วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 196

วันต่อมา

สุ่ยจิงกงตกแต่งไปด้วยโคมไฟสวยงาม

เต็มไปด้วยความดีใจเป็นพิเศษ

ตระกูลหลี่กับตระกูลโจวให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงทางธุรกิจครั้งนี้ ตั้งใจเชิญนางแบบหลายสิบคนจากบริษัทบันเทิงชื่อดัง

พวกเธอรูปร่างสูง หน้าตาสวย สวมชุดกี่เพ้าสีสวยสดใส ดึงดูดสายตามาก

เริ่มงานตอนเก้าโมง รถหรูก็ทยอยเข้ามาจอดหน้าประตูโรงแรมไม่ขาดสาย

ห้องทำงานของประธานคณะกรรมการบริหาร

โจวเฮ่าสวมชุดสูทตรงทื่อ ท่าทางกระปรี้กระเปร่ามาก

“พี่เฮ่า วันนี้พี่หล่อมากจริงๆอีกเดี๋ยวไม่รู้ว่าจะมีสาวสวยคนไหนจ้องมองพี่ ผมเสียใจมาก ฮือๆ”

หลี่เฉียนเฉิงสีหน้าเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

โจวเฮ่าเดินเข้ามา บีบคางของหลี่เฉียนเฉิง โน้มตัวลงมา ยิ้มชั่วร้าย“วางใจเถอะ ฉันรักนายแค่คนเดียว”

“พี่เฮ่า พี่อย่าหลอกผม ผม…อุ๊ปส์…”

หลี่เฉียนเฉิงยังพูดไม่จบ ก็ถูกโจวเฮ่าใช้ริมฝีปากปิดปากแล้ว

ชั่วพริบตาเดียว ทั้งร่างก็อยู่ในอ้อมกอดของโจวเฮ่าแล้ว

หลังจากสามสิบวินาที ทั้งสองคนก็แยกจากกัน

โจวเฮ่าใช้นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้ริมฝีปาก ยิ้มและพูด“รสซากุระ”

“เกลียดที่สุด”หลี่เฉียนเฉิงใบหูแดงทันที เขินอายมาก

โจวเฮ่าเงยหน้ามอง พบว่าเสื้อเชิ้ตที่หลี่เฉียนเฉิงใส่เป็นสีชมพู กับกางเกงสแล็ค ใส่รองเท้าหนัง ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูด“ฉันไม่ชอบที่นายแต่งตัวแบบนี้”

“ผมก็ไม่ชอบ เป็นแม่ที่บังคับให้ผมใส่แบบนี้ พี่เฮ่า ขอโทษนะ”

“รอให้งานเลี้ยงจบแล้วไปคฤหาสน์นาย ฉันจะให้นายใส่ชุดเมื่อคืน ฉันชอบแบบนั้น”

“ได้สิ แค่พี่เฮ่าชอบ ให้ผมใส่อะไรก็ได้ ผมยังมีชุดที่สวยกว่าเมื่อคืนอีกนะ”หลี่เฉียนเฉิงพูดเสียงเบา เขาก้มหน้า เพราะเขินอายมาก

“น่าเสียดาย เวลาไม่ทันแล้ว อีกเดี๋ยวต้องไปพบแขกผู้มีเกียรติ ไม่อย่างนั้นฉันจะจัดการนายอีก”โจวเฮ่าพูดอย่างรู้สึกเสียดาย

จากนั้น โจวเฮ่าก็มองดูนาฬิกา และพูด“ไม่อย่างนั้น ฉวยโอกาสตอนนี้อีกสักครั้ง?”

“ไม่ทันแล้ว ”หลี่เฉียนเฉิงรีบพูด“พี่โย่วหลิงจะมาแล้ว ถ้าหากถูกเขาเห็นแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องโดนดุด่าแน่นอน”

“กลัวอะไร”โจวเฮ่าพูด“โย่วหลิงกับพวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ถึงแม้ว่าจะเห็น ก็ไม่มีทางพูดออกไป”

“พี่โย่วหลิงเดิมทีก็เกลียดผม ถ้าหากทำเรื่องแบบนั้นในห้องทำงานของเขา ถูกเขาเห็น ก็คงจะตัดขาของผมแน่นอน”

หลี่เฉียนเฉิงพูดจบ ก็รีบจูบแก้มของโจวเฮ่า พูดหวานหยาดเยิ้ม“พี่เฮ่า หลังจากงานเลี้ยงจบพวกเรากลับคฤหาสน์ คุณอยากจะทำอะไรก็ได้”

เพียะ!

โจวเฮ่าตีตูดของหลี่เฉียนเฉิง และพูด“กลับไปปรนนิบัติฉันให้ดี”

“ครับ พี่เฮ่า”

“ยังจะเรียกพี่เฮ่าอีกเหรอ?”โจวเฮ่าสีหน้าบึ้งตึง เหมือนไม่พอใจมาก

หลี่เฉียนเฉิงสายตากะพริบ พูดเสียงออดอ้อน“ที่รัก”

“แบบนี้ถึงจะถูก”

บนใบหน้าของโจวเฮ่าก็ปรากฏรอยยิ้ม

“จริงสิพี่เฮ่า เวลานี้แล้ว ทำไมพี่โย่วหลิงยังมาไม่ถึงอีก?”

หลี่เฉียนเฉิงพูดเตือนขึ้นมา โจวเฮ่าจึงรู้สึกแปลกใจ “ใช่แล้ว โย่วหลิงทำไมยังมาไม่ถึง?”

“พี่โย่วหลิงคงจะไม่ได้นอนหลับอยู่เถอะ?”

“ไม่มีทาง ปกติโย่วหลิงเป็นคนตรงเวลามาก”

“แล้วทำไมเขายังมาไม่ถึงล่ะ?”

“ฉันลองถามคนอื่นดู”โจวเฮ่าพูดจบ ก็หยิบโทรที่อยู่บนโต๊ะ กดเบอร์โทรศัพท์ หลังจากนั้นก็พูด“ให้ผู้จัดการเข้ามา”