วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2096

แม้แต่อมตะชางเหม่ยที่เห็นเหตุการณ์นี้ก็ยังโกรธจนอดไม่ได้ที่จะด่าว่า "ไอ้พวกเวร ถ้าฉันสู้กับไอ้หมอนั่นจากสำนักปู่เทียนได้ ฉันจะกระทืบหัวมันให้แหลก"

"เจ้าเด็กเปรต สถานการณ์ไม่ดี ท่านประมุขหยุนซานบาดเจ็บ พลังก็หมด คงสู้กับมันไม่ได้"

"นายช่วยท่านประมุขหยุนซานหน่อยสิ เอาใบไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองให้เขาสักสองสามใบ ช่วยเขาฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ"

ที่จริง ตอนที่หยุนซานบาดเจ็บ เยี่ยชิวก็อยากช่วยเหลือ

แต่โชคร้ายที่เขาทำแบบนั้นไม่ได้

เพราะเขาได้ยินเสียงในหูสั่งห้ามไม่ให้เขาช่วยหยุนซาน

เยี่ยชิวจึงต้องหาข้ออ้างด้วยการพูดว่า "ใบไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองถูกเด็ดไปหมดแล้ว"

"เวร ทำไมนายไม่เก็บไว้บ้าง" อมตะชางเหม่ยพูด "ดูเหมือนว่าตอนนี้ มีแต่ต้าลี่ที่ลงมือได้"

เจ้าวัวต้าลี่ถาม "ท่านอาจารย์ ฉันต้องไปไหม?"

"นายไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น อยู่ที่นี่แหละ" เยี่ยชิวพูด "นายเป็นเผ่าปีศาจ ถ้าลงมือ พวกมือดีบนฟ้าจะกรูกันลงมา"

"แต่แบบนี้ก็ดี ให้พวกมันลงมาทีละคน ยังพอจัดการได้บ้าง"

"ถ้าพวกมันลงมาพร้อมกันหมด นั่นแหละหายนะของจริง"

อมตะชางเหม่ยหรี่ตา พูดว่า "เจ้าเด็กเปรต ไม่งั้นนายใช้ไฟพิเศษระดับจักรพรรดิช่วยท่านประมุขหยุนซานจัดการไอ้หมอนั่นเลยไหม?"

เยี่ยชิวถามกลับ "ตาแก่ นายเป็นห่วงอะไรนักหนา?"

"จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง" อมตะชางเหม่ยพูดอย่างหัวเสีย "ถ้าท่านประมุขหยุนซานตาย พวกเราก็ซวย"

เยี่ยชิวพูดว่า "มีไม่กี่คนที่รู้ว่าฉันมีไฟพิเศษระดับจักรพรรดิ ถ้าเปิดเผย พวกมือดีบนฟ้าจะพุ่งเป้ามาที่ฉันทั้งหมด"

นี่ก็เป็นข้ออ้างของเขา

ถ้าเขาใช้ไฟพิเศษระดับจักรพรรดิ มีโอกาสสูงที่จะช่วยหยุนซานจัดการนักบุญใหญ่แห่งสำนักปู่เทียนได้ แต่น่าเสียดายที่เขาช่วยไม่ได้

อมตะชางเหม่ยบ่นพึมพำ "นึกว่ามาอยู่ที่นิกายดาบชิงอวิ๋นแล้วจะมีความสุข ใครจะไปคิดว่าจะเอาชีวิตไม่รอด บ้าเอ๊ย รู้งี้ฉันไม่มาหรอก"

"พูดแบบนี้ก็สายไปแล้ว" เยี่ยชิวถอนหายใจ "รอดูสถานการณ์ต่อไปเถอะ!"

หยุนซีเข้ามาใกล้เยี่ยชิว พูดด้วยความกังวล "ฉังเซิง พ่อของฉันเขา..."

"ไม่เป็นไร!" เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "ไม่ต้องห่วง ท่านพ่อไม่ตายหรอก"

เมื่อได้ยินดังนั้น อมตะชางเหม่ยมองเยี่ยชิวอย่างพิจารณา ถามว่า "เจ้าเด็กเปรต ทำไมนายถึงมั่นใจนัก?"

เยี่ยชิวยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่ได้ตอบ

"เอ๊ะ ตอนนี้เขายังหัวเราะออกมาได้? มีปัญหา ต้องมีปัญหาแน่ๆ" อมตะชางเหม่ยที่กำลังกังวลก็รู้สึกผ่อนคลาย คิดในใจว่า "เจ้าเด็กเปรตสงบนิ่งขนาดนี้ บางที สถานการณ์อาจจะพลิกผันก็ได้"

"แต่ จุดพลิกผันมันคืออะไรล่ะ?"

ความอยากรู้อยากเห็นของอมตะชางเหม่ยถูกกระตุ้น แต่ก็เดาไม่ออก ร้อนใจจนแทบจะเกาหัว

นักบุญใหญ่แห่งสำนักปู่เทียนเข้าใกล้หยุนซานมากขึ้นเรื่อยๆ

"หยุนซาน นายยังลุกขึ้นไหวไหม?"

หยุนซานเงยหน้าขึ้นมองนักบุญใหญ่ด้วยสายตาเย็นชา

"เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ กะจะสู้กับนายแบบลูกผู้ชาย ใครจะไปรู้ว่านายมันไร้น้ำยา ลุกยังลุกไม่ขึ้น น่าเบื่อชะมัด!"

"ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น ดูสิ ประมุขของพวกนายยืนไม่ขึ้นแล้ว"

"ไอ้ขยะ!"

ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นจ้องมองด้วยความโกรธ ทุกคนรู้สึกอัดอั้น นักบุญใหญ่แห่งสำนักปู่เทียนคนนี้ ไม่เพียงแต่ดูถูกหยุนซาน แต่ยังดูถูกพวกเขาด้วย

แม้ว่าพวกเขาจะโกรธมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะรู้ว่าตาแก่นั่นเป็นถึงนักบุญใหญ่ พวกเขาพุ่งเข้าไป แม้แต่ปลายนิ้วของอีกฝ่ายก็ยังรับมือไม่ได้