“ฟู่ว!”
ดาบหยกพุ่งขึ้นไปบนฟ้า
ในพริบตาดาบก็พุ่งขึ้นไปสูงกว่าหมื่นจั้ง แล้วแทงเข้าไปที่ค่ายกลดาบปกป้องนิกาย
ได้ยินเพียงเสียง“ตู้ม”จากนั้นใจกลางค่ายกลก็ถูกแทงทะลุจนกลายเป็นรูขนาดใหญ่
ใบหน้าของเฉินเป่ยโต่วเต็มไปด้วยความสับสน
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ทำไมค่ายกลถึงถูกทำลายเร็วขนาดนี้?”
“ฉันยังไม่ได้ร่ายคาถาเลย?”
ใช่แล้ว เขายังไม่ทันได้ร่ายคาถา ดาบหยกก็ทะลุค่ายกลออกไปแล้ว
“หรือว่าสวรรค์ต้องการจะทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋น?ฮ่าฮ่าฮ่า……”
เฉินเป่ยโต่วหัวเราะออกมา:“บัญชาสวรรค์สินะ!”
“หยุนซาน แกตายแน่!”
กลางอากาศ
อู่จี๋เทียนจุนคว้าจับดาบหยกไว้อย่างรวดเร็ว
ดาบหยกเล่มนี้เป็นดวงตาค่ายกลของค่ายกลดาบปกป้องนิกาย หลังจากนี้ค่ายกลดาบปกป้องนิกายตกอยู่ในมือเขาแล้ว
ใครจะทราบว่า หลังจากที่ดาบหยกทะลุค่ายกลออกไปแล้วก็เพิ่มความเร็วแล้วพุ่งหายไป
มือของอู่จี๋เทียนจุนคว้าได้แค่เพียงอากาศ
“เอ๋?”
อู่จี๋เทียนจุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ในตอนนั้นเอง ปราณกระบี่ทั้งแปดสิบเอ็ดสายของค่ายกลดาบปกป้องนิกายก็จางหายไป
ค่ายกลดาบปกป้องนิกายได้ถูกทำลายลงแล้ว!
เห็นเช่นนั้น ทุกคนในนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างก็หน้าถอดสี
“แย่ล่ะ ค่ายกลถูกทำลายลงแล้ว”
“เมื่อไร้ซึ่งค่ายกล ใครหน้าไหนจะสามารถต้านทานยอดฝีมือจากพันธมิตรห้าสำนักได้?”
“จบสิ้นแล้ว พวกเราตายแน่”
“ต้องโทษเฉินเป่ยโต่ว ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขาค่ายกลจะถูกทำลายได้ยังไง?”
“เฉินเป่ยโต่ว ฉันขอแช่งให้แกไม่ได้ตายดี”
“……”
ตอนนี้ทั่วทั้งนิกายเกิดความโกลาหลขึ้น
เสียงตะเบ็งเซ็งแซ่เต็มไปหมด
อมตะชางเหม่ยดึงแขนเสื้อเยี่ยชิวแล้วพูดเสียงเบา:“สารเลวน้อย พวกเรารีบหนีกันเถอะ!”
“ไร้ซึ่งค่ายกลดาบปกป้องนิกาย นิกายดาบชิงอวิ๋นต้องจบสิ้นแน่ๆ”
“กลยุทธ์ที่ดีที่สุดของสามสิบหกกลยุทธ์คือการหนี”
แต่เยี่ยชิวกลับยังนิ่งเฉยอยู่
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
อมตะชางเหม่ยจ้องเยี่ยชิวแล้วถาม:“สารเลวน้อย หรือว่าแกคิดว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือ นิกายดาบชิงอวิ๋นยังสามารถพลิกสถานการณ์ได้?”
เยี่ยชิวพูด:“ถ้ากลัวล่ะก็หนีไปก่อนเลย”
“ถ้าแกไม่ไปฉันก็ไม่ไป”อมตะชางเหม่ยเข้าใจเยี่ยชิวดี เขาไม่มีทางล้อเล่นกับชีวิตแน่นอน
หากเยี่ยชิวพูดแบบนี้แปลว่าต้องมีความมั่นใจแน่นอน
“แปลกมาก สารเลวน้อยแกไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน?”
“ใครจะต่อกรกับยอดฝีมือจากพันธมิตรห้าสำนักได้?”
“หรือว่า……จื่อหยางเทียนจุน?”
อมตะชางเหม่ยส่ายหัว“จื่อหยางเทียนจุนถูกเฉินเป่ยโต่วลอบโจมตีทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส คงจะสู้ยอดฝีมือพวกนั้นไม่ไหวแน่”
“ต่อให้จื่อหยางเทียนจุนไม่ได้รับบาดเจ็บก็สู้พวกนั้นไม่ไหวอยู่ดี”
“ยอดฝีมือจากพันธมิตรห้าสำนักมีจำนวนกว่ายี่สิบคน อีกทั้งยังมีผู้แข็งแกร่งระดับราชันย์นักปราชญ์อีกหลายคน”
“สารเลวน้อยมั่นใจได้ยังไงกัน?”
ในใจของอมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยความสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...