วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2060

เฉินฝานรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าแก่นวิญญาณของเขาถูกฉีกขาด เจ็บปวดจนแทบระเบิด

"ใครกันที่มาโจมตีฉัน?"

ในขณะที่เฉินฝานกำลังสับสน ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

"เจ้าโง่! ถ้าฉันไม่มีแผนการ ฉันจะกล้าบุกมาถึงหน้าประตูบ้านนายหรือ?"

นั่นเป็น......

เสียงของเยี่ยฉังเซิง!

เป็นไปได้ยังไง?

เฉินฝานไม่อยากจะเชื่อ เพราะมือของเขายังจับคอของเยี่ยชิวอยู่เลย!

เขาหันกลับไปมองอย่างยากลำบาก และทันใดนั้นก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย นั่นคือใบหน้าของ

เยี่ยฉังเซิงอีกคนหนึ่ง!

ที่น่าประหลาดใจคือเยี่ยฉังเซิงคนนี้ไม่มีร่องรอยบาดแผลใด ๆ และยิ้มอย่างอ่อนโยน

เฉินฝานขยี้ตาแรงๆ คิดว่าตัวเองคงมองผิด แต่เมื่อเขาดูอีกครั้ง ก็พบว่าเยี่ยฉังเซิงยังคงอยู่ทั้งในมือของเขาและอยู่ตรงหน้าเขาอีกคน

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

"หรือว่า...เยี่ยฉังเซิงมีพี่น้องฝาแฝด?"

ทันใดนั้น เฉินฝานก็รู้สึกว่ามือของเขาว่างเปล่า เมื่อมองไปก็พบว่าเยี่ยชิวในมือของเขาได้กลายเป็นควันสีฟ้าจาง ๆ ลอยหายไป

"ร่างเต๋า!"

เฉินฝานตะลึงจนพูดไม่ออก

"ฉันจับร่างเต๋ามาตลอด!"

"หมายความว่า คนที่ฉันตามฆามาโดยตลอดไม่ใช่เยี่ยฉังเซิงตัวจริง แต่เป็นร่างเต๋าที่เขาสร้างขึ้น!"

"ฉันเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ แต่กลับโดนร่างเต๋าหลอกอยู่ตั้งนาน! น่ารังเกียจ!"

"พรวด!"

เฉินฝานโกรธจนเลือดพุ่งออกจากปาก

เยี่ยชิวยิ้มและพูดขึ้นว่า "เฉินเป่ยโต่วเคยต่อสู้กับฉันมาก่อน เขาไม่ได้บอกนายหรือว่า หากเจอฉันต้องฆ่าทันที?"

"หรือเขาบอกนายแล้ว แต่นายไม่ฟัง?"

"โอ้ ฉันนึกออกแล้ว! เฉินเป่ยโต่วคงบอกนายให้จับฉันก่อน เพื่อเอาสมบัติของฉัน แล้วค่อยฆ่าฉัน ใช่ไหม?"

"เฉินเป่ยโต่วช่างโง่เง่าจริง ๆ ตัวเขาเองยังทำอะไรฉันไม่ได้ แล้วคิดว่านายจะจับฉันได้งั้นหรือ? บ้าจริง ๆ!"

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะบอกนายเอง แม้แต่อู่จี๋เทียนจุนมาด้วยตนเองยังจับฉันไม่ได้ นายคิดว่าตัวเองจะทำได้งั้นหรือ?"

เฉินฝานถึงกับตกตะลึงอีกครั้ง

อะไรนะ! ปรมาจารย์อู่จี๋ลงมือเองยังจับเยี่ยฉังเซิงไม่ได้งั้นหรือ?

เจ้าหนูนี่มันตัวประหลาดอะไรกันแน่?

เยี่ยชิวพูดขึ้นว่า "มนุษย์ตายเพราะความโลภ นกตายเพราะอาหาร"

“นายตายเพราะความโลภของตัวเอง ดังนั้นนายไม่ควรโกรธเคืองอะไร”

“ไปอยู่กับลูกชายของนายเถอะ ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานนักพ่อของนายและคนในครอบครัวของนายจะตามลงไปอยู่กับนาย”

เฉินฝานไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับผู้บำเพ็ญเพียงระดับหยวนอิง มันน่าขายหน้าเหลือเกิน

เฉินฝานพยายามพูดด้วยความโมโห “เยี่ยฉังเซิง ฉันเป็นถึงปราชญ์ นายจะฆ่าฉันไม่ได้...”

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ร่างของเขาก็ล้มลงกระแทกพื้น

ไม่ถึงสามวินาที

ใบหน้าของเฉินฝานกลายเป็นสีดำคล้ำ น้ำลายฟูมปาก ร่างกายกระตุกอย่างรุนแรง

เขาถูกพิษ!

เยี่ยชิวใช้ร่างเต๋าหลอกเฉินฝานไว้ แล้วเมื่อเฉินฝานคิดว่าจับเขาได้จึงผ่อนคลายลง เยี่ยชิวจึงใช้ร่างจริงลอบโจมตีโดยแทงเข็มทองเข้าไปที่แก่นวิญญาณของเฉินฝานจากด้านหลัง

หากเป็นเข็มทองธรรมดา มันอาจไม่สามารถฆ่าเฉินฝานได้ เพราะเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์

ดังนั้นเยี่ยชิวจึงได้เตรียมแผนไว้ล่วงหน้า

ก่อนลงมือ เขาได้ทาเข็มทองด้วยพิษร้ายแรง

เมื่อเข็มทองทะลุแก่นวิญญาณ พิษก็จู่โจมเข้าไปยังแก่นวิญญาณ ทำให้เฉินฝานต้องเผชิญกับการโจมตีถึงสองทาง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรอดชีวิต

เฉินฝานรู้ดีว่าเขาแพ้แล้ว เขาเบิกตากว้างจ้องมองเยี่ยชิวด้วยความโกรธแค้น หวังว่าแค่สายตาของเขาจะสามารถฆ่าเยี่ยชิวได้

"ตาปลาเน่าคู่แบบนั้น อย่าจ้องมาเลย มันดูน่าขยะแขยง"

"นายไม่อยากฆ่าฉันหรือไง? ลุกขึ้นมาสิ!"

"นายไม่อยากแย่งสมบัติจากฉันหรือ? มาสิ มาแย่งเอาไป!"

"นายไม่อยากล้างแค้นแทนลูกชายของนายหรือ? มาสิ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ลงมือสิ!"