วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2084

ดาบหยกในมือของผู้อาวุโสตระกูลเฉินนั้นมีขนาดไม่ถึงครึ่งชุ่น เปล่งประกายราวกับคริสตัล บนกระบี่มียันต์อักขระสลักอยู่ อีกทั้งยังส่งกลิ่นอายอันลึกลับออกมา

เมื่อหยุนซานเห็นดาบหยกเล่มนี้ รูม่านตาของเขาก็หดเล็กลงแล้วพูด：“เฉินเป่ยโต่ว แกจะทำอะไร？”

“เฮอะเฮอะ คุณไม่รู้เหรอว่าฉันต้องการจะทำอะไร？”ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดขึ้น：“ในเมื่อแกต้องการจะฆ่าฉัน งั้นฉันจะทำให้พวกแกทั้งหมดตายซะ”

หยุนซานพูดขึ้นอย่างโมโห：“เฉินเป่ยโต่วถ้าไม่ใช่เพราะนิกายแกจะมีวันนี้ได้งั้นเหรอ？”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนิกาย ตระกูลเฉินจะมาอยู่ในจุดนี้ได้เหรอ?”

“ถ้าแกไม่สำนึกก็แล้วไป แต่กลับคิดจะมาทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋น แกไม่กลัวที่จะต้องเป็นคนบาปของนิกายยังงั้นเหรอ？”

“คนบาป？”ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดด่า：“บ้าไปแล้ว！ใครอยากเป็นคนของนิกายดาบชิงอวิ๋นกัน”

“แกฟังฉันดีๆนะหยุนซาน”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันเฉินเป่ยโต่วจะออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋น จากนี้ฉันกับนิกายดาบชิงอวิ๋นจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”

หยุนซานทั้งตะลึงทั้งโกรธ ไม่คิดอเลยว่าเฉินเป่ยโต่วจะทำแบบนี้

เฉินเป่ยโต่วหัวเราะแล้วพูด：“หยุนซาน ถ้าฉันเดาไม่ผิดตอนนี้แกคงกลัวมากสินะ？”

เรื่องกลัวน่ะไม่เท่าไหร่ ฉันหนักใจมากกว่า

เพราะดาบหยกในมือของเฉินเป่ยโต่วนั้นเป็นดวงตาค่ายกลของค่ายกลดาบปกป้องนิกาย ต้องใช้มันในการเปิดใช้ค่ายกล

แต่ถ้าหากเสียค่ายกลดาบปกป้องนิกายไปแล้ว เกรงว่านิกายดาบชิงอวิ๋นคงจะต้องเจอกับหายนะแน่ๆ？

หยุนซานไม่ได้สนใจความเป็นตายของตัวเอง เขาแค่เป็นห่วงชีวิตของศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋น รวมถึงรากฐานของนิกายที่สั่งสมมาตลอดหลายปี

เฉินเป่ยโต่วพูดอย่างได้ใจ：“หยุนซาน ในเมื่อแกบอกว่าฉันเป็นคนบาปของนิกายดาบชิงอวิ๋น งั้นวันนี้ฉันจะให้แกเห็นเองว่าใครเป็นคนบาปนิกายชิงอวิ๋นกันแน่”

“ในฐานะที่แกของประมุขนิกาย แต่กลับไม่สามารถปกป้องรากฐานนิกายและเหล่าศิษย์ได้”

“เฮอะ ฉันอยากรู้จริงๆว่าหลังจากที่แกตายไปแล้วนั้นจะมีหน้าไปเจอเหล่าผู้อาวุโสในปรโลกยังไง？”

หยุนซานพูดด้วยสีหน้าอันหนักอึ้ง ：“ผู้อาวุโสใหญ่ ฉัน……”

พูดยังไม่ทันจบก็ถูกเฉินเป่ยโต่วพูดตัดบท

“หยุนซานอย่าเรียกฉันว่าผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนี้ฉันไม่ใช่คนของนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้ว”

ศิษย์ทรยศ！

หยุนซานสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสะกดข่มอารมณ์ จากนั้นก็พูดขึ้น：“เฉินเป่ยโต่ว ฉันคิดว่าพวกเราสามารถหารือกันได้นะ”

“ขอแค่เอาดาบหยกคืนมาให้ฉัน ฉันจะไม่เอาโทษความผิดที่แกทำมาทั้งหมด”

“แกอยากจะเป็นประมุขนิกายดาบชิงอวิ๋นไม่ใช่เหรอ？ได้ ฉันสัญญาว่าขอแค่จัดการพวกศัตรูภายนอกไปได้แล้ว ฉันจะรีบมอบตำแหน่งประมุขให้แกทันที”

เฉินเป่ยโต่วหัวเราะแล้วพูด：“ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ขอแค่แกมอบตำแหน่งประมุขมา ฉันก็คงจะต้องรู้สึกซาบซึ้งแน่ แต่ว่าตอนนี้นั้นมัน……สายไปแล้ว！”

เฉินเป่ยโต่วพูดด้วยสีหน้าขมขื่น：“ฝานเอ๋อร์ก็ตายไปแล้ว เทียนมิ่งก็ด้วย แล้วฉันจะอยู่ที่นิกายดาบชิงอวิ๋นไปเพื่ออะไร？”

“อีกทั้งอีกไม่นานฉันก็จะตายแล้ว เหล่าศิษย์ก็จะตายเช่นกัน นิกายดาบชิงอวิ๋นใกล้จะจบสิ้นแล้ว”

“แล้วจะให้ฉันมาเป็นประมุขเพื่ออะไรกันล่ะ？”

เฉินเป่ยโต่วพูด：“ในเมื่อฉันออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้ว ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ล้วนไม่เกี่ยวกันกับฉันอีกต่อไป”

“หลังจากนี้ฉันจะเข้าร่วมกับสำนักหยินหยางเป็นผู้ใต้บัญชาของเทียนจุน”

หยุนซานมีสีหน้าแข็งค้างไป

เขาไม่คิดเลยว่าเฉินเป่ยโต่วนั้นไม่เพียงทรยศต่อนิกายดาบชิงอวิ๋น อีกทั้งยังทำได้ถึงขนาดนี้ อยากจะฆ่าเขาให้ตายในดาบเดียวจริงๆ

เฉินเป่ยโต่วหุบยิ้มแล้งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง：“หยุนซาน ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องต้องกลายมาเป็นแบบนี้เลยจริงๆ”

“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเยี่ยฉังเซิง”

“หากไม่ใช่เพราะเยี่ยฉังเซิงสังหารเทียนมิ่งและฝานเอ๋อร์ ฉันจะทรยศนิกายดาบชิงอวิ๋นเหรอ？”

“เพราะฉันอยู่ภายใต้การดูแลของนิกายตั้งแต่เด็ก หากไม่ใช่เพราะนิกายฉันก็คงไม่สามารถผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายดาบชิงอวิ๋นได้หรอก อีกทั้งคงจะไม่ได้มีความสามารถอย่างทุกวันนี้ได้”

“โดยเฉพาะเหล่าศิษย์ผู้เยาว์ทั้งหลาย ฉันเห็นพวกเขาเติบโตขึ้นในทุกๆช่วงเวลา พูดจริงๆแล้วฉันไม่อยากจะจัดการกับพวกเขาเลย”

“หยุนซาน ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาชีวิตของศิษย์เหล่านี้”