เมื่อได้ยินคำว่า “พ่อตา” หยุนซานก็ยกคิ้วขึ้น ใบหน้าของเขามีสีหน้าไม่พอใจ ขณะที่เขากำลังจะตำหนิเยี่ยชิว เขาก็เห็นนางฟ้าไป๋ฮวาเข้ามาโอบกอดเยี่ยชิว
“เยี่ยชิว!”
นางฟ้าไป๋ฮวากอดเยี่ยชิวไว้แน่น เต็มไปด้วยความสุขและน้ำตา
อีกด้านหนึ่ง
หยุนซีไม่ละสายตาจากเยี่ยชิวเลยตั้งแต่เขาเข้ามา ถ้าเธอสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เธอคงวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเหมือนกับนางฟ้าไป๋ฮวา
“ลูกสาวคนนี้ช่างดูแลยากจริงๆ!”
หยุนซานถอนหายใจ โบกแขนเสื้อเพื่อปลดข้อจำกัดที่มีต่อหยุนซี ทันใดนั้น เธอก็วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเยี่ยชิว
เยี่ยชิวพบว่าตัวเองถูกล้อมรอบอย่างสบายใจด้วยผู้หญิงสวยสองคน
เมื่อหยุนซานเห็นฉากนี้ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและคิดในใจว่า “ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่า เด็กคนนี้มีอะไรพิเศษนัก ทำไมทุกคนถึงหลงใหลในตัวเขา?”
“การฝึกฝนของเขาอ่อนแอมาก...…เดี๋ยวนะ นั่นคือขั้นหยวนอิงสูงเหรอ?”
หยุนซานสังเกตเห็นระดับการฝึกฝนของเยี่ยชิวและแววตาของเขาก็เริ่มแสดงความประหลาดใจ “ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขาที่ภูเขาอมตะ การฝึกฝนของเขายังไม่สูงขนาดนี้ ฉันไม่คาดคิดว่าเขาจะพัฒนาได้เร็วขนาดนี้”
จากนั้น สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ วัวต้าลี่
“เผ่าปีศาจ!”
ท่าทางของหยุนซานเปลี่ยนไปอย่างมาก ดวงตาของเขาแหลมคมราวกับใบมีด เขาตะโกน “เยี่ยฉังเซิง คุณกล้ามากที่นำสมาชิกเผ่าปีศาจมาที่นิกายดาบชิงอิว๋นของเรา! คุณตั้งใจจะทำอะไร?”
เยี่ยชิวปล่อยหยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาพร้อมกับยิ้มขณะพูดว่า “พ่อตา อย่าโกรธเลย ให้ฉันอธิบาย...…”
“ไม่มีอะไรต้องอธิบาย!” หยุนซานพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เป็นที่รู้กันดีว่า เผ่าปีศาจจะต้องถูกกำจัดทุกคน”
“ถ้าใครกล้านำปีศาจมาที่นี่ ฉันจะกำจัดมันอย่างแน่นอน”
“เมื่อพิจารณาจากซีเอ๋อร์ ฉันจะไม่ฆ่าคุณในวันนี้ แต่คุณต้องนำปีศาจตัวนี้และออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋นทันที มิฉะนั้น อย่าโทษฉันที่หยาบคาย”
“นอกจากนี้ ฉันก็ไม่ใช่พ่อตาของคุณ อย่ามาพูดจาหยาบคายกับฉันแบบนี้”
เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “ตกลง พ่อตา”
“อย่ามาทำตัวทะลึ่งต่อหน้าฉันอีก เอาเผ่าปีศาจตัวนี้ออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋นทันที คุณไม่เป็นที่ต้อนรับที่นี่” หยุนซานพูดอย่างจริงจัง
เพราะเยี่ยชิว หยุนซีถึงกับคิดจะตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับเขา ซึ่งทำให้หยุนซานไม่พอใจมาก
ตอนนี้ เมื่อเยี่ยชิวนำเผ่าปีศาจมาด้วย หยุนซานก็โกรธมาก
นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความไม่สงบ หากพันธมิตรห้าฝ่ายรู้ว่ามีเผ่าปีศาจอยู่ในนิกายดาบชิงอวิ๋น พวกเขาไม่จำเป็นต้องยั่วยุด้วยซ้ำ พวกเขาสามารถโจมตีได้โดยตรง
ท้ายที่สุดแล้ว ในสายตาของโลก มนุษย์คนใดก็ตามที่กล้าคบหาสมาคมกับเผ่าปีศาจ จะถูกมองว่าเป็นคนทรยศต่อมนุษยชาติ
การทรยศต่อมนุษยชาติหมายถึงการถูกสวรรค์และโลกลงโทษ
นั่นหมายความว่า หลายปีที่หยุนซานต้องทนทุกข์ทรมานจากความอัปยศอดสูก็จะกลายเป็นเรื่องไร้ความหมาย
ดังนั้น จึงไม่สามารถปล่อยให้เผ่าปีศาจตัวนี้อยู่ในนิกายดาบชิงอวิ๋นได้ ทางเลือกที่ชาญฉลาดที่สุดคือ การขับไล่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ ออกไป ก่อนที่ใครจะสังเกตเห็นวัวต้าลี่
เยี่ยชิวยืนนิ่งและยิ้มขณะที่เขากล่าวว่า “พ่อตา คุณเคยพูดข้างนอกภูเขาอมตะว่า ตราบใดที่ฉันไม่ตาย คุณก็จะยอมรับความสัมพันธ์ของฉันกับซีเอ๋อร์”
สีหน้าของหยุนซานไม่เปลี่ยนแปลงขณะที่เขาตอบว่า “ฉันพูดอย่างนั้น? ทำไมฉันจำไม่ได้?“
เยี่ยชิวกล่าวว่า “พ่อตา ในฐานะผู้นำของนิกายชั้นนำในตงฮวง คุณไม่สามารถผิดคำพูดได้!”
หยุนซานตอบว่า “ใครล่ะที่ไม่รู้ว่าฉันเป็นคนพูดจริงทำจริงในตงฮวง อย่างไรก็ตาม ฉันจำไม่ได้ว่าเมื่อกี้คุณพูดอะไร ชัดเจนว่าฉันไม่เคยพูดแบบนั้น ถ้าคุณเชื่อว่าฉันพูดจริง คุณมีพยานไหม?”
นี่มันไร้ยางอายจริงๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...