วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2060

เฉินฝานรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าแก่นวิญญาณของเขาถูกฉีกขาด เจ็บปวดจนแทบระเบิด

"ใครกันที่มาโจมตีฉัน?"

ในขณะที่เฉินฝานกำลังสับสน ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

"เจ้าโง่! ถ้าฉันไม่มีแผนการ ฉันจะกล้าบุกมาถึงหน้าประตูบ้านนายหรือ?"

นั่นเป็น......

เสียงของเยี่ยฉังเซิง!

เป็นไปได้ยังไง?

เฉินฝานไม่อยากจะเชื่อ เพราะมือของเขายังจับคอของเยี่ยชิวอยู่เลย!

เขาหันกลับไปมองอย่างยากลำบาก และทันใดนั้นก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย นั่นคือใบหน้าของ

เยี่ยฉังเซิงอีกคนหนึ่ง!

ที่น่าประหลาดใจคือเยี่ยฉังเซิงคนนี้ไม่มีร่องรอยบาดแผลใด ๆ และยิ้มอย่างอ่อนโยน

เฉินฝานขยี้ตาแรงๆ คิดว่าตัวเองคงมองผิด แต่เมื่อเขาดูอีกครั้ง ก็พบว่าเยี่ยฉังเซิงยังคงอยู่ทั้งในมือของเขาและอยู่ตรงหน้าเขาอีกคน

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

"หรือว่า...เยี่ยฉังเซิงมีพี่น้องฝาแฝด?"

ทันใดนั้น เฉินฝานก็รู้สึกว่ามือของเขาว่างเปล่า เมื่อมองไปก็พบว่าเยี่ยชิวในมือของเขาได้กลายเป็นควันสีฟ้าจาง ๆ ลอยหายไป

"ร่างเต๋า!"

เฉินฝานตะลึงจนพูดไม่ออก

"ฉันจับร่างเต๋ามาตลอด!"

"หมายความว่า คนที่ฉันตามฆามาโดยตลอดไม่ใช่เยี่ยฉังเซิงตัวจริง แต่เป็นร่างเต๋าที่เขาสร้างขึ้น!"

"ฉันเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ แต่กลับโดนร่างเต๋าหลอกอยู่ตั้งนาน! น่ารังเกียจ!"

"พรวด!"

เฉินฝานโกรธจนเลือดพุ่งออกจากปาก

เยี่ยชิวยิ้มและพูดขึ้นว่า "เฉินเป่ยโต่วเคยต่อสู้กับฉันมาก่อน เขาไม่ได้บอกนายหรือว่า หากเจอฉันต้องฆ่าทันที?"

"หรือเขาบอกนายแล้ว แต่นายไม่ฟัง?"

"โอ้ ฉันนึกออกแล้ว! เฉินเป่ยโต่วคงบอกนายให้จับฉันก่อน เพื่อเอาสมบัติของฉัน แล้วค่อยฆ่าฉัน ใช่ไหม?"

"เฉินเป่ยโต่วช่างโง่เง่าจริง ๆ ตัวเขาเองยังทำอะไรฉันไม่ได้ แล้วคิดว่านายจะจับฉันได้งั้นหรือ? บ้าจริง ๆ!"

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะบอกนายเอง แม้แต่อู่จี๋เทียนจุนมาด้วยตนเองยังจับฉันไม่ได้ นายคิดว่าตัวเองจะทำได้งั้นหรือ?"

เฉินฝานถึงกับตกตะลึงอีกครั้ง

อะไรนะ! ปรมาจารย์อู่จี๋ลงมือเองยังจับเยี่ยฉังเซิงไม่ได้งั้นหรือ?

เจ้าหนูนี่มันตัวประหลาดอะไรกันแน่?

เยี่ยชิวพูดขึ้นว่า "มนุษย์ตายเพราะความโลภ นกตายเพราะอาหาร"

“นายตายเพราะความโลภของตัวเอง ดังนั้นนายไม่ควรโกรธเคืองอะไร”

“ไปอยู่กับลูกชายของนายเถอะ ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานนักพ่อของนายและคนในครอบครัวของนายจะตามลงไปอยู่กับนาย”

เฉินฝานไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับผู้บำเพ็ญเพียงระดับหยวนอิง มันน่าขายหน้าเหลือเกิน

เฉินฝานพยายามพูดด้วยความโมโห “เยี่ยฉังเซิง ฉันเป็นถึงปราชญ์ นายจะฆ่าฉันไม่ได้...”

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ร่างของเขาก็ล้มลงกระแทกพื้น

ไม่ถึงสามวินาที

ใบหน้าของเฉินฝานกลายเป็นสีดำคล้ำ น้ำลายฟูมปาก ร่างกายกระตุกอย่างรุนแรง

เขาถูกพิษ!

เยี่ยชิวใช้ร่างเต๋าหลอกเฉินฝานไว้ แล้วเมื่อเฉินฝานคิดว่าจับเขาได้จึงผ่อนคลายลง เยี่ยชิวจึงใช้ร่างจริงลอบโจมตีโดยแทงเข็มทองเข้าไปที่แก่นวิญญาณของเฉินฝานจากด้านหลัง

หากเป็นเข็มทองธรรมดา มันอาจไม่สามารถฆ่าเฉินฝานได้ เพราะเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์

ดังนั้นเยี่ยชิวจึงได้เตรียมแผนไว้ล่วงหน้า

ก่อนลงมือ เขาได้ทาเข็มทองด้วยพิษร้ายแรง

เมื่อเข็มทองทะลุแก่นวิญญาณ พิษก็จู่โจมเข้าไปยังแก่นวิญญาณ ทำให้เฉินฝานต้องเผชิญกับการโจมตีถึงสองทาง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรอดชีวิต

เฉินฝานรู้ดีว่าเขาแพ้แล้ว เขาเบิกตากว้างจ้องมองเยี่ยชิวด้วยความโกรธแค้น หวังว่าแค่สายตาของเขาจะสามารถฆ่าเยี่ยชิวได้

"ตาปลาเน่าคู่แบบนั้น อย่าจ้องมาเลย มันดูน่าขยะแขยง"

"นายไม่อยากฆ่าฉันหรือไง? ลุกขึ้นมาสิ!"

"นายไม่อยากแย่งสมบัติจากฉันหรือ? มาสิ มาแย่งเอาไป!"

"นายไม่อยากล้างแค้นแทนลูกชายของนายหรือ? มาสิ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ลงมือสิ!"

แถมยังถูกเหยียบอย่างหนักขนาดนี้อีกด้วย

“คุณชายเยี่ยเก่งจริงๆ!”

ลู่หลัวตื่นเต้นจนหน้าแดง

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าหาญขนาดนี้” นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวด้วยความประหลาดใจ

หยุนซียิ้มแย้มพูดว่า “เย่ว์เอ้อร์จะไม่รู้หรือว่าอัจฉริยะอย่างฉังเซิงเก่งขนาดไหน?”

นางฟ้าไป๋ฮวารู้สึกอายมาก ตอบกลับอย่างห้ามใจ “น้องหยุนซีนี่พูดอะไรออกมา ก็ไม่กลัวให้คนอื่นได้ยินหรือไง?”

อมตะชางเหม่ยตะโกนขึ้นว่า “ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น พวกคุณพูดต่อไปเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นางฟ้าไป๋ฮวาก็ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น

……

อีกด้านหนึ่ง

เจ้าวัวต้าลี่ก็ยังคงทำการกลิ้งหลังอยู่

ส่วนผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็มองดูเจ้าวัวต้าลี่พร้อมทั้งรอคอยการมาถึงของหยุนซาน

เขาไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินฝาน

ในสายตาของเขา ผู้อาวุโสตระกูลเฉินเชื่อว่า เฉินฝานในฐานะที่เป็นนักปราชญ์ควรจะจับตัวเยี่ยชิวได้อย่างง่ายดาย

ผ่านไปสักพัก

ยังไม่เห็นหยุนซานปรากฏตัว ผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็เริ่มรู้สึกรำคาญ

“หยุนซาน ถ้าคุณยังซ่อนตัวอยู่แบบนี้ ฉันจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดแล้วดูว่าคุณยังจะสงบอยู่ได้หรือไม่?”

เมื่อคิดเช่นนี้ ผู้อาวุโสตระกูลเฉินจึงตะโกนว่า “ปีศาจวัว ฉันผู้สูงส่งจะไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว ถ้านายไม่ออกมาทำอะไร ฉันจะกำจัดนาย!”

เจ้าวัวต้าลี่ยืนขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้างและพูดว่า "ไก่เฒ่า ฉันเตรียมตัวเสร็จแล้ว"

“ถ้างั้นก็ลงมือเถอะ!” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตะโกนสั่ง

เจ้าวัวต้าลี่ยิ้มและพูดว่า "ไก่เฒ่า คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการลงมือกับฉัน แทนที่จะไปช่วยลูกชายของคุณ?"

หมายความว่าไง?

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินรู้สึกไม่ค่อยดีนัก รีบหันไปดู และบังเอิญเห็นฉากที่เฉินฝานถูกเยี่ยชิวเตะเข้าที่หน้าอย่างชัดเจน

“เยี่ยฉังเซิง ปล่อยลูกชายของฉันเดี๋ยวนี้!”