วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2038

"นี่……"

ผู้ชมทั้งหมดตกอยู่ท่ามกลางความงุนงง

ไม่มีใครคาดถึงได้ ว่านักพรตขั้นหยวนอิง จะถูกดุด่าจนอาเจียนออกมาเป็นเลือดและหมดสติไป

หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ใครจะกล้าเชื่อ?

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ่นว่า "ข้าเพิ่งเริ่มต้น เจ้าก็หมดสติไปแล้ว แล้วข้าควรด่าใครเป็นรายต่อไป"

หลังจากพูดจบ สายตาของเขาก็จ้องมองไปที่เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋น

ครู่ต่อมา เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นในเหตุการณ์ก็ถอยกลับไปทีละคน สายตาของมองดูอมตะชางเหม่ยด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

นักพรตเต๋าชราคนนี้ ปากร้ายเกินไปแล้ว

"สวะ!"

เมื่อผู้อาวุโสตระกูลเฉินเห็นเหตุการณ์นี้ เขาจึงโกรธมาก เขาจึงปลุกเร้าอารมณ์ของศิษย์เหล่านี้ขึ่นมา แต่คาดไม่ถึงว่าคำพูดของอมตะชางเหม่ยที่เปล่งออกมาจะทำลายได้ขนาดนี้

“นักพรตเต๋าที่ตายไปแล้ว ข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้น ๆ ในไม่ช้าก็เร็วนี้”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินคิดมาจนถึงจุดนี้ แล้วก็ส่งสายตาไปที่ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างเงียบ ๆ ผู้ที่อยู่ด้านหลังเข้าใจและยืนขึ้นเพื่อตำหนิอมตะชางเหม่ย

"อวดดี!"

“สถานที่แห่งนี้เป็นอาณาเขตของนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกข้า เจ้าซึ่งเป็นแค่นักพรตเต๋าตัวเหม็นอยู่ดี ๆ ก็มาดูถูกพวกข้าถึงที่นี่ เจ้ายังเห็นนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกข้าอยู่ในสายตาหรือไม่?”

“ในฐานะศิษย์ผู้ซื่อสัตย์ ขอโปรดสังหารเผ่าปีศาจ เพื่อประโยชน์ของนิกาย และเป็นความภักดีอันยิ่งใหญ่”

“เขาไม่สนใจชีวิตความตายของตัวเอง เขาไม่ได้สนใจโชคชะตาของพ่อแม่ เพียงแค่ต้องการฆ่าเผ่าปีศาจ นี่คือความชอบธรรม”

“การสังหารเผ่าปีศาจผู้เดียวนั้น สามารถปกป้องผู้คนได้หลายพันคน ถือว่าเป็นความเมตตากรุณา”

“ศิษย์ผู้ซื่อสัตย์ ชอบธรรม และมีเมตตาเช่นนี้ เรียกได้ว่าเป็นเสาหลักแห่งพรสวรรค์ แต่แท้จริงแล้วเจ้าได้ดุด่าเสาหลักของนิกายดาบชิงอวิ๋นของเราจนโขกเลือด เจ้าต้องการอะไร?”

“อีกทั้ง คำพูดของเจ้า มักจะปกป้องเผ่าปีศาจอยู่เสมอ ท้ายที่สุดแล้วเจ้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับเผ่าปีศาจ?”

“เป็นไปได้หรือไม่ ที่เจ้าคิดว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ที่ได้ร่วมมือกับเผ่าปีศาจ?”

“หรือจะพูดว่า เจ้ากำลังทรยศต่อเผ่ามนุษย์อยู่?”

“ในฐานะเผ่ามนุษย์ เจ้าทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ พฤติกรรมเช่นนี้ช่างไม่ซื่อสัตย์ ไร้ความปรานี ไร้ศีลธรรม และไม่กตัญญูอย่างแท้จริง เจ้าควรถูกสับเป็นชิ้น ๆ ด้วยดาบพันเล่ม และถูกโยนลงนรกชั้นที่สิบแปด ซึ่งเจ้าจะไม่มีวันตาย และกลับชาติมาเกิดใหม่ได้"

เมื่อหล่าวเจ่อพูด เสียงของเขามีพลังศักดิ์สิทธิ์อันสง่างาม ทุกคำพูดก็เหมือนระฆังกังวาล ที่ทำให้หัวใจของผู้คนตกตะลึง

ตามคำพูดของเขา อารมณ์ของศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นก็ถูกสะกิดอีกครั้ง จึงตะโกนออกมา

“ทรยศต่อเผ่ามนุษย์ ต้องถูกฟันนับพันครั้ง!”

“ทรยศต่อเผ่ามนุษย์ ต้องถูกฟันนับพันครั้ง!”

“……”

อมตะชางเหม่ยเพิกเฉยต่อศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นที่ส่งเสียงโห่ร้อง แล้วมองไปที่หล่าวเจ่อที่พูดด้วยสายตาเป็นประกาย

โถ่เว้ย เจอคู่ต่อสู้ของข้าแล้ว!

สายตาของอมตะชางเหม่ยนั้นดูอัปลักษณ์เล็กน้อย แม้ว่าหล่าวเจ่อจะเป็นปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง แต่เขาก็รู้สึกอึดอัดที่ถูกจ้องมอง "เจ้ากำลังมองข้าผู้อาวุโสนี้กำลังทำไม?"

“นามเจ้าเรียกว่าอะไร” อมตะชางเหม่ยถามด้วยรอยยิ้ม

หล่าวเจ่อกล่าวอย่างภาคภูมิใจ "ข้าเป็นผู้อาวุโสที่เจ็ดของนิกายดาบชิงอวิ๋น... "

“เจ็ดผู้อาวุโสเชียวหรือ?” อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “มีใครบอกเจ้าหรือไม่ ว่าเจ้าน่าเกลียด?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของผู้อาวุโสที่เจ็ดมืดลง แล้วเปล่งเสียงออกมาว่า "ไอ้สารเลว ... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบ อมตะชางเหม่ยจึงกล่าวว่า "อย่าแว้ดใส่ข้า ข้าเคยกลัวหมา ตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก"

ผู้อาวุโสที่เจ็ดโกรธมากจนเส้นเลือดปูนบนหน้าผาก พูดอย่างโกรธ ๆ "นักพรตเต๋าตัวเหม็น ข้าเห็นว่าเจ้าอยากตาย ... "

“หยุดพูดได้แล้ว” จู่ๆ อมตะชางเหม่ยก็มีท่าทีเงียบงัน แล้วพูดอย่างจริงจัง "ข้าก่อน!"

ข้า - ก่อน?

ผู้อาวุโสที่เจ็ดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็ลุกเป็นไฟ ในฐานะผู้อาวุโสของตงฮวง ซึ่งเป็นปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง เขาเคยถูกดูถูกเช่นนี้หรือไม่?

“เจ้าสมควรตาย!”