วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2119

ปราชญ์หวงกู่เห็นหอศักดิ์สิทธิ์ของหวงกู่สลายในฝ่ามือของจื่อหยางเทียนจุน กลายเป็นผงโดยไม่ทันเห็นว่าจื่อหยางเทียนจุนทำอะไร

จื่อหยางเทียนจุนเป่าผงออกจากฝ่ามือ จนมันหายไปในอากาศ

พอเห็นแบบนี้ ปราชญ์หวงกู่ก็โกรธมาก

“เจ้าแก่ เจ้ากล้าทำลายสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของพื้นที่เทพของข้า?” ปราชญ์หวงกู่ตะโกนเสียงดัง

“กล้ามั้ย? เจ้าไม่ได้เห็นรึ?” จื่อหยางเทียนจุนพูดอย่างไม่สนใจ “ข้าถามเจ้าแล้วเจ้าไม่รับเศษหอนี้แล้ว เจ้าจะโกรธทำไม?”

ข้า — หื้ย — ไอบ้านี่ !

ปราชญ์หวงกู่โกรธจนหน้าซีด สมบัตินั้นเป็นไพ่ตายของเขาแท้ๆ แต่กลับถูกทำลายไปแบบนี้ เขาจะไม่โกรธได้ไง?

คราวนี้ศัตรูไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แต่กลับสูญเสียสมบัติล้ำค่าอีก นี่มันขาดทุนมหาศาล

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะและพูด “ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า หากข้ามีชีวิตรอด เจ้าจะให้ข้าได้เห็นวิชาลับหมัดทำลายสวรรค์และโลกของพื้นที่เทพหวงกู่ใช่มั้ย?”

“ตอนนี้ข้ามีชีวิตรอดแล้ว เจ้าให้ข้าดูวิชาลับนั้นหน่อยสิ?”

ปราชญ์หวงกู่กลับไม่ยอมทำ

จื่อหยางเทียนจุนกำจัดหุ่นนักบุญใหญ่ทั้งสิบแปดตัวไปง่ายๆ แถมยังทำลายหอหวงกู่โดยไม่ต้องออกแรง วิชานี้เรียกได้ว่าทรงพลังถึงขีดสุด เขาไม่มีทางสู้ได้เพียงลำพัง

จื่อหยางเทียนจุนยิ้ม “เหตุใดเจ้าถึงยังไม่ทำล่ะ?”

“หรือว่าเจ้าไม่รู้วิชาหมัดทำลายสวรรค์และโลกกันแน่? หรือว่าเจ้าเกรงกลัวข้า?”

“อย่ากลัวข้าเลย วางใจได้ ข้ารับประกันว่าจะไม่เผลอต่อยเจ้าจนตาย”

น้ำเสียงเย่อหยิ่ง

สีหน้าที่กำเริบเสิบสาน

ปราชญ์หวงกู่โกรธจนเห็นเส้นเลือดบนหน้าผาก ดวงตาแทบจะลุกเป็นไฟ จ้องมองจื่อหยางเทียนจุนด้วยความโกรธ แล้วยืนกำหมัดแน่น

หากปราชญ์หวงกู่สู้ได้ เขาคงไม่ลังเลที่จะลงมือ แต่เหตุผลที่ไม่ลงมือเป็นเพราะเขาถูกพลังของจื่อหยางเทียนจุนทำให้หวาดกลัว

จื่อหยางเทียนจุนเย้ยหยันต่อไป “ในฐานะที่เจ้าก็เป็นปราชญ์หนึ่งของตงฮวง ทำไมถึงไม่กล้าลงมือ?”

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้าอ่อนแอขนาดนี้ แต่ขึ้นมาเป็นปราชญ์ใหญ่ของดินแดนตงฮวง?”

“กระจอกนัก!”

เสียงหัวเราะของศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นดังลั่น ปราชญ์หวงกู่หน้าแดงไปถึงลำคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกหยามเกียรติในที่สาธารณะแบบนี้ เขาอยากจะแยกร่างของจื่อหยางเทียนจุนออกเป็นชิ้นๆ ด้วยความแค้น

“เจ้าแก่ กล้าดูถูกข้าว่ากระจอก เจ้าต่างหากที่กระจอก!”

“เจ้ารอไปก่อน อีกไม่นานข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้”

“เจ้าจะหยิ่งแค่ไหน ตอนนี้อาจรอดไปได้ แต่ไม่นานจะได้เห็นว่าเจ้าน่ะสิ้นหวังแค่ไหน”

แม้โกรธจนแทบคลั่ง แต่ปราชญ์หวงกู่ก็เป็นหนึ่งในผู้นำใหญ่ของดินแดนตงฮวง เขาจึงไม่ปล่อยให้ความโกรธทำให้เสียสติ เพราะหากเขาลงมือในตอนนี้ มีเพียงทางเดียวที่รอเขาอยู่ นั่นคือหายนะ

เขารู้ดีว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจื่อหยางเทียนจุน การสู้นี้ก็ไม่ต่างอะไรกับความโง่ ดังนั้นเขาจึงมีทางเลือกเพียงทางเดียว นั่นคือ…อดทน!

แม้จะอับอาย แต่ใครที่รอดไปได้ คนผู้นั้นจึงจะเป็นราชันย์ตัวจริง!

จื่อหยางเทียนจุนไม่หยุดเย้ย “เจ้ากระจอก เจ้าช่างเชื่องช้า เหตุใดไม่ลงมือเสียที!” เขาชี้นิ้วเรียกยั่วโมโห

ปราชญ์หวงกู่หันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร จื่อหยางเทียนจุนร้องตามหลัง “ทำไมเดินหนีไปล่ะ? ยังไม่ได้ลงมือเลย ขี้ขลาดรึไง?”