วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2057

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับนักบุญใหญ่ เขามีประสาทสัมผัสที่เฉียบคมมาก แม้ว่าคาถาล่องหนของเยี่ยชิวจะมหัศจรรย์มากเพียงใด แต่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็ยังสามารถมองเห็นที่ซ่อนของเยี่ยชิวได้ในพริบตา

เมื่อเหล่าผู้อาวุโสและเฉินฝานสังเกตเห็นทิศทางสายตาของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน พวกเขาก็หันมองไปทางเดียวกัน และพบเห็นเยี่ยชิวเช่นกัน

ทันใดนั้น ความโกรธแค้นก็ปะทุขึ้นในสายตาของเฉินฝาน

เมื่อศัตรูมาพบกัน ความแค้นยิ่งทวีคูณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเยี่ยชิวเป็นผู้สังหารบุตรชายของเขา

เฉินฝานกำหมัดแน่น พยายามระงับความโกรธของตนเองไว้ รอคำสั่งจากผู้อาวุโสตระกูลเฉิน

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวว่า “หยุนซี ในยามวิกฤตเช่นนี้ แต่จ้าวนิกายกลับยังไม่ปรากฏตัว เขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่?”

“หากพวกคุณไม่ได้ไปพัวพันกับพวกปีศาจ นิกายทั้งห้าก็คงไม่ร่วมมือกันโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“พวกคุณได้นำพาภัยร้ายมาสู่นิกายดาบชิงอวิ๋น พวกคุณคือคนบาปของนิกาย!”

“ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายดาบชิงอวิ๋น ฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่!”

“ใครก็ได้ จงจับตัวหยุนซีไว้!”

“ส่วนไป๋ฮวาเซียนจื้อและสาวใช้ของเธอ…”

“พ่อ อย่าฆ่าพวกนางเลย” เฉินฝานกล่าวด้วยความโกรธแค้น “นางฟ้าไป๋ฮวาช่างงดงามนัก การฆ่าเธอคงเสียดายเปล่า ปล่อยเธอกับสาวใช้มาเป็นนางบำเรอของผม บางทีพวกนางอาจให้กำเนิดบุตรชายหรือบุตรสาวแก่ผมในภายหน้า”

“ฉันได้ยินมาว่าพวกนางเป็นผู้หญิงของเยี่ยฉังเซิง เยี่ยฉังเซิงสังหารบุตรชายของฉัน ดังนั้นฉันจะยึดครองผู้หญิงของเขาเสีย”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินหัวเราะเสียงดัง “ดี ฉันตกลงตามที่นายต้องการ!”

“ลงมือได้!”

ทันทีที่ได้รับคำสั่ง เฉินฝานก็เป็นคนแรกที่ลงมือ เข้าโจมตีราวกับสายฟ้าฟาด รวดเร็วและดุดัน พุ่งตรงไปยังจุดที่เยี่ยชิวซ่อนตัวอยู่

“ปัง!”

เฉินฝานชกออกไปหนึ่งหมัด พลังมหาศาลจนทำให้เยี่ยชิวกระเด็นออกจากที่ซ่อนกลางอากาศ

“พรวด!”

เยี่ยชิวถูกซัดจนปลิวไปและสำลักเลือดออกมาทางปาก

“เยี่ยฉังเซิง นายคิดว่าแค่คาถาล่องหนเล็กๆน้อยๆของนาย จะหลอกฉันได้หรือ?”

“นายฆ่าบุตรชายฉัน แล้วยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าอีก ช่างโง่เขลานัก!”

เฉินฝานพูดพร้อมกับก้าวขึ้นไปบนท้องฟ้าและกระทืบลงมาในทันที

ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือน

เฉินฝานเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับปราชญ์ พอรวมกับความโกรธทำให้พลังที่เขาปล่อยออกมาน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเท้าขวาของเขากระทืบลงมา ขนาดของเท้าขยายใหญ่ขึ้นหลายจั้ง จากนั้นก็กระทืบลงมาอย่างรุนแรง

เยี่ยชิวหลบไปได้อย่างรวดเร็ว

“ตูม!”

เฉินฝานกระทืบเท้าลงพื้นเกิดเสียงดังสนั่น แรงสั่นสะเทือนทำให้หยุนซีและพวกที่อยู่รอบๆ รู้สึกเจ็บแก้วหูทันที

ในชั่วพริบตา พื้นหินที่แข็งแกร่งแตกออกเป็นชิ้นๆ ปลิวกระจายไปทั่วและพื้นดินปรากฏรอยร้าวขนาดใหญ่ที่ทอดยาวออกไปกว่าร้อยจั้ง

สภาพโดยรอบเต็มไปด้วยความเสียหาย

“เยี่ยฉังเซิง วันนี้ฉันจะต้องฆ่านายให้ได้!”

เฉินฝานพูดพร้อมกับฟาดฝ่ามือออกไป

ในชั่วพริบตา ฝ่ามือของเขาแผ่ขยายออกจนดูคล้ายกับก้อนเมฆสายฟ้า ส่งเสียงก้องกังวานพุ่งตรงไปหาเยี่ยชิว

“วูบ!”

เยี่ยชิวเปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง หลบหลีกการโจมตีอย่างรวดเร็ว

แต่พลังของเฉินฝานช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก แม้ฝ่ามือใหญ่ของเขาจะฟาดลงบนอากาศ แต่อากาศที่ถูกพัดกระแทกรุนแรงราวกับคลื่นทะเลบ้าคลั่งกวาดไปทั่ว

แม้เยี่ยชิวจะหลบฝ่ามือของเฉินฝานได้ แต่เขาไม่สามารถหลบกระแสลมที่รุนแรงนั้นได้

เยี่ยชิวถูกกระแสลมพัดปลิวไปจนกระเด็นออกไป และสำลักเลือดออกมาอีกครั้ง

สามารถจินตนาการได้ว่า หากฝ่ามือของเฉินฝานฟาดลงบนตัวของเยี่ยชิวโดยตรง เขาคงต้องบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่

หยุนซีรีบเอ่ยปากขอร้อง “ผู้อาวุโสใหญ่ โปรดเมตตาปล่อยเยี่ยชิวไปเถอะ ขอให้ท่านเฉินหยุดมือเถิด…”

“หยุดมืองั้นหรือ?” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินแค่นเสียงเย็นชา “ตอนที่อยู่ในสุสานมังกร ฉันเคยขอให้เยี่ยฉังเซิงหยุดมือและปล่อยชีวิตให้เทียนหมิง แต่เจ้าหนูนั่นกลับไม่ฟังคำใด ฆ่าเทียนหมิงต่อหน้าฉันอย่างไร้ปรานี”

“ความแค้นนี้ หากไม่ชำระ ฉันก็ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าเดียวกันกับมันได้”