วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1977

เมื่อเห็นเยี่ยชิวเดินมา โจวอู่หวังโบกมือเรียกแล้วพูดว่า "น้องเยี่ย ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับเจ้า"

เขาคิดในเมื่อเยี่ยชิวไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการสับเปลี่ยนหนังสือสมรส งั้นก็อาศัยจังหวะนี้พูดให้ชัดเจน แล้วทวงเอาหนังสือสมรสกลับคืนมา

อมตะชางเหม่ยรู้ว่าโจวอู่หวังคิดจะทำอะไร เสียงพูดแฝงข่มขู่ว่า: "ผู้อาวุโส ข้าจะบอกเจ้า หากเจ้าคิดจะเอาหนังสือสมรสคืนจากไอ้เด็กเปรตนี่ล่ะก็ เมื่อไหร่ที่ข้าออกไปแล้ว ข้าจะประกาศให้โลกภายนอกรู้ว่าไอ้เด็กเปรตนี่เป็นลูกศิษย์สายตรงของเจ้า”

“เจ้าจะไม่ยอมรับก็ได้ มันไม่ใช่ปัญหา ”

“ยังไงซะตอนนี้องค์ชายรองอู่เชียนฟานแห่งต้าโจวก็เป็นทาสรับใช้ของไอ้เด็กเปรตนี่ไปแล้ว”

โจวอู่หวังจ้องมองไปที่อมตะชางเหม่ยด้วยความโกรธ หากว่าดวงตาสามารถฆ่าคนได้ อมตะชางเหม่ยคงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ไปนานแล้ว

“เจ้าร้ายกาจมาก”

โจวอู่หวังกัดฟันพูด

เยี่ยชิวเดินเข้ามาถาม: "ผู้อาวุโส ท่านต้องการจะคุยกับข้าเรื่องอะไรหรือ?"

โจวอู่หวังเหลือบมองอมตะชางเหม่ยแวบหนึ่ง แล้วระงับความโกรธและถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า: “ เมื่อกี้ข้าได้ยินอมตะชางเหม่ยพูดว่าตอนนี้องค์ชายรองอู่เชียนฟานแห่งต้าโจวเป็นทาสรับใช้ของเจ้านั้น เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

เยี่ยชิวพยักหน้ารับ :“เป็นเรื่องจริง”

โจวอู่หวังแอบด่าอู่เชียนฟานแทบตาย : “ลูกหลานที่ไม่รักดีอกตัญญู เขาเป็นถึงองค์ชายแห่งต้าโจว แต่กลับไปเป็นทาสรับใช้ให้คนอื่น เขาทำให้ข้าอับอายขายขี้หน้าหมดแล้ว”

“อู่เชียนฟาน เจ้าคอยดูเถอะ”

“หลังจากกลับไปแล้ว ข้าจะถลกหนังของเจ้าเสีย”

โจวอู่หวังถาม : “น้องเยี่ย ทำไมองค์ชายแห่งต้าโจวของเราถึงได้ไปเป็นทาสรับใช้ของเจ้าได้ ? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“เรื่องราวเป็นอย่างนี้.........” เยี่ยชิวกำลังจะพูด แต่กลับถูกอมตะชางเหม่ยขัดเสียไว้ก่อน

“ท่านอาวุโส เรื่องนี้ข้าเป็นพยานรู้เห็นด้วยตัวของข้าเอง ข้าเป็นคนเล่าจะดีกว่า”

ในขณะที่อมตะชางเหม่ยได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่อู่เชียนฟานต้องพบเจอตอนที่เขาอยู่ภูเขาอมตะ รวมทั้งเรื่องที่เขายอมรับเยี่ยชิวเป็นเจ้านายของเขา

เพียงแต่ว่าเรื่องราวทั้งหมด อมตะชางเหม่ยได้แต่งเติมสีสันเข้าไปในเรื่องด้วย

โดยเฉพาะเรื่องที่อู่เชียนฟานต้องเผชิญความเป็นความเป็นความตาย อมตะชางเหม่ยก็เล่าออกมาได้อย่างออกรสออกเนื้อ โดยเล่าถึงเหตุการณ์ขณะที่อู่เชียนฟานกำลังตกอยู่ในอันตราย เยี่ยชิวก็มีจิตใจเมตตาช่วยชีวิตของเขาเอาไว้หลายต่อหลายครั้ง

หลังจากฟังจบ โจวอู่หวังก็นิ่งเงียบไป

เยี่ยชิวก็นิ่งเงียบไปเช่นกัน การที่เขานิ่งเงียบไปเป็นเพราะว่าเขารู้สึกกระดากอายนิด ๆ

โดยไม่คาดคิดหลังจากที่ได้ฟังจนจบ โจวอู่หวังยิ่งรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม

“ในตอรแรกข้ายังคิดว่าจงโจวเป็นอันดับหนึ่ง ไม่คิดว่าผ่านไปไม่กี่พันปี ลูกหลานของข้ากลับไม่เอาไหนได้ถึงเพียงนี้”

“ดูเหมือนว่าหลังจากที่ข้ากลับไป ข้าต้องอบรมสั่งสอนพวกเขาให้ดีๆเสียแล้ว”

“อู่เชียนฟานถึงกับเกือบตายอยู่ที่ภูเขาอมตะ ช่างน่าอับอายสิ้นดี”

โจวอู่หวังคิดสิ่งนี้ จึงพูดกับเยี่ยชิวว่า : “น้องเยี่ย เจ้าไม่เพียงแต่ช่วยข้าไว้ แต่เจ้ายังช่วยลูกหลานของข้าไว้อีกด้วย ข้าไม่อาจตอบแทนความมีน้ำใจอันยิ่งใหญ่ของเจ้าที่มีต่อต้าโจวของเราได้ ข้าขอโค้งคำนับเจ้าแทนก็แล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยื่นขึ้นและกำลังจะโค้งคำนับให้เยี่ยชิว

“ผู้อาวุโส ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้” อมตะชางเหม่ยรีบห้ามโจวอู่หวังแล้วพูดว่า "ยังไงก็ตามที ไอ้เด็กเปรตนั้นเป็นผู้น้อย มันดูไม่เหมาะสมที่จะรับการคำนับจากท่าน อย่างไรเสีย ช้าหรือเร็วเราก็จะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องเกรงใจเช่นนี้ "

ครอบครัวเดียวกัน?

เมื่อโจวอู่หวังได้ยินคำนี้ คิ้วของเขาก็กระตุก

“เจ้านักพรตเหี้ย เจ้ากล้าหลอกข้า คอยดูเถอะ”

“เมื่อไหร่ที่เจ้าไปต้าโจว ข้าจะถลกหนังของเจ้าให้ได้”

เยี่ยชิวยังกล่าวอีกว่า “ไอ้เเก่พูดถูก ผู้อาวุโสไม่ต้องคำนับข้าหรอก จริงสิ ท่านอาวุโสยาวิญญาณได้กลั่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันเป็นยาระดับสวรรค์เลยนะ”

เยี่ยชิวยื่นยาวิญญาณให้กับโจวอู่หวัง

โจวอู่หวังในเวลานี้เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ เขารับยาวิญญาณมาโดยไม่กล่าวคำขอบคุณใดๆ ก็รีบกลืนยาวิญญาณลงไปทันที

“ผู้อาวุโส ข้ายังมีอีกเรื่องที่ต้องการถามท่าน” เยี่ยชิวถามด้วยความสุภาพ

โจวอู่หวังพูดว่า ： “เจ้าถามมาได้เลย”

เยี่ยชิวถามว่า: "ผู้อาวุโส ตอนที่ท่านเข้ามาสุสารมังกร พลังยุทธ์ของท่านอยู่ขั้นไหนหรือ ?"