วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2051

ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น ได้เข้าใจแล้วว่าที่ยอดฝีมือทั้งห้านิกายมารวมตัวกันนั้นไม่ใช่เพียงเพื่อต้องการฆ่าหยุนชาน แต่ยังมีต้องการทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋นด้วย

จนถึงตอนนี้ พวกเขาถึงตระหนักได้ว่าภัยพิบัติได้มาถึงตัวแล้ว

ชั่วขณะนั้นสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

“ไม่ได้การณ์แล้ว พวกยอดฝีมือทั้งห้านิกายมาถึงที่นี่แล้ว ตอนนี้นิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเรากำลังแย่แล้ว ”

““เหตุใดเจ้าสำนักและผู้อาวุโสใหญ่ยังไม่ปรากฏตัวอีก?”

“แย่แล้ว แย่แล้ว นิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเราต้องถูกทำลายแน่”

“……”

พวกลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างตัวสั่นด้วยความกลัว

มียอดฝีมือมากกว่ายี่สิบคนจากห้านิกาย แล้วใครจะกล้าต่อต้านพลังอันแข็งแกร่งเช่นนี้ได้

……

สวนด้านหลังบ้าน

“ผลุบ ผลุบ ผลุบ!”

ร่างเต๋าหลายร่างพุ่งออกมาจากห้องด้านใน

พวกเขาคือเยี่ยชิว อมตะชางเหม่ย ผู้อาวุโสวัว นางฟ้าไป๋ฮวา หยุนซี และลู่หลัว

ทันทีที่พวกเขาออกมาจากสวนหลังบ้าน ก็ถูกจิ่วเจี้ยนเซียนขัดขวางเอาไว้

“พวกเจ้าอย่าออกไปนะ” จิ่วเจี้ยนเซียนพูดด้วยสีหน้าคึกขัง

“ท่านพ่อข้าล่ะ?” หยุนซีรีบถามด้วยความร้อนรน

จิ่วเจี้ยนเซียนตอบว่า: “เจ้าสำนักยังเข้กำลังเข้าฌานอยู่”

“แล้วจะทำอย่างไรดี?” หยุนซีกระวนกระวายอย่างมาก

เยี่ยชิวจับมือของหยุนซีไว้ แล้วปลอบเธอว่า: “ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไรหรอก”

จิ่วเจี้ยนเซียนเหลือบมองเยี่ยชิวแวบหนึ่ง พบว่าสีหน้าของเขานิ่งสงบไม่มีอาการตื่นตระหนกเลย ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขาอย่างเงียบๆ

“เจ้าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เขาสงบนิ่งมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง ไม่ว่าฟ้าดินจะทล่มทลายแต่เขากลับสงบนิ่งได้เช่นนี้ จะต้องเป็นคนคิดการใหญ่ได้แน่! ”

จิ่วเจี้ยนเซียนเลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วพูดว่า: "นักปราชญ์หญิง คุณชายเยี่ย พวกเจ้ารออยู่ที่สวนหลังบ้านก่อนอย่าเพิ่งออกไปข้างนอก"

“ถ้าปล่อยให้คนของอู่จี๋เทียนจุนรู้ว่ามีคนของเผ่าปีศาจอยู่ในนิกายดาบชิงอวิ๋นของเราแล้วล่ะก็ พวกเขายิ่งอาละวาดแน่ ๆ ”

“เรื่องข้างนอกเดี่ยวข้าออกไปจัดการเอง”

เยี่ยชิวตามจิ่วเจี้ยนเซียน : “ผู้อาวุโส ท่านจะจัดการอย่างไร?”

จิ่วเจี้ยนเซียนพูดว่า: “แม้สถานการณ์จะคับขัน แต่ไม่ต้องตื่นตระหนกจนเกินไป”

"พวกเรามีค่ายกลดาบพิทักษ์อยู่ แม้ว่าเหล่ายอดฝีมือทั้งห้าจะทุ่มสุดกำลังในการโจมตี ก็ไม่สามารถฝ่าเข้ามาได้"

“อย่างที่รู้ ค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ คิดค้นขึ้นโดยผู้ก่อตั้งนิกายดาบชิงอวิ๋น ในอดีตแม้แต่ขั้นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งก็ยังไม่สามารถทำลายมันได้”

เมื่ออมตะชางเหม่ยได้ยิน ก็หัวเราะแล้วพูดว่า: "ในเมื่อขั้นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งยังไม่สามารถทำลายค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ได้ ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว เจ้าเด็กเวรกลับเข้าไปข้างในดื่มต่อกันเถอะ”

เยี่ยชิวยื่นอยู่ที่เดิมไม่ขยับ และถามว่า: “ผู้อาวุโส ท่านว่าในอดีตขั้นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งก็ยังไม่สามารถทำลายค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ได้ เช่นนั้นแล้ว ณ ปัจจุบันนี้ล่ะ?”

จิ่วเจี้ยนเซียนพูดว่า: “เมื่อหลายปีก่อน เผ่าเทพผู้แข็งแกร่งเคยโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋นหวังยึดครองโลกฝึกเซียน”

“ทำให้ค่ายกลดาบพิทักษ์เกิดความเสียหาย”

“ต่อมาภายหลังค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ได้รับการซ่อมแซมจากยอดฝีมือของนิกายดาบชิงอวิ๋น ตอนนี้ค่ายกลดาบพิทักษ์ยังคงสามารถป้องกันการโจมตีระดับขั้นเตรียมจักรพรรดิได้”

เยี่ยชิวสงสัย: “ขั้นเตรียมจักรพรรดิ?”

จิ่วเจี้ยนเซียนอธิบายว่า : “ผู้ที่อยู่เหนือนักปราชญ์ก็คือขั้นเตรียมจักรพรรดิ เหนือกว่าขั้นเตรียมจักรพรรดิก็คือจักรพรรดิ”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ขั้นเตรียมจักรพรรดิก็คือผู้แข็งแกร่งที่ก้าวไปสู่ขั้นสวรรด์นั่นเอง”

“คุณชายเยี่ย ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน ข้าจะไม่พูดกับเจ้าไปมากไปกว่านี้.......”

ก่อนที่จิ่วเจี้ยนเซียนจะพูดจบ เยี่ยชิวก็ถามว่า: "ผู้อาวุโส ถ้าเกิดว่าค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ไม่สามารถหยุดคนของอู๋จี๋เทียนจุนได้ จะทำอย่างไรดี?"

อมตะชางเหม่ยส่งเสียงพูด: "เจ้าเด็กเวร เจ้าไม่ได้ยินเหรอว่าค่ายกลดามพิทักษ์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นนี้ ได้รับการปกป้องจากผู้อาวุโสตระกูลเฉิน เจ้าคิดว่าเราจะเชื่อถือเขาได้งั้นเหรอ?"

“อย่างไรก็ตาม ข้ารู้สึกว่าเฉินเป่ยโต่วไม่ใช่คนดี”

“ข้างนอกมีผู้แข็งแกร่งอยู่มากมาย ถ้าค่ายกลดาบพิทักษ์นี้ถูกทำลายลง นิกายดาบชิงอวิ๋นก็จะถูกทำลายไปด้วย”

“เจ้าเด็กเวร สถานการณ์ของพวกเราตอนนี้นั้นเสี่ยงมาก ดีไม่ดี พวกเราอาจจะตายอยู่ที่นี่ก็ได้”

“ข้าขอแนะนำว่าเราควรจะหาโอกาสหลบหนีไปดีกว่า!”

ดวงตาของเยี่ยชิวเบิกกว้าง แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ชิงพูดก่อนว่า "เจ้าเด็กเวร ข้ารู้นะว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่"

"เจ้ากับหยุนซีรักกัน หยุนซานเป็นพ่อตาของเจ้า ปรมาจารย์ของเจ้าก็เป็นผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายดาบชิงอวิ๋น หากเจ้าหนีไปตอนนี้ มันก็ดูไม่สมเหตุสมผล...”

เยี่ยชิวพูดด้วยความโกรธ: "เจ้าก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสม ยังจะเกลี่ยกล่อมข้าอีก?"

อมตะชางเหม่ยพูดว่า: “ดังสุภาษิตโบราณที่ว่า วิญญูชนจะไม่อยู่ในที่ที่อันตราย”

“ตอนนี้ไม่ไป ถึงเวลาอยากหนีก็หนีไม่ได้แล้วนะ”

"หยุนซานเป็นเจ้าสำนักของนิกาย เขาจะยอมตายไปพร้อมกับนิกายดาบชิงอวิ๋นอย่างแน่นอน ผู้อาวุโสจื่อหยางเป็นผู้อาวุโสสูงสุด เขาก็จะยอมต่อสู้จนตาย แต่ว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องตายไปพร้อมกับนิกายดาบชิงอวิ๋นนี่!"

“ข้าว่านะ พวกเราพาหยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาหาทางหลบหนีไปดีกว่า ”

“ตราบใดที่ยังมีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง”

"ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าเจ้าสำนักหยุนซาน และจื่อหยางเทียนจุนจะตายอย่างน่าเสียดายในสนามรบ แต่เจ้ายังสามารถล้างแค้นให้พวกเขาในภายหลังได้ เจ้าคิดว่าไง?"

เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าเย็นชา: "ตาเฒ่า เจ้ารู้ว่าข้าเป็นคนเช่นไร ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะไม่ยอมทิ้งครอบครัวและเพื่อนของข้าไปโดยเด็ดขาด"

“ถ้าเจ้าอยากไปเจ้าไปเลย อย่างไงข้าก็จะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น”

พูดจบ เยี่ยชิวหันหลังเดินไปอยู่ข้างๆหยุนซี

อมตะชางเหม่ยโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ：”คนที่ไม่เห็นความตั้งใจดีของผู้อื่นแล้วยังแว้งกัดอีก”