วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2112

ขณะนั้นนักบุญหญิงทั้งสองฉีกเสื้อผ้าของตนออก ผิวขาวผ่องปรากฏให้ทุกคนเห็นเป็นบริเวณกว้าง

นอกจากนี้ พวกเธอยังโหดร้ายกับตัวเอง ฉีกเสื้อผ้าของตนออกจนหมด เผยให้เห็นร่างกายราวกับงูน้ำในความสง่างามทั้งหมด

ท่าเต้นของนักบุญหญิงทั้งสองเร็วขึ้นและน่าหลงใหลยิ่งขึ้น

ทุกการเคลื่อนไหวที่พวกเธอทำ ทำให้ผู้คนเกิดความปรารถนา

ขณะที่นักบุญหญิงทั้งสองร่ายรำ เยี่ยชิวรู้สึกว่าใบหน้าของเขาแดงก่ำและหัวใจเต้นแรง ร่างกายของเขาร้อนขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงขลุ่ยดังขึ้นในหูของเขา

เยี่ยชิวรู้สึกเวียนหัวทันที ราวกับว่าเขากำลังจะหลับไป

“พรึบ!”

ในขณะนั้น ดาบเซวียนหยวนที่ซ่อนอยู่ในตาซ้ายของเขาสั่นเบาๆ

วินาทีต่อมา สายตาของเยี่ยชิวก็ชัดเจนขึ้น และหัวใจที่เต้นแรงของเขาก็สงบลง

“บ้าเอ้ย ฉันไม่คาดคิดว่าพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นจะกล้าหาญได้ขนาดนี้ การร่ายรำยังเปิดกว้างกว่าสถานที่บางแห่งในโลกมนุษย์เสียอีก”

เยี่ยชิวกลับมามีสติและคิดในใจ

เขาหันไปมองและเห็นว่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ เขาได้กลายเป็นคนโง่ที่ถูกสะกดจิตไปแล้ว

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากที่สุดก็คือ แม้แต่ศิษย์หญิงก็จ้องมองนักบุญหญิงทั้งสองที่กำลังร่ายรำในค่ายกลสงครามจักรพรรดิอย่างตั้งใจ โดยที่ดวงตาของพวกเธอไม่กระพริบเลย

แม้แต่หยุนซี นางฟ้าไป๋ฮวา และลู่หลัวก็หลงไปกับการแสดงแล้ว

ที่จริงแล้ว แม้แต่เจ้าเมืองนับร้อยก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกเขาหลงใหลในการร่ายรำนี้มาก

สำหรับอมตะชางเหม่ย น้ำลายไหลลงมาที่คาง ใบหน้าของเขาแดงก่ำขณะที่เขามองดูการร่ายรำภายในค่ายกลสงครามจักรพรรดิ

“ไร้ประโยชน์”

เยี่ยชิวรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการร่ายรำที่นักบุญหญิงทั้งสองกำลังแสดงอยู่

เขาเหลือบมองไปที่วัวต้าลี่ และพบว่าวัวต้าลี่สงบ สายตาของเขาแจ่มใส

“เฮ้ ต้าลี่ คุณไม่ชอบการร่ายรำแบบนี้เหรอ?” เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถาม

“ฉันไม่ชอบ” วัวต้าลี่ตอบ “ฉันชอบแต่ปีศาจหญิงของเผ่าวัวเท่านั้น ฉันไม่สนใจมนุษย์ผู้หญิงเลย”

รสนิยมที่ไม่เหมือนใคร

ความสงบนิ่งที่ยอดเยี่ยม

เยี่ยชิวแอบชมเขา มองขึ้นไปที่ค่ายกลสงครามจักรพรรดิ ซึ่งเขาเห็นอู่จี๋เทียนจุน เซียวฉงโหลว และนักบุญทั้งสองที่ยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านกับการร่ายรำ

เบื้องหลังพวกเขา นักบุญผู้ทรงพลังหลายคนดูหลงใหลอย่างมาก

เขาเหลือบมองหยุนซานและพบว่าเขานั่งขัดสมาธิบนพื้นโดยหลับตา

สิ่งที่ทำให้เยี่ยชิวประหลาดใจมากที่สุดคือ จื่อหยางเทียนซุนกำลังหรี่ตา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดูเหมือนว่าเขาถูกวางยา

“ไม่มีทาง อาจารย์หลงเชื่อเรื่องนี้เหรอ?”

เยี่ยชิวเริ่มกังวล หากจื่อหยางเทียนซุนประสบอุบัติเหตุ วิธีเดียวที่จะระงับพายุลูกนี้ได้ก็คือ การเรียกพี่สาวลึกลับจากโลงศพทองคำ

“ฮึ่ม นักแสดงไร้สาระ ทำลายศีลธรรมและความเหมาะสม!”

ทันใดนั้น เสียงเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นในหูของเยี่ยชิว

เขาจำเสียงนั้นได้ทันที นั่นคือพี่สาวลึกลับจากภายในโลงศพทองคำ

“ไม่มีทาง มีคนมีชีวิตอยู่จริงๆ ในโลงศพเหรอ?”

“อยู่ข้างในคงไม่สบายตัว?”

“ควรเรียกเธอออกมาไหม?”

เยี่ยชิวรีบปัดความคิดนั้นออกไป

เพราะเขาตระหนักได้ว่า พี่สาวลึกลับดูเหมือนจะอารมณ์ร้าย ถ้าเธอออกมาจริงๆ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ภายในค่ายกลสงครามจักรพรรดิ

การร่ายรำของนักบุญหญิงทั้งสองกำลังเร็วขึ้นเรื่อยๆ

พวกเธอร่ายรำอย่างแรงกล้า เหงื่อหยดลงมาบนผิวที่ขาวผ่อง ใสราวกับคริสตัล ทำให้ดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

นักบุญฮุ่นตุ้นบรรเลงขลุ่ยหยกในขณะที่สังเกตท่าทางของจื่อหยางเทียนจุน รอยยิ้มปรากฏที่หางตาของเธอ

เธอเหลือบมองหยุนซานอีกครั้งและพบว่าเขานั่งขัดสมาธิบนพื้น ตาปิดสนิท