วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1998

เยี่ยชิวรู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เจตนาฆ่าจึงปรากฏขึ้นในดวงตาของจื่อหยางเทียนจุน

เจตนาฆ่าแวบผ่านและหายไป

สีหน้าของจื่อหยางเทียนจุนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร

“เยี่ยชิว ให้ฉันบอกคุณนะ……”

ฮึ!

ทันทีที่จื่อหยางเทียนจุนเริ่มพูด ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อขึ้นทันใด และเยี่ยชิวก็เห็นปลายดาบยื่นออกมาจากอกของจื่อหยางเทียนจุน

ปลายดาบเปื้อนเลือดนั้นน่าตกใจมาก

“อาจารย์!”

เยี่ยชิวร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

เขาไม่เคยคาดคิดว่า จื่อหยางเทียนจุนจะถูกซุ่มโจมตี

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้ว่าดาบที่แทงทะลุหัวใจของจื่อหยางเทียนจุนคือดาบสังหารเทพ

ดาบสังหารเทพอยู่ในมือของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน และไม่มีข้อสงสัยเลยว่า เป็นเขาลงมือ

แน่นอน

ในช่วงเวลาต่อมา เสียงอันน่าขนลุกของผู้อาวุโสตระกูลเฉินดังขึ้นด้านหลังจื่อหยางเทียนจุน “ก็แค่ผู้อาวุโสแก่ๆ คุณคิดจริงๆ เหรอว่า ฉันกลัวคุณ?”

“คุณสามารถโจมตีฉันได้ และฉันก็อดทน แต่คุณไม่สามารถแยกแยะระหว่างสิ่งที่ถูกต้องและผิดได้ คอยปกป้องเยี่ยฉังเซิงอย่างตาบอด ฉันทนไม่ได้”

“คุณน่าจะรู้ดีกว่าฉันว่า ดาบสังหารเทพเป็นสิ่งประดิษฐ์เทพ มีพลังในการสังหารเทพและทำลายนักบุญ แม้ว่ามันจะโจมตีแค่ร่างกายของคุณ วิญญาณของคุณก็จะได้รับความเสียหายอย่างหนัก”

“แค่ผู้อาวุโสแก่ๆ อย่าโทษฉัน”

“คุณอยู่สันโดษมาหลายปีแล้ว ไม่สนใจเรื่องทางโลก และคุณไม่รู้เลยว่า โลกนี้เปลี่ยนไปนานแล้ว”

“วันนี้ ฉันไม่เพียงแต่ตั้งใจจะฆ่าเยี่ยฉังเซิงเท่านั้น แต่ฉันจะพาคุณลงไปกับเขาด้วย”

หลังจากผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดจบ เจตนาฆ่าอันทรงพลังก็แผ่ซ่านไปทั่วสวรรค์และโลกราวกับคลื่นที่ซัดสาด

ในทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณดั้งเดิมของเขาใกล้จะแตกสลาย

“ผู้อาวุโสแก่ ถึงเวลาไปแล้ว!”

ในขณะนั้น ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็รู้สึกว่างเปล่าในมือ จากนั้นเขาก็เห็นจื่อหยางเทียนจุนดึงดาบสังหารเทพออกจากอก

“บึ้ม!”

โดยไม่ลังเล ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็ฟาดฝ่ามือไปที่ด้านหลังศีรษะของจื่อหยางเทียนจุน

ฝ่ามือนี้ เต็มไปด้วยพลังอันมหาศาล ซึ่งมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

ในระยะใกล้เช่นนี้ ไม่มีใครสามารถหลบเลี่ยงได้

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นฉากที่จื่อหยางเทียนจุนถูกเขาสังหารได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม เมื่อฝ่ามือของเขาอยู่ห่างจากด้านหลังศีรษะของจื่อหยางเทียนจุนเพียงสองนิ้ว ก็เกิดเสียง “ป๊อป” เบาๆ ขึ้นในอากาศ และสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นก็ปิดกั้นฝ่ามือของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน

“อะไร?”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตกใจและรีบยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อโจมตีด้านหลังศีรษะของจื่อหยางเทียนจุน

แต่สถานการณ์ก็เหมือนกับก่อนหน้านี้

ขณะที่ฝ่ามือของเขากำลังจะโจมตี สิ่งนั้นก็ถูกสิ่งกีดขวาง ด้วยสิ่งที่มองไม่เห็นอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

สีหน้าของผู้อาวุโสตระกูลเฉินเปลี่ยนไป รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จากนั้นเขาก็เห็นจื่อหยางเทียนจุนหันกลับมามองเขาช้าๆ

ดวงตาของพวกเขาสบกัน และผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็รู้สึกตื่นตระหนก

สายตาของจื่อหยางเทียนจุนนั้นแหลมคมเกินไป ราวกับดาบเทพสองเล่ม

“แคะ แคะ……”

จื่อหยางเทียนจุนไอสองครั้ง และเลือดก็ไหลหยดจากมุมปากของเขา

เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็รู้สึกว่า ความตื่นตระหนกของเขาลดลงเล็กน้อย และคิดกับตัวเองว่า “ทำไมฉันต้องกลัวด้วย เขาถูกดาบสังหารเทพโจมตี เขาคงอยู่ได้ไม่นานหรอก”

จากนั้น ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็สังเกตเห็นว่า ผิวของจื่อหยางเทียนจุนซีดลง และแม้แต่ความรู้สึกถึงความตายก็ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขา

“น่าอัศจรรย์ ผู้อาวุโสแก่ผู้นี้กำลังจะตายในที่สุด”