วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2083

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินเห็นดาบสังหารเทพพุ่งเข้ามาหาเขา เขาก็ตกใจกลัวจนแทบจะฉี่ราดและรีบพูดขึ้นว่า “ผู้นำ โปรดอย่าฆ่าฉัน ฉันเสียใจจริงๆ กับการกระทำ ฉันจะไม่กล้าทำอีกในอนาคต...…”

ปัง!

หยุนซานแสดงท่าทีไม่ปรานี

ทันใดนั้น ดาบสังหารเทพก็อยู่ห่างจากศีรษะของผู้อาวุโสตระกูลเฉินไม่ถึงสองนิ้ว

“อ่า...…” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตกใจและกรีดร้อง เขาหลับตาด้วยความกลัว

เวลาเดียวกัน คราบเปียกก็ปรากฏขึ้นตรงกลางกางเกงของเขา ส่งกลิ่นเหม็น

แม้ว่าเขาจะมีพื้นฐานการฝึกฝนที่แข็งแกร่งและเคยเป็นผู้อาวุโสของนิกายชั้นนำในตงฮวง แต่ในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย เขาก็ไม่ต่างจากคนธรรมดาที่ไม่มีการฝึกฝน

ที่จริงแล้ว เขากลัวความตายมากกว่าคนธรรมดาเสียอีก

หากเขาไม่กลัวความตาย เขาคงไม่เลือกที่จะร่วมมือกับอู่จี๋เทียนจุน

ในขณะที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกำลังจะถูกสังหาร ทันใดนั้น ดาบสังหารเทพก็หยุดลงตรงหน้าหน้าผากของเขา

ฉากนี้ทำให้คนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้นประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทำไมผู้นำถึงหยุด?”

“เป็นไปได้ไหมว่า ผู้นำยังต้องการให้โอกาสผู้อาวุโสใหญ่?”

“ผู้นำมีความเมตตาเสมอมา บางทีเขาอาจกำลังคิดที่จะไว้ชีวิตผู้อาวุโสใหญ่เนื่องจากผลงานในอดีตของเขาที่มีต่อนิกาย”

“……”

อีกด้านหนึ่ง

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู พ่อตาของคุณดูใจอ่อนไปหน่อยนะ!”

เยี่ยชิวส่ายหัวเงียบๆ แล้วกระซิบ “ตัดหญ้าโดยไม่ถอนรากออก มันจะงอกขึ้นมาใหม่เมื่อลมพัดในฤดูใบไม้ผลิ ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นนักบุญใหญ่ที่ทรงพลัง การแสดงความเมตตาในตอนนี้จะนำมาซึ่งการตอบโต้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด”

“แปลก” หยุนซีขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันรู้จักพ่อของฉันดี เมื่อเขาตั้งใจที่จะฆ่า เขาไม่เคยแสดงความเมตตาเลย”

“แต่ทำไมเขาถึงหยุด?”

“เรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้น!”

เจี้ยนเซียนทั้งสี่อดไม่ได้ที่จะตะโกน

“ผู้นำ อย่าใจอ่อน”

“เฉินเป่ยโต่วทรยศต่อนิกาย ความผิดร้ายแรงเช่นนี้ต้องได้รับการลงโทษเพื่อเป็นการเตือนสติผู้อื่น”

“ผู้นำ ฆ่าเขาให้เร็ว”

“ถ้าเฉินเป่ยโต่วไม่ตาย นั่นจะขัดต่อธรรมชาติ!”

เสียงของเจี้ยนเซียนทั้งสี่ถูกเติมด้วยพลังงานแท้ ดังก้องเหมือนฟ้าร้อง และทุกคนในที่นั้นได้ยินอย่างชัดเจน

ศิษย์นับหมื่นของนิกายดาบชิงอวิ๋นตะโกนพร้อมกันทันที “ถ้าเฉินเป่ยโต่วไม่ตาย นั่นจะขัดต่อธรรมชาติ…...”

เสียงนั้นเหมือนคลื่นที่ซัดผ่านสวรรค์

ภายในค่ายกลสงครามจักรพรรดิ หยุนซานดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงตะโกนของศิษย์ สายตาของเขามองไปที่มือขวาของตัวเอง

เมื่อสักครู่ ขณะที่เขากำลังจะฆ่าเฉินเป่ยโต่ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง มือขวาของเขากลับถูกพลังที่มองไม่เห็นขัดขวางไว้ ทำให้ดาบสังหารเทพไม่สามารถฟันลงมาได้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากฆ่าเฉินเป่ยโต่ว แต่เขาทำไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น?”

ดวงตาของหยุนซานคมกริบ ราวกับพยายามเจาะทะลุอากาศ สอดส่องไปทั่วอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

อย่างไรก็ตาม มือขวาของเขาขยับไม่ได้

“หากเฉินเป่ยโต่วไม่ตาย จะต้องมีปัญหามากมายไม่รู้จบ ฉันต้องฆ่าเขา”

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หยุนซานกัดฟัน จากนั้นมือซ้ายของเขาก็เอื้อมออกไปอย่างรวดเร็วและหยิบดาบสังหารเทพจากมือขวา

ทันทีที่เขากำลังจะฟันดาบ

ใบหน้าของหยุนซานก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

เขาก็ตระหนักได้ว่า มือซ้ายของเขาถูกยับยั้งไว้เช่นกัน

“อืม?”

เปลือกตาทั้งสองข้างของหยุนซานกระตุก เขาปลดปล่อยออร่า ตรวจสอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่พบอะไรเลย

“เป็นไปได้ไหมว่า เฉินเป่ยโต่วจะมีวิธีช่วยชีวิตบางอย่าง?”

หยุนซานเหลือบมองเฉินเป่ยโต่ว เพียงเพื่อจะเห็นชายชราตัวสั่นบนพื้น มือทั้งสองจับหัวของเขาไว้

ด้วยลักษณะที่หวาดกลัวเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมีวิธีช่วยชีวิตได้