วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2059

โครม!

เจตจำนงฆ่าของผู้อาวุโสตระกูลเฉินพุ่งทะลวงขึ้นสู่ฟ้าชั้นเก้า มุ่งหน้าสังหารเจ้าวัวต้าลี่

เจ้าวัวต้าลี่รีบหันตัวหนีโดยจับจ้องไปที่ผู้อาวุโสเก้ากับผู้อาวุโสสิบทันที

ผู้อาวุโสสิบเคยประมือกับเจ้าวัวต้าลี่ในระหว่างการบรรยายธรรมมาแล้ว อีกทั้งยังเห็นผู้อาวุโสหลายคนถูกเจ้าวัวต้าลี่ฆ่าตายด้วยตาตัวเอง พอเห็นเจ้าวัวต้าลี่จ้องมาที่ตน จึงถอยหนีโดยไม่ลังเล

ส่วนผู้อาวุโสเก้า ฉลาดยิ่งกว่า ถอยหนียิ่งเร็วกว่าผู้อาวุโสสิบเสียอีก

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสตระกูลเฉินระเบิดพลังทั้งหมด ข้ามท้องฟ้าไปขวางเจ้าวัวต้าลี่ไว้ตรงหน้าด้วยความเร็วถึงขีดสุด

จากนั้นเขาหันตัวกลับแล้วใช้มือขวาฟาดใส่เจ้าวัวต้าลี่ทันที

พลังแห่งดาบพุ่งออกจากฝ่ามือของผู้อาวุโสตระกูลเฉินดุจสายฟ้าฟาดใส่เจ้าวัวต้าลี่

ในขณะเดียวกัน มือซ้ายของเขาก็สร้างกระบวนดาบขนาดมหึมาขึ้นมาล้อมรอบเจ้าวัวต้าลี่ไว้

เจ้าวัวต้าลี่ไม่มีทางเลือก ต้องปะทะกับผู้อาวุโสตระกูลเฉินอย่างจัง

เสียงระเบิดดังขึ้น!

เจ้าวัวต้าลี่ซัดหมัดพุ่งชนพลังแห่งดาบ

เสียงฟ้าผ่าดังสะท้าน จนพื้นที่นี้สว่างจ้าไปทั่ว

เจ้าวัวต้าลี่ถูกผลักถอยหลังไปหลายร้อยก้าว ก่อนจะยืนทรงตัวได้ แล้วพ่นเลือดออกมาคำหนึ่ง

แม้ว่าผู้อาวุโสตระกูลเฉินจะสูญเสียพลังบำเพ็ญเพียรไปถึงแปดร้อยปีแล้ว แต่เขายังคงมีพลังมากกว่าเจ้าวัวต้าลี่หนึ่งขั้น

หากไม่ใช้ไพ่ตาย เจ้าวัวต้าลี่ไม่อาจต้านทานผู้อาวุโสตระกูลเฉินได้เลย

“โชคดีที่เจ้าไก่เฒ่าตัวนี้สูญเสียพลังไปถึงแปดร้อยปีแล้ว มิเช่นนั้น ฉันคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่”

เจ้าวัวต้าลี่มองสำรวจสนามรบอย่างรวดเร็ว

จิ่วเจี้ยนเซียนและฉีเจี้ยนเซียนใช้สุดยอดวิชาเข้าต่อสู้กับผู้อาวุโสลิ่ว การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายยื้อกันไปมาไม่มีใครยอมใคร

ด้านชูเจี้ยนเซียนและฮว่าเจี้ยนเซียนสู้กับผู้อาวุโสเจ็ดอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายต่างได้รับบาดแผลจนเลือดอาบ ทั้งยังมีกำลังที่ทัดเทียมกัน ไม่สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้ในเวลาอันสั้น

อมตะชางเหม่ยยืนอยู่ไกลๆ พร้อมกับสตรีอีกสามคน เฝ้าดูการต่อสู้จากระยะไกล

เจ้าวัวต้าลี่เหลือบไปมองด้านหนึ่ง ทันใดนั้น ดวงตาเต็มไปด้วยเจตจำนงฆ่าอันรุนแรง เพราะเขาเห็นว่าเยี่ยชิวกำลังถูกเฉินฝานไล่ล่า

ยิ่งกว่านั้น เยี่ยชิวบาดเจ็บหนัก ร่างกายถูกทำลายและยังคงอาเจียนเป็นเลือด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส หากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่นาน เยี่ยชิวคงต้องตายด้วยน้ำมือของเฉินฝาน

"ให้ตายเถอะ กล้าทำร้ายอาจารย์ฉัน ฉันจะยอมเสี่ยงชีวิตฆ่าแกให้ได้!"

เจ้าวัวต้าลี่จ้องมองเฉินฝานอย่างเอาเป็นเอาตาย เต็มไปด้วยเจตจำนงฆ่า

ขณะที่เขากำลังเตรียมจะลงมือ ทันใดนั้น เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นข้างหูของเจ้าวัวต้าลี่ว่า "ทำตามแผนที่วางไว้ ไม่ต้องมาช่วยฉัน"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าวัวต้าลี่ก็ละทิ้งความคิดที่จะจัดการกับเฉินฝาน และหันไปจับจ้องผู้อาวุโสตระกูลเฉินแทน

"ในกลุ่มคนพวกนี้ เจ้าไก่เฒ่าตัวนี้แข็งแกร่งที่สุด ฉันจะต้องถ่วงเวลาเขาไว้ เพื่อให้อาจารย์มีเวลามากขึ้น"

เมื่อคิดเช่นนั้น เจ้าวัวต้าลี่ชี้ไปที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินแล้วตะโกนว่า "ไก่เฒ่า ฉันจะบอกคุณไว้ ฉันต่อยแค่หมัดเดียวก็สามารถฆ่าคณได้ คุณจะเชื่อหรือไม่?"

"โอหังนัก" ผู้อาวุโสตระกูลเฉินไม่เชื่อแม้แต่น้อย ตอบกลับอย่างเยือกเย็น "แม้จะให้เวลานายอีกพันปี นายก็ไม่ใช่คู่มือฉัน"

"จริงหรือ?" เจ้าวัวต้าลี่กล่าว "ถ้าเช่นนั้น คุณก็ให้เวลาฉันอีกพันปีสิ แล้วฉันจะมาสู้กับคุณอีกครั้ง"

เพ้อฝันไปเถอะ!

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินหัวเราะเยาะเจ้าวัวต้าลี่ ก่อนจะพูดเสียงเย็นว่า "ฉันไม่ให้นายมีเวลาแม้แต่วันเดียว"

เจ้าวัวต้าลี่ตอบกลับว่า "ฉันไม่ต้องการวันหนึ่ง ขอแค่เวลาสักครู่ก็พอ เดี๋ยวฉันจะใช้หมัดที่ทรงพลังที่สุดจัดการคุณให้อยู่หมัด"

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตอบกลับว่า "อย่าฝันลมๆ แล้งๆ เลย ฉันจะส่งนายไปโลกหน้าเดี๋ยวนี้"

เจ้าวัวต้าลี่หัวเราะเยาะและพูดว่า "ฉันรู้แล้ว คุณกลัวว่าฉันจะใช้หมัดที่ทรงพลังที่สุดจนฆ่าคุณได้สินะ?"

จะว่าไปช่วงนี้เจ้าวัวต้าลี่ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นจากการอยู่กับเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถึงจะฆ่าเขา ก็จะไม่มีวันได้ยินคำพูดพวกนี้จากปากเขา

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดว่า "รีบหน่อยเถอะ"

ในสายตาของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน เจ้าวัวต้าลี่ก็เป็นเหมือนคนที่ตายไปแล้ว เขายอมให้เวลาวัวต้าลี่ไม่ใช่เพราะอยากเห็นว่าหมัดของวัวต้าลี่ทรงพลังขนาดไหน แต่เพราะเขากำลังรอ

รอให้หยุนซานปรากฏตัว!

ผู้มีฝีมือสูงจากพันธมิตรทั้งห้านิกายต่างเฝ้ามองอยู่ด้วยสายตาที่จับจ้อง ที่นี่ก็กำลังเกิดศึกใหญ่ เสียงการต่อสู้ดังไปไกล แต่หยุนซานกลับยังไม่ปรากฏตัว มันผิดปกติมาก

"หยุนซาน จะอดทนได้ถึงเมื่อไหร่กัน?"

......

อีกด้านหนึ่ง

เฉินฝานไล่ตามเยี่ยชิว และทุบตีเยี่ยชิวจนร่างกายแตกละเอียด มีบาดแผลเต็มตัว น่าสมเพชจนแทบไม่อาจทนดูได้

“เยี่ยฉังเซิง นายหนีไปไหนไม่ได้แล้ว!”

เฉินฝานก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คว้าคอเยี่ยชิวด้วยมือใหญ่ของเขาและยกขึ้นมา

ในที่สุดก็จับได้!

เฉินฝานมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจจะฆ่าแล้วพูดว่า “เยี่ยฉังเซิง ยอมรับชะตากรรมของนายเถอะ!”

"เฮอะๆ" แต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยชิวกลับหัวเราะออกมา

เฉินฝานรู้สึกแปลกใจมาก ในเมื่อถูกจับได้แล้ว ทำไมยังหัวเราะได้?

"ฉึก!"

ในขณะนั้นเอง เฉินฝานรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างแทงเข้าที่หลังศีรษะ แล้วแก่นวิญญาณของเขาก็แตกออก ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

“อ๊าก...”