วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2054

บ้าที่สุด!

เยี่ยชิวได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่วแล้วถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโมโห

“เหล่าจิ่ว ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้า ข้าจะต้องตายแน่ๆ” เยี่ยชิวพูด

เสียงของเหล่าจิ่วเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน “ร่างอมตะอย่างเจ้าก็ตายได้ด้วยหรือ? เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือไง?”

“ถึงโลกนี้จะล่มสลาย เจ้าก็ยังไม่ตายหรอก”

“แต่หากเจ้าตายจริงๆ ข้าก็จะช่วยเก็บศพเจ้าเอง”

ดูสิ นี่มันคำพูดภาษามนุษย์หรือเปล่า?

เยี่ยชิวพูดอย่างสุภาพ “เหล่าจิ่ว คราวนี้ข้าลำบากมาก เจ้าไม่อาจนิ่งดูดายได้”

เหล่าจิ่วถอนหายใจ “เจ้าหนู ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วย แต่ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ”

“เว้นแต่เจ้าจะไปหาเนื้อร่างของข้ากลับมาครบ”

“หากร่างของข้ากลับมาสมบูรณ์ ข้าจะจัดการนักปราชญ์กี่คนก็ได้ แม้แต่จักรพรรดิ ข้าก็จัดการให้เจ้าได้”

นี่มันบ้าไปแล้ว ตอนนี้จะไปหาชิ้นส่วนร่างของเจ้าจากที่ไหนล่ะ?

“เหล่าจิ่ว เจ้าจะไม่ช่วยข้าจริงๆ งั้นหรือ?” เยี่ยชิวถาม

“ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ข้าจะบอกทางออกทางหนึ่งให้แก่เจ้า” เหล่าจิ่วพูด “เจ้าลองไปสื่อสารกับโลงศพทองคำดูสิ”

“ถ้าเขายอมช่วยเจ้า ทุกอย่างก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป”

“ข้าขอบอกเจ้าเอาไว้เลย เจ้าจะมีเรื่องกับใครก็ได้ แต่ทำไมถึงต้องหาเรื่องกับคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองด้วยล่ะ มันไม่ใช่การรนหาที่ตายหรือไง?”

“เอาล่ะ ข้าจะหลับแล้ว อย่ามากวนข้าอีกนะ”

พูดจบ เสียงจากโลงศพเลือดแดงก็เงียบไป

“ไม่ช่วยแล้วนะ ข้าดูถูกเจ้า” เยี่ยชิวสบถในใจ จากนั้นเขาก็ลองสื่อสารกับโลงศพทองคำที่ซ่อนอยู่ในตาขวาของเขา

“ท่านโลงศพทอง ช่วยข้าด้วยเถอะ!”

โลงศพทองคำยังคงนิ่งสนิท

เยี่ยชิวพูดออกมาอีกว่า “วันนี้ข้าลำบากมาก ถ้าเจ้าไม่ช่วย ข้าคงต้องตายแน่”

โลงศพทองคำยังไม่มีปฏิกิริยา

เยี่ยชิวพูดต่อ “การที่เรารู้จักกันถือว่าเป็นบุพเพ เจ้าคงไม่คิดจะทิ้งข้าให้ตายหรอก ได้โปรดเมตตาข้าด้วยเถิด!”

โลงศพทองคำก็ยังคงไม่ขยับ

เยี่ยชิวพูดอีกว่า “ถ้าเจ้ายอมช่วยข้า ข้าจะให้ไอ้แก่เรียกเจ้าว่าพ่อ!”

ฮึ่ม!

โลงศพทองคำสั่นไหวเล็กน้อย

“อะไรนะ? แบบนี้ก็ได้ด้วยหรือ?” เยี่ยชิวตกตะลึง จากนั้นเขาถามว่า “ตกลงเจ้าจะช่วยข้าแล้วงั้นหรือ?”

โลงศพทองคำสั่นไหวอีกครั้ง

“หมายความว่ายังไง? เจ้าจะช่วยหรือไม่ช่วยกันแน่?” เยี่ยชิวถาม “เจ้าพูดอะไรสักคำได้ไหม?”

หลังจากนั้นไม่นาน

มีเสียงดังออกมาจากในโลงศพทองคำ “เจ้า—”

เยี่ยชิวได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกขนลุก

ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไร เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีเสียงออกมาจากโลงศพทองคำ

สิ่งที่ทำให้เขาตกใจที่สุดก็คือ เสียงที่ออกมาจากในโลงศพนั้นเป็นเสียงของผู้หญิงที่ไพเราะอย่างยิ่ง

“อะไรนะ? ในโลงศพทองคำนี่มีผู้หญิงอยู่ด้วยงั้นหรือ?”

ทันใดนั้นเสียงจากในโลงศพก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เจ้า—”

คราวนี้เสียงชัดเจนขึ้น

เยี่ยชิวตกตะลึง เมื่อพบว่าแม้จะเป็นเพียงแค่คำพูดเดียว แต่เสียงนี้กลับเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่ที่เกินจินตนาการ แฝงไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่อาจละเมิดได้

“เจ้าเสี่ยวไป๋บอกว่าพลังของโลงศพนี้เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียน แต่ทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ในนี้?”

“หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิ?”

“และคำว่า ‘เจ้า’ ที่นางพูดหมายถึงอะไร?”

เยี่ยชิวครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วถามว่า “ผู้อาวุโส ท่านบอกให้ข้าเรียกท่านว่าพ่องั้นหรือ?”

“ใช่!” เสียงผู้หญิงตอบมาจากในโลง

อะไรกัน ผู้หญิงจะมาเป็นพ่อของข้าได้อย่างไร?

เยี่ยชิวตอบกลับไปว่า “วิธีรับมือก็มีแค่ ‘ศัตรูมาก็จัดการด้วยทหาร น้ำมาก็ใช้ดินต้าน’”

“จริงหรือ?” อมตะชางเหม่ยยิ่งสงสัยมากขึ้น

“เอาล่ะ อย่าเสียเวลาเลย รีบไปกันเถอะ!” เยี่ยชิวไม่สนใจอมตะชางเหม่ย รีบตามพวกของหยุนซีไป

อมตะชางเหม่ยมองตามหลังเยี่ยชิวด้วยความขัดใจ “กล้าปิดบังความกับข้า มันช่างน่าเสียใจยิ่งนัก ฮึ!”

ระหว่างทางไปตระกูลเฉิน ศิษย์น้องสามคนของจิ่วเจี้ยนเซียนก็เดินทางมาถึง พวกเขาคือฉีเจี้ยนเซียน ชูเจี้ยนเซียน และฮว่าเจี้ยนเซียน

ฉีเจี้ยนเซียนเป็นคนหัวล้าน หน้าตาคล้ำ ขมวดคิ้วตลอดเวลา เหมือนมีเรื่องทุกข์ใจมาตลอดชีวิต ถ้าไม่รู้จักเขามาก่อน คงคิดว่าเขาเป็นพระแน่ๆ

แม้ฉีเจี้ยนเซียนจะดูไม่เลว แต่เมื่อเทียบกับเหล่าจอมกระบี่คนอื่นแล้ว ก็สามารถพูดได้สองคำว่า —

รั้งท้าย!

ชูเจี้ยนเซียนสวมเสื้อคลุมนักปราชญ์สีเขียว มีหยกประดับเอว ด้านหลังสะพายกระบี่ ดูเหมือนนักปราชญ์ผู้มีความรู้ มีกลิ่นอายของหนังสือพุ่งออกมาจากตัว

ส่วนฮว่าเจี้ยนเซียนมีหน้าตาอันหล่อเหลา ดวงตาลึก จมูกโด่ง โครงหน้าราวกับถูกสลักออกมาเป็นลูกครึ่ง

แต่เขากลับดูเหมือนไม่ค่อยสนใจความหล่อของตัวเองสักเท่าไหร่

เขาสวมชุดคลุมยาวสีขาวที่ใหญ่เกินตัว และชุดคลุมก็เต็มไปด้วยรอยหมึก ผมยาวยุ่งเหยิงเหมือนหญ้าที่ขึ้นรก และเขายังเดินเท้าเปล่าอีกด้วย

บอกตามตรง ถ้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ก็คงยากจะเชื่อมโยงเขากับการเป็นผู้อาวุโสของสำนักใหญ่ในตงฮวง

รูปลักษณ์ของเขานั้น ดูเหมือนศิลปินที่คลั่งไคล้ในศิลปะ แต่เขาเหมือนกับนักแสดงมากกว่า

จิ่วเจี้ยนเซียนรีบแนะนำทุกคนให้รู้จักกันอย่างรวดเร็ว

ชูเจี้ยนเซียนทักทายเยี่ยชิวอย่างสุภาพ ส่วนฮว่าเจี้ยนเซียนแค่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วไม่สนใจเยี่ยชิวอีกเลย เขาดูเย็นชามาก

และฉีเจี้ยนเซียน เมื่อเขารู้ถึงตัวตนของเยี่ยชิว ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นเจตจำนงแห่งการฆ่าอย่างชัดเจน

“เยี่ยฉังเซิง เรื่องของฉินเจี้ยนเซียน ข้ารู้หมดแล้ว แม้เขาจะผิด แต่เจ้าก็ลงมือฆ่าเขาไปแล้ว ข้าจะเป็นคนล้างแค้นแทนเขาเอง”

“ข้าจะไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า”

“รอให้เจ้ามีระดับพลังเท่ากับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะมาเอาคืน!”

เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้ม “ได้เลย!”

อมตะชางเหม่ยแอบถอนหายใจ “เจ้านี่พอมีสมองอยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่ฉลาดไม่พอ”