วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2095

นักบุญใหญ่คนหนึ่งสิ้นชีพลง

จนกระทั่งถึงตอนนี้ แสงสีดำทั้งหมดจึงหายไปอย่างสมบูรณ์

เมื่อทุกคนมองไปที่หยุนซาน ก็เห็นเขาทรุดเข่าลงข้างหนึ่ง ร่างกายโงนเงน เลือดไหลออกจากมุมปาก

ไม่เพียงเท่านั้น ผมของเขายังเปลี่ยนเป็นสีขาว ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย ราวกับแก่ขึ้นหลายร้อยปี

บาดเจ็บสาหัส!

แม้ว่าหยุนซานจะสังหารนักบุญใหญ่ได้ แต่คราวนี้ ไม่มีศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นคนใดส่งเสียงเชียร์

มีเพียงความเงียบ จ้องมองหยุนซานด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ความกังวล ความตึงเครียด ความกลัว...

"แย่แล้ว ท่านประมุขหยุนซานบาดเจ็บสาหัส" อมตะชางเหม่ยร้องด้วยความตกใจ

เจี้ยนเซียนทั้งสี่ก็มีสีหน้าเคร่งขรึม พวกเขามองออกว่าสภาพของหยุนซานในตอนนี้ไม่ดีนัก

หยุนซีกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความกังวล ก่อนพูดว่า "ฉังเซิง พ่อของฉันเขา..."

เยี่ยชิวไม่ได้พูดอะไร เขาหันไปมองยอดเขาสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นพลางคิดในใจว่า "ท่านอาจารย์ ท่านจะรอจนถึงเมื่อไหร่"

กลางอากาศ

อู่จี๋เทียนจุนที่นั่งอยู่บนหลังฉีหลินสีม่วงแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย แต่ก็รีบเก็บอาการ แสร้งทำเป็นพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า "ไม่คิดเลยว่ากระบวนท่าจูเชวี่ยจะมีพลังขนาดนี้"

เฉินเป่ยโต่วพูดเสริมว่า "ในระดับเดียวกัน ถ้าหยุนซานใช้กระบวนท่าจูเชวี่ย คงไม่มีใครเป็นคู่มือของเขา..."

ยังพูดไม่ทันจบ

"เพียะ!"

อู่จี๋เทียนจุนก็ตบหน้าเฉินเป่ยโต่ว ด่าว่า "เป็นหมาก็ต้องรู้จักสำรวม นายยังไม่สั่ง แกกล้าเห่าเหรอ"

ไอ้สารเลว!

เฉินเป่ยโต่วเอามือปิดหน้าก้มหน้าลง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังอู่จี๋เทียนจุน

เซียวฉงโหลวมองหยุนซานอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า "ท่านเทียนจุน เมื่อกี้เฉินเป่ยโต่วพูดว่า ในระดับเดียวกัน ถ้าหยุนซานใช้กระบวนท่าจูเชวี่ย ก็ไม่มีใครเป็นคู่มือของเขา ฉันว่าเรียกผู้อาวุโสอีกคนกลับมาดีกว่า!"

เขาไม่อยากให้นักบุญใหญ่ที่เหลืออยู่ตายในมือของหยุนซาน

"ไม่ได้!" อู่จี๋เทียนจุนรีบพูด "พี่เซียว ถอยตอนนี้จะเสียมากกว่าได้นะ"

เซียวฉงโหลวไม่ปิดบังความไม่พอใจอีกต่อไป ถามว่า "ท่านเทียนจุนหมายความว่าอย่างไร? หรือว่าต้องให้ปรมาจารย์ที่เหลือตายแล้ว ท่านถึงจะพอใจ?"

ใช่ ตายแล้วฉันถึงจะพอใจ

อู่จี๋เทียนจุนคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา กล่าวว่า "พี่เซียว อย่าโกรธเลย"

"สำนักปู่เทียนเป็นหนึ่งในสุดยอดพลังแห่งตงฮวง เทียบเท่ากับสำนักหยินหยางของเรา ปรมาจารย์ของนายถูกหยุนซานฆ่าตาย ถ้านายเรียกปรมาจารย์อีกคนกลับมา หยุนซานต้องคิดว่านายขี้ขลาดแน่"

"อีกอย่าง ปรมาจารย์ของนายตาย ถ้านายไม่แก้แค้นให้เขา ลูกน้องคนอื่นจะเสียขวัญ"

"แล้วดูหยุนซานสิ ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพย่ำแย่ เหมือนคันศรที่ยิงจนสุดกำลัง การต่อสู้ติดต่อกันทำให้เขาใช้พลังไปมาก คงใช้กระบวนท่าจูเชวี่ยไม่ได้อีกแล้ว"

"ต่อให้เขาพยายามสุดชีวิต ใช้กระบวนท่าจูเชวี่ยอีกครั้ง พลังก็คงไม่ถึง 1% ของเมื่อกี้"

"ปรมาจารย์ของนายยังไม่ได้สู้เลย ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพสูงสุด ถ้าเขาลงมือ หยุนซานตายแน่นอน"

"นายคิดว่าไง?"

เซียวฉงโหลวยังไม่ทันพูด ปราชญ์ไท่เชิงก็รีบพูดสนับสนุนว่า "ฉันว่าท่านเทียนจุนพูดถูก"

ปราชญ์หวงกู่รีบพูดตาม "หยุนซานบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้แหละที่เป็นโอกาสฆ่าเขา พลาดครั้งนี้จะไม่มีอีกแล้ว!"

เซียวฉงโหลวมองปราชญ์หวงกู่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พูดว่า "ในเมื่อนายคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะฆ่าหยุนซาน งั้นโอกาสนี้ยกให้นายแล้วกัน"

ในตอนนั้น เฟิงว่านหลี่ที่นั่งอยู่บนหลังสิงโตทองคำ ตะโกนใส่ขบวนรบของจักรพรรดิว่า "ผู้อาวุโสแห่งสำนักปู่เทียน นายยังรออะไรอีก?"

"หยุนซานบาดเจ็บสาหัสแล้ว ไม่ลงมือตอนนี้ จะรอให้เขาหายดีก่อนหรือไง?"

"แค่ฆ่าหยุนซาน นายก็จะได้อาวุธจักรพรรดิ สำนักปู่เทียนของนายก็จะได้ส่วนแบ่งเพิ่มอีก 10% นายจะกลายเป็นวีรบุรุษของสำนักปู่เทียน!"

"เร็ว คว้าโอกาสไว้"

"บุก!"

แน่นอน เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงว่านหลี่ นักบุญใหญ่แห่งสำนักปู่เทียนก็ก้าวเดินไปทางหยุนซาน

เซียวฉงโหลวมองเฟิงว่านหลี่อย่างเย็นชา ด้วยแววตาที่บอกว่าฉันจำนายได้แล้ว

นักบุญใหญ่แห่งสำนักปู่เทียนพูดขณะเดินไปหาหยุนซานว่า "นิกายอันดับหนึ่งแห่งตงฮวง นอกจากประมุขแล้ว หานักปราชญ์สักคนยังไม่ได้ น่าขันจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า..."

นักบุญใหญ่ทำท่าทางหยิ่งผยอง หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจหยุนซานและศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นเลยแม้แต่น้อย

ศิษย์รุ่นเยาว์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นกำหมัดแน่น นี่คือความอัปยศ เหมือนถูกตบหน้าทุกคน

แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้

เพราะตอนนี้นิกายดาบชิงอวิ๋น นอกจากหยุนซานแล้ว ไม่มีใครสามารถรับมือกับพวกเขาได้

นักบุญใหญ่ผู้แข็งแกร่งจ้องมองหยุนซานอย่างเย้ยหยัน "ถึงแม้พวกนายนิกายดาบชิงอวิ๋นจะมีแต่ชื่อเสียงจอมปลอม และนายก็อ่อนแอมาตลอดชีวิต แต่ก่อนตายนายยังแสดงความแข็งกร้าวออกมาได้ สมกับเป็นประมุขนิกาย"

"แต่น่าเสียดาย หลังจากต่อสู้หลายครั้ง นายบาดเจ็บสาหัส พลังก็หมด ตอนนี้ในสายตาฉัน นายก็แค่แมลง"

"หยุนซาน รู้ไหมว่าแมลงคืออะไร?"

"แมลงก็คือแบบนายไง ฮ่าฮ่าฮ่า..."

นักบุญใหญ่แห่งสำนักปู่เทียนเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงกลัว พูดจาไม่ไว้หน้า ท่าทางหยิ่งยโส ทำให้ผู้คนมากมายโกรธแค้น