วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2040

หยุนซานโกรธจนหน้าซีดไปหมด จึงกล่าวว่า "เอาล่ะ เยี่ยฉังเซิง ข้ายังไม่ได้ตำหนิเจ้า แต่เจ้ากลับตำหนิข้า เจ้าช่างกล้าหาญนัก!"

เยี่ยชิวไม่กลัว จึงถามกลับว่า "อย่างไรขอรับ พ่อตาคิดว่าสิ่งที่ข้าพูดผิดหรือ?"

“ความเห็นอกเห็นใจไม่นำไปสู่การทหาร ความชอบธรรมไม่นำไปสู่การค้าขาย ความเมตตาไม่นำไปสู่การปกครอง ความมีน้ำใจไม่นำไปสู่ราชการ อารมณ์ไม่ก่อให้เกิดกิจการ”

“ท่านพ่อตา ประโยคนี้ท่านคงเคยได้ยิน?”

หยุนซานจ้องไปที่เยี่ยชิว แล้วแอบดด่าอยู่ในใจ “เจ้าหนูนี่ กล้าดีอย่างไรมาสั่งสอนข้าวะ ช่างน่ารังเกียจ!”

หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ของเยี่ยชิวกับผู้อาวุโสสูงสุด หยุนชานคงจะทุบตีเยี่ยชิวก่อน แล้วจึงให้เหตุผลกับเยี่ยชิว

“เจ้าหนูนี้พูดจาเฉียบแหลมมาก ข้าตามไม่ไหว ข้าต้องเป็นคนเริ่มก่อน”

“ไม่เช่นนั้น จากนี้ไปข้าที่เป็นพ่อตา คงจะอยู่ภายใต้การควบคุมเขา?”

หยุนชานคิดถึงเรื่องนี้ แล้วก่นเสียงดัง "เยี่ยฉังเซิง ข้าบอกเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าออกจากสวนด้านหลัง เหตุใดเจ้าไม่ฟังล่ะ"

“ไม่เป็นไรหากเจ้าไม่ฟัง เหตุใดเจ้าจึงอยากเอาเผ่าปีศาจนี้ออกไปโอ้อวด?”

“อย่าว่าแต่ผยองเลย ทำไมคุณถึงปะทะกับผู้อาวุโส?”

“หรือเจ้าไม่จริงจังกับข้าเลย?”

เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง "พ่อตา เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ลูกเขยทำทุกอย่างเพื่อเจ้า ... "

"เพื่อข้า?" หยุนชานหัวเราะเยาะ "เจ้ารู้ไหมว่าเผ่าปีศาจจะสร้างปัญหาให้กับข้ามากแค่ไหนหากปรากฏที่นี่"

เยี่ยชิวยิ้ม แล้วพูดว่า "ตอนนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม?"

"เจ้า——" หยุนชานโกรธจนพูดไม่ออก ก่อนจะพูดต่อว่า "แม้ว่าเรื่องนี้จะได้รับการแก้ไขชั่วคราว แต่ผู้อาวุโสเหล่านั้นจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน"

“เพราะเหตุนี้ข้าถึงบอกว่าพ่อตาท่านใจดีเกินไป” เยี่ยชิวกล่าว "พูดตามตรง เหตุผลที่ข้าทำตัวให้มีชื่อเสียงก็เพื่อหลอกล่องูออกไป ยังรูของมัน”

“เป้าหมายที่แท้จริงของข้าคือเฉินเป่ยโต่ว”

“ข้าอยากจะช่วยท่านกำจัดเขา”

“แต่ข้าก็คิดไม่ถึงเลยว่า นอกจากเฉินเป่ยโต่วแล้ว เขายังดึงดูดผู้อาวุโสมากมายอีกด้วย”

“ท่านพ่อตา พูดตามตรง เมื่อข้าได้เห็นผู้มีอำนาจทั้งแปด ข้าตกใจมาก ข้าคิดว่าเจ้ากำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตก…”

ดวงตาของหยุนชานเบิกกว้าง "เจ้าพูดดีดีได้หรือไม่?"

“เขยพูดจาไร้ศีลธรรม พ่อตาอย่าตำหนิข้าเลย” เยี่ยชิวยิ้มและพูดต่อ "ผู้อาวุโสทั้งแปด ไว้ทุกข์ให้เฉินเทียนมิ่งจริงๆ เจ้ารู้หรือไม่ ว่าผู้อาวุโสนิกายดาบชิงอวิ๋น ไม่รู้ว่า ใช่ทาสของตระกูลเฉินหรือไม่ "

แสงเย็นวาบในดวงตาของหยุนซาน

เหตุผลที่เขาตบหน้าผู้อาวุโสที่เจ็ดก่อนหน้านี้ ก็เพราะมันทำให้เขาไม่มีความสุขที่เห็นผู้อาวุโสเหล่านั้นสวมผ้ากระสอบและมีความกตัญญู

“พ่อตา เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้นข้ารู้สึกอย่างไร”

“เห็นผู้เฒ่าทั้งแปดสวมผ้ากระสอบและไว้ทุกข์ ข้าไม่โกรธเลย ข้าแค่รู้สึกเสียใจแทนเจ้า”

เยี่ยชิวกล่าวว่า "ผู้อาวุโสเหล่านั้นสมรู้ร่วมคิดกับ เฉินเป่ยโต่ว แต่เจ้ายังต้องการที่จะสุภาพต่อพวกเขาเพื่อเห็นแก่สถานการณ์โดยรวมของนิกายดาบชิงอวิ๋น มันยากที่จะจินตนาการว่าเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใดเบื้องหลังสิ่งเหล่านี้"

“ในฐานะผู้ชาย ข้าเข้าใจความยากลำบากของเจ้าเป็นอย่างดี”

“ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้มันยากสำหรับเจ้าจริงๆ”

หยุนชานรู้สึกสะเทือนใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนว่าเขาได้พบเนื้อคู่แล้ว

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาได้อดทนต่อความอัปยศอดสูต่อนิกายดาบชิงอวิ๋น มากเสียจนในสายตาของผู้อื่น เขาเป็นหัวหน้าสำนักที่ขี้ขลาดและไร้ความสามารถ

แต่ใครจะรู้ได้อย่างไรว่านิกายดาบชิงอวิ๋นกำลังทุกข์ทรมานจากปัญหาทั้งภายนอกและภายใน ถ้าหยุนซานไม่ทนต่อความอัปยศอดสูและแบกรับภาระอันหนักหน่วง นิกายดาบชิงอวิ๋นคงถูกทำลายไปนานแล้ว