วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 209

ทั้งสองคนเป็นเหมือนฟืน ที่พร้อจะจุดในทุกเมื่อ

เมื่อเวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง บรรยากาศในห้องก็สงบลง

แม้เหงื่อไหลย้อยเต็มใบหน้า ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง หลินจิงจื้อยังเปี่ยมไปด้วยความสุข

สำหรับเย่ชิวนั้น เขารู้สึกสดชื่นมาก

เขาอุ้มหลินจิงจื้อไว้ กายทั้งสองแนบชิดกัน

“ไป๋ปิงมักจะแข่งกับฉันเสมอ ฉันดูออกว่าในใจเธอมีนาย”หลินจิงจื้อพูดขึ้น

“เป็นไปไม่ได้”เย่ชิวพูด: “พี่หลินครับ ไป๋ปิงแค่ยังไม่คุ้นเคยกับพี่ เธอจึงอยากเอาชนะพี่”

“นายไม่เข้าใจผู้หญิง เวลาที่ผู้หญิงชอบใครสักคน พวกเธอจะไม่ทำดีต่อผู้หญิงรอบกายคนที่ชอบ”

“ถ้าเป็นไปตามตรรกะนี้ พี่อิจฉาไป๋ปิงใช่ไหม”

หลินจิงจื้อส่ายหน้าตอบ

“ในใจพี่ไม่มีผมหรอ”หลินจื้อพูดด้วยความผิดหวัง

“นายพูดบ้าอะไรกัน ทำไมในใจฉันจะไม่มีนายล่ะ ตอนนี้หัวใจทุกห้องของฉันมีแต่นาย” หลินจิงจื้อพูดต่อ: “ที่ฉันไม่อิจฉาริษยาพวกผู้หญิงรอบ ๆ ตัวนาย ก็เพราะฉันรู้ว่าผู้ชายที่เก่ง ๆ หลายคนมักมีผู้หญิงคอยชื่นชม และนายไม่น่าจะมีแค่ฉันแค่ผู้เดียว”

“พี่หลินครับ ผมมีแค่พี่คนเดียว”

“ตอนนี้นายมีฉันแค่คนเดียว แต่ในอนาคตมันก็ไม่แน่ นายอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นก็ได้”

“พี่หลินครับ ผมไม่นอกใจพี่เด็ดขาด”เย่ชิวสวมกอดหลินจิงจื้อให้แน่นและพูดด้วยความเสน่ห์หา: “มีแค่พี่คนเดียว ผมก็สุขใจแล้วครับ”

“การที่นายพูดแบบนี้ นายทำให้ฉันดูเห็นแก่ตัวมากเลยนะ”หลินจื้อพูดต่อ: “ฉันไม่อิจฉาริษยาผู้หญิงรอบตัวนายรอกนะ แต่นายต้องจำไว้ คนที่มีสิทธิ์ครอบครองดูแลนาย เป็นของนายมีแค่ฉันเท่านั้น”

เย่ชิวไม่รู้จะพูดกลับอย่างไรดี

หลินจิงจื้อหัวเราพูด: “รีบให้ไป๋ปิงมาเป็นน้องสาวฉันสิ ฉันอยากฟังเธอเรียกฉันว่าพี่สาวมาก”

เอ่อ......

เย่ชิวหมดคำจะพูด ทำไมถึงพูดถึงเรื่อนี้อีกแล้วล่ะ?

“สามีคะ ฉันเริ่มง่วงแล้ว ฉันอยากให้คุณนอนกอดฉันไว้”หลินจิงจื้ออ้อน

เย่ชิวนอนกอดเธอพร้อมพูดเบา ๆ ว่า: “นอนกันครับ”

ผ่านไปไม่นานหลินจิงจื้อก็หลับสนิท

แต่เย่ชิวยังคงนอนหลับไม่สนิทเขาได้แต่คิดว่าใครทำลายตระกูลโจวและตระกูลหลี่

เป้าหมายของฆาตกรคืออะไร

ทำไมต้องการให้หลงเหมินรับผิด

ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ นั่นแสดงว่าฆาตรกรมีความกล้าหาญอย่างยิ่ง และกล้าที่จะต่อกรกับหลงเหมิน

เรื่องนี้ทำให้เย่ชิวนอนหลับไม่สนิท

เขามักเตือนใจตัวเองเสมอ หลังจากนี้ไม่ว่าจะทำอะไรเขาต้องระวังให้มาก เพราะในความมือยังมีศัตรูที่เราไม่รู้

เย่ชิวไม่มีอาการง่วงนอนแม้แต่น้อย เขาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยและขึ้นไปบนดาดฟ้า เพื่อฝึกฝนวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าครั้ง

หลายวันที่ผ่านมาเขามัวแต่ยุ่งกับการจัดการธุระของตัวเองจนไม่มีเวลาฝึกซ้อม

เย่ชิวสงบสติอารมณ์ลง ปล่อยใจให้ว่าง ไม่นานนักเขาก็หมกหมุ่นอยู่กับการฝึกฝน

เวลาผ่านไปนาทีต่อวินาที

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง

แสงสีทองปรากฏขึ้นรอบกายเย่ชิว จากนั้นร่างของเขาก็เริ่มยกลอยขึ้นห่างจากพื้นและหมุนอย่างช้า ๆ

ในขณะเริ่มร่างกายของเขาหมุนอย่างช้า จนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่นานร่างกายของเขาเมหมุนเร็วขึ้น

ท้ายที่สุดเห็นเพียงแค่เงาพร่ามัว

เป็นแบบนี้มาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วล่ะ

จู่ ๆ ก็......

“แคร่ก”เสียงจากกระดูกแขนซ้ายของเยชิวที่แตกหัก เหมือนกับแตกของข้าวโพดคั่วทอด

น่ากลัวมาก

ภายในเวลาไม่ถึงหน้านาที กระดูกแขนซ้ายของเย่ชิวก็เริ่มแตกละเอียดขึ้นเรื่อย ๆ

ละตามมาด้วยแขนขวาของเขาที่เริ่มมีเสียง“แคร่ก”ขึ้นมา