่ยชิว และแอบถ่ายรูปบางอย่างไว้

ในภาพ เสื้อผ้าของไป๋ปิงยุ่งเหยิง และหน้าของเขาแดงก่ำ คนไม่รู้ คงคิดว่าพวกเขาทำอะไรบางอย่างกัน

ในความเป็นจริง มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ไป๋ปิงรู้ได้ยังไงว่าฉันแอบถ่ายรูปเธอ?

เธอรู้เมื่อไหร่?

ทันใดนั้น ชุดคำถามก็ปรากฏขึ้นในใจของเยี่ยชิว

"ว่ามาสิ!" ไป๋ปิงพูดว่า "ฉันกำลังสร้างปัญหาอย่างไร้เหตุผลหรือเปล่า?"

เยี่ยชิวเงียบไป

นายจะอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนได้อย่างไร?

หลินจิงจื้อเหลือบมองรูปถ่าย แล้วพูดว่า "เยี่ยชิว นี่เป็นความผิดของนาย ในเมื่อนายและไป๋ปิงเคยทำเรื่องอย่างว่ากันมาก่อน ทำไมนายไม่บอกฉัน นายกลัวว่าฉันจะโกรธเหรอ? นายรู้จักฉันนี่ ฉันมันไร้เหตุผลขนาดนั้นเหรอ?"

"พี่หลิน..."

หลินจิงจื้อไม่ให้โอกาสเยี่ยชิวพูด เธอมองไป๋ปิงด้วยสายตาที่เร้าใจ และพูดว่า "บอกฉันมาตรง ๆ เธอชอบเยี่ยชิวรึเปล่า? ถ้าเธอชอบเขา ฉันช่วยเธอได้ แต่ถ้าเธอไม่ โปรดอย่าสร้างปัญหาที่ไม่สมเหตุสมผลที่นี่"

"ฉันชอบเขา" ไป๋ปิงพูดอย่างหนักแน่น

"ตั้งแต่นี้ไป เธอชอบเขา เธอก็จะอยู่กับเขาต่อไปได้" หลินจิงจื้อกล่าว

ดวงตาของไป๋ปิงเต็มไปด้วยความสงสัย