วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2052

เยี่ยชิวกลับไปยืนอยู่ข้าง ๆ หยุนซี เห็นสีหน้าเธอเต็มไปด้วยความกังวล จึงปลอบใจเธอ: “ไม่ต้องเป็นกังวล ผู้อาวุโสจิ่วเจี้ยนเซียนบอกแล้วว่ามีค่ายกลดาบพิทักษ์นี้อยู่ คนข้างนอกไม่สามารถบุกเข้ามาได้”

หยุนซีพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล: “ถึงจะบอกก็เถอะ เราควรระวังเรื่องที่นึกไม่ถึงให้เตรียมตัวไว้ก่อนดีกว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้”

“นิกายทั้งห้ากล้าบุกมาโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋นเช่นนี้ พวกเขาจะต้องคิดถึงค่ายกลดาบพิทักษ์ที่เป็นอุปสรรคของพวกเขาได้แน่ และพวกเขาคงเตรียมความการณ์มาอย่างดี”

“ไม่แน่ พวกเขาอาจจะหาวิธีทำลายค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ได้แล้วก็ได้”

เมื่อหยุนซีพูดถึงเรื่องนี้ ความกังวลในใจยิ่งมีมากขึ้น และพูดว่า: "ฉังเซิง จะอยู่ที่นี่นานไม่ได้แล้ว เจ้ารีบพานางฟ้าไป๋ฮวาและคนอื่น ๆ ออกไปก่อนเถอะ”

“แล้วเจ้าล่ะ?” เยี่ยชิวถาม

หยุนซีพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า: “ข้าเป็นนักปราชญ์หญิงของนิกายดาบชิงอวิ๋น พ่อของข้าคือเจ้าสำนักนิกายดาบชิงอวิ๋น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่ไปไหนเด็ดขาด”

“ข้าจะร่วมต่อสู้ศัตรูกับลูกศิษย์ทุกคนของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ถ้าหากว่าพ่ายแพ้ ข้าก็พร้อยจะตายไปกับนิกายดาบชิงอวิ๋น”

เยี่ยชิวพูดว่า: “ถ้าเจ้าไม่ไป ข้าก็ไม่ไป”

“เหลวไหล” หยุนซีพูดด้วยสีหน้าโกรธเคือง “เยี่ยฉังเซิงข้าขอสั่งให้เจ้ารีบพานางฟ้าไป๋ฮวาและคนอื่น ๆ ออกไปเดี่ยวนี้”

เยี่ยชิวขมิบปากพูดว่า: “ข้าไม่ใช้ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น คำสั่งของเจ้าไม่มีผลกับข้า”

“เจ้า——” หยุนซีโกรธ

จะบอกว่าเธอกำลังโกรธก็คงไม่ใช่ แต่เธอกำลังกังวล เธอกังวลว่าเมื่อค่ายกลดาบพิทักษ์ถูกทำลาย เยี่ยชิวอาจจะตายก็ได้

เธอรักเยี่ยชิว เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับเยี่ยชิว

ยิ่งไม่ต้องการให้เยี่ยตายอยู่ที่นี่!

หยุนซีไม่มีทางเลือกอื่นจึงเลือกที่จะบอกกับนางฟ้าไป๋ฮวา: “ซือจือเย่ว์ ในฐานะนักปราชญ์หญิงของนิกายดาบชิงอวิ๋นข้าขอสั่งให้เจ้าพาเยี่ยฉังเซิงและคนอื่น ๆ ออกไปจากนิกายดาบชิงอวิ๋นเดี่ยวนี้ !”

นางฟ้าไป๋ฮวาพูด： "ข้าเป็นลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น หากข้าหนีไปตอนนี้ ข้าไม่ต้องกลายเป็นคนรักตัวกลัวตายเหรอ?

“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เคยกลัวตาย?”

“อีกอย่าง เมื่อศัตรูอยู่ต่อหน้า ลูกศิษย์ทุกคนของนิกายดาบชิงอวิ๋นก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับศัตรู แล้วทำไมต้องให้ข้าหนีไปด้วย? มันไม่ยุติธรรมสำหรับลูกศิษญ์คนอื่น ๆ เลย”

นางฟ้าไป่ฮวาจับมือหยุนซีแล้วพูดด้วยเสียงอ่อยๆ : "หยุนซี ไม่ว่าจะในสถานะไหนก็ตาม ข้ายังคงเป็นน้องรักของเจ้าอยู่"

“พวกเราเคยพูดไว้ว่ามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน ตอนนี้ศัตรูบุกมาถึงที่ ข้าจะทิ้งเจ้าไปได้อย่างไรกัน?”

“ในเมื่อเป็นพี่น้องที่รัก เราจะอยู่และตายไปด้วยกัน！”

เมื่อหยุนซีได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกสะเทือนใจและเป็นกังวลพูดว่า: "ซือจือเย่ว์เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเป็นเจ้าแห่งวังร้อยดอกไม้นะ และเจ้ายังต้องการแก้แค้นให้อาจารย์และพวกศิษย์พี่ของเจ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ? หากเจ้าตายอยู่ที่นี่ แล้วเรื่องแก้แค้นล่ะ?”

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มเล็กน้อยและพูดว่า： “ถ้าข้าตายไปแล้ว ข้าก็จะได้ไปที่ยมโลกเพื่อติดตามอาจารย์และพวกศิษย์พี่ของข้า”

“เจ้า—— ” หยุนซีพูดไม่ออกจึงมองไปที่ลู่หลัวด้วยสายตาที่ดุดันหวังให้สาวน้อยคนนี้ช่วยเกลี่ยกล่อมนางฟ้าไป๋ฮวา

หลังจากที่ลู่หลัวเห็นสายตาของหยุนซี เธอก็รีบก้มศีรษะลงแล้วพูดจาเอื่อยๆ: "ข้าฟังคำสั่งของคุณชายเยี่ยและเจ้าแห่งวังร้อยดอกไม้เท่านั้น"

เธอหวังว่าอมตะชางเหม่ยจะช่วยเกลี่ยกล่อมเยี่ยชิว

หยุนซีไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านั้นอมตะชางเหม่ยได้เกลี่ยกล่อมเยี่ยชิวอยางเงียบๆไปแล้ว

อมตะชางเหม่ยถอนหายใจ： “หยุนซีเซียนจื้อ พูดตามตรงข้าก็อยากจะหนีไป และข้างนอกมียอดฝีมืออยู่ตั้งมากมาย แค่ดูก็ทำให้คนตื่นตระหนกแล้ว แต่เจ้าเด็กเวรนี่ไม่ฟังข้าเลยอ่ะ！”

“เจ้าอย่าใช้สายตาแบบนั้นมองข้าได้ไหม มันไม่ได้ผลหรอก”

“ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่รู้เจ้าเด็กเวรนี่เป็นยังไง เขามันพวกมีน้ำใจไมตรียึดหลักความยุติธรรม เขาไม่ฟังข้าหรอก”

เมื่ออมตะชางเหม่ยคิดถึงเรื่องนี้ เขาเอามือไพล่หลังและเงยศีรษะ แสดงสีหน้าราวกับว่าเขากำลังจะตาย

“หยุนซีเซียนจื้อ เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าติดตามเจ้าเด็กเวรนี่และผ่านความเป็นความตายมาพแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าครั้งไหนข้าก็ไม่เคยทิ้งเขาไปไหน นี่แสดงให้เห็นว่าข้าเป็นคนมีคุณธรรมสูงส่งยิ่งนัก”