วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1999

เมื่อผู้อาวุโสสูงสุดแห่งตระกูลเฉินจากไปแล้ว เยี่ยชิวรีบหยิบสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์สองต้นออกมาจากถุงเฉียนคุนแล้วยื่นให้กับจื่อหยางเทียนจุน

"ท่านอาจารย์ ท่านรีบกินสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์เถอะ" เยี่ยชิวพูดด้วยความเร่งรีบ

เขามองออกว่าตอนนี้จื่อหยางเทียนจุนอยู่ในสภาพที่ไม่ดีนัก ใบหน้าซีดเซียวและร่างกายโซเซน่ากลัว

จื่อหยางเทียนจุนมองดูสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์แล้วหัวเราะเบา ๆ "อ้อ นี่มันสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์นี่นา ดูท่าว่าเจ้าหนูที่เพิ่งเข้ามาในโลกแห่งการฝึกเซียนนี่จะได้พบกับประสบการณ์น่าประทับใจไม่น้อยเลย"

เยี่ยชิวพูด "ท่านอาจารย์ ตอนนี้ยังจะหัวเราะได้อีกหรือ รีบกินสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์เถอะ!"

จื่อหยางเทียนจุนตอบ "นายใจดีขนาดนี้ ฉันรับรู้ได้ แต่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์นี่นายก็เก็บไว้เองเถอะ"

เยี่ยชิวพยายามชักชวน "ท่านอาจารย์ ท่านไม่ต้องเกรงใจผมหรอก รีบกินเถอะ!"

จื่อหยางเทียนจุนบอก "มันไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก"

"ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ ท่านก็ควรกินไว้ก่อน" เยี่ยชิวกล่าว "ท่านบาดเจ็บหนัก รีบกินสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์สองต้นนี้ก่อน หากไม่พอ ผมจะหามาให้ท่านเพิ่ม"

เยี่ยชิวยังมีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองและต้นไม้แห่งธรรมอยู่กับตัว

"เยี่ยชิว ฉันไม่ได้เกรงใจ แต่ฉันไม่จำเป็นต้องใช้สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์" จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะเบา ๆ "ฉันสบายดี ไม่ต้องการสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์อะไรหรอก"

"แต่ท่านบาดเจ็บหนัก..." เยี่ยชิวพูดไม่ทันจบ เมื่อเห็นว่าจื่อหยางเทียนจุนยืนตัวตรงขึ้น ใบหน้าซีดเซียวกลับมีเลือดฝาด และไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บใดๆ เลย

"หืม?"

เยี่ยชิวประหลาดใจ "ท่านอาจารย์ ร่างกายของท่าน..."

"ฉันไม่เป็นไร" จื่อหยางเทียนจุนยิ้มแล้วกล่าว "ตามจริงแล้ว ฉันยังไม่ออกจากการฝึกในที่ลับเลย ตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านายเป็นเพียงร่างทิพย์เท่านั้น"

"ร่างทิพย์?"

เยี่ยชิวตะลึง

จื่อหยางเทียนจุนยกดาบเทพขึ้นแล้วกล่าว "ดาบเล่มนี้เป็นเทพศาสตราประจำสำนักดาบชิงอวิ๋น มันสามารถทำลายเทพและเซียนได้จริง ๆ หากถูกแทงจะทำให้วิญญาณบาดเจ็บ"

"แม้ว่าผู้ที่ปรากฏตัวในวันนี้จะไม่ใช่ร่างทิพย์ของฉัน แต่เป็นร่างจริง เฉินเป่ยโต่วก็ยังไม่สามารถใช้ดาบนี้ทำร้ายฉันได้"

"เพราะด้วยความสามารถของเฉินเป่ยโต่วนั้น เขายังไม่สามารถใช้พลังของดาบเทพนี้ได้เต็มที่"

เยี่ยชิวถาม "ดังนั้น ที่ท่านแสร้งทำเป็นบาดเจ็บเมื่อครู่ เป็นการแสดงอย่างนั้นหรือ?"

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้าเบา ๆ "ถูกต้อง"

ในใจเยี่ยชิวเกิดความตื่นตะลึงเพียงแค่ร่างทิพย์ ก็สามารถทำลายพลังบำเพ็ญ 800 ปีของนักปราชญ์คนหนึ่งได้อย่างง่ายดาย ถ้าเป็นร่างจริงละก็...

"ท่านอาจารย์ ผมไม่เข้าใจ ทำไมท่านต้องแสร้งทำเป็นบาดเจ็บด้วย?" เยี่ยชิวถาม

จื่อหยางเทียนจุนเก็บรอยยิ้มแล้วกล่าว "ฉันทำเช่นนี้เพื่อลองใจเฉินเป่ยโต่ว และให้โอกาสเขาด้วย"

เยี่ยชิวสงสัยมากขึ้น "หมายความว่าอย่างไร?"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าว "ตั้งแต่ฉันฝึกเซียนเฉินเป่ยโต่วมา เขาก็กลายเป็นผู้มีฝีมือสูงสุดในสำนักดาบชิงอวิ๋น เขาใช้ตำแหน่งของตัวเองเป็นผู้อาวุโสใหญ่เพื่อใช้อำนาจเกินขอบเขต"

"โดยเฉพาะเมื่อเขาบรรลุถึงระดับนักปราชญ์แล้ว เขาก็ยิ่งอวดดี ไม่ยอมรับคำสั่งของหยุนซานและมักจะแข่งขันกับหยุนซานในสำนัก อีกทั้งยังสร้างพรรคพวกเพื่อขัดขวางหยุนซาน"

"เฉินเป่ยโต่วเป็นผู้อาวุโสใหญ่และมีผู้สนับสนุนมากมาย อีกทั้งพลังฝีมือก็สูงส่ง หยุนซานถึงแม้จะเป็นเจ้าสำนัก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเฉินเป่ยโต่วได้"

“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ความทะเยอทะยานของเฉินเป่ยโต้วมีมากขึ้นเรื่อยๆ เขาถึงกับคิดจะเป็นจ้าวนิกายดาบชิงอวิ๋นอำนาจใหญ่ในตงฮวง”

“ฮึ่ม ด้วยคุณสมบัติของเขา ยังคิดจะเป็นจ้าวนิกายดาบชิงอวิ๋นอีกเหรอ? นี่มันช่างเป็นความฝันเพ้อเจ้อของคนโง่!”

“ตำแหน่งจ้าวนิกาย ไม่เพียงแต่ต้องมีพลังฝีมือสูงส่งเท่านั้น แต่ยังต้องมีคุณธรรม ความใจกว้าง รู้จักใช้คนที่เหมาะสม และมองภาพรวมได้กว้างไกล นอกจากนี้ นิกายดาบชิงอวิ๋นยังเป็นนิกายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตงฮวง”

“แม้หยุนซานจะมีพลังฝีมือไม่เท่าเฉินเป่ยโต้ว แต่ในด้านอื่นๆ เขากลับเหนือกว่าเฉินเป่ยโต้วมาก”