วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 212

ความตั้งใจของเยี่ยชิวนั้นชัดเจนมาก ยังไงไอ้แก่สองคนนี้ยังไงก็เป็นศัตรูกัน ก็ฆ่าพวกเขาไปเลยแล้วกัน

เฟอร์รารีเป็นรถสปอร์ตระดับแนวหน้า ระยะห่างเพียง30เมตร แค่พริบตาเดียวก็ถึง

อย่างไรก็ตาม มีเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้น

เห็นว่าแม่ย่ากว้ายยกไม้ค้ำยันไว้ที่หน้ารถ จู่ๆ รถก็เคลื่อนไปข้างหน้าต่อไปไม่ได้

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าหญิงชราในอายุหกสิบเจ็ดสิบปีจะมีความแข็งแกร่งมากขนาดนี้

"วิปริต!"

เยี่ยชิว สบถด้วยเสียงต่ำและเหยียบคันเร่งต่อไป แต่ก็ไม่มีประโยชน์เลย ดูเหมือนว่ารถนั้นถูกกั้นด้วยกำแพงเหล็ก

“รีบลงจากรถเร็วเข้า”

ทันทีที่ เยี่ยชิว พูดจบ เขาก็เห็นแม่ย่ากว้ายเหวี่ยงไม้ค้ำยันและกระแทกมันลง

ปึง!

รถถูกทำให้เกิดเป็นหลุมใหญ่

จากนั้นแม่ย่ากว้ายก็โบกไม้ค้ำอีกครั้งและยกขึ้นเล็กน้อยรถก็ถูกยกขึ้น ไม่กี่วินาทีต่อมา รถก็ตกลงอย่างแรงจากบนอากาศสู่พื้นและกลายเป็นเศษเหล็กทันที

ใจของเยี่ยชิวถึงตาตุ่ม

“ก๊าก โชคดีที่หญิงชราอย่างฉันยังแข็งแรงอยู่ ไม่เช่นนั้นก็คงถูกเด็กน้อยอย่างเจ้าฟาดจนตายไปเสียแล้ว”

แม่ย่ากว้ายหัวเราะแปลกๆ ซึ่งทำให้คนขนหัวลุก

ในเวลานี้ ราชางูซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพูดอย่างไม่อดทน: "หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วรีบฆ่าฉีหลินซะ"

“ลูกไก่อยู่ในกำมือ ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก”

ดวงตาของแม่ย่ากว้ายจ้องมองไปที่ฉีหลิน และเธอพูดด้วยรอยยิ้ม: "ถือว่าเจ้าเร็วใช้ได้อยู่เหมือนกัน จากเมืองหยางเฉิงมาถึงที่เจียงโจวนี้ โชคดีที่ฉันฉลาด ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเจ้าจะต้องกลับมาแน่ ดังนั้นฉันถึงรออยู่ที่นี่กับราชางู"

“ก๊าก ราชางูหักแขนเจ้าไปแล้วข้างนึงสินะ งั้นวันนี้ ฉันจะเอาหัวเจ้าไปละกัน”

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าเมื่อแม่ย่ากว้ายหัวเราะ ริ้วรอยบนใบหน้าของเธอถูกผลักเข้าหากันเหมือนโคนต้นไม้เก่า คนอื่นยิ้มแบบไม่เป็นธรรมชาติ แต่เวลาเธอยิ้มทำให้ผู้อื่นรู้สึกไม่สบายใจ

มันดูประหลาดจริงๆ

ฉีหลินพูดอย่างเย็นชา: "แม้ว่าฉันจะตาย ก็จะตายไปพร้อมพวกแก"

“ฉีหลิน ฉันแแนะนำว่าให้เจ้าฆ่าตัวตายไปก่อนเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดนี้ไปซะ จะบอกอะไรไว้นะ เฉายวนและทูตชิงหลงนั้นได้ตายไปแล้ว”

อะไรกัน!

ฉีหลินตกใจเป็นอย่างมาก

“อย่าฟังเธอ เธอกำลังโกหกคุณอยู่” เยี่ยชิวกระซิบ จากนั้นมองไปที่แม่ย่ากว้ายแล้วพูดว่า: "ยายแก่ แก่ขนาดนี้แล้ว ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็กไปได้ ชอบหลอก?”

“เจ้าเป็นใคร” แม่ย่ากว้ายถาม

ก่อนที่เยี่ยชิวจะได้ตอบ เขาได้ยินราชางูพูดกับแม่ย่ากว้าย: "คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรกับคนที่กำลังใกล้จะตาย เรามาร่วมกันฆ่าพวกเขากันเถอะ"

หลังจากพูดจบ ราชางูก็ลุกขึ้นจากพื้น

ทันใดนั้น ออร่าอันทรงพลังก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากเขา พร้อมด้วยเจตนาฆ่าที่อย่างมีล้มหลาม

แม่ย่ากว้ายไม่พอใจเล็กน้อยและพูดว่า: "ราชางู ฉันอาศัยอยู่ตามลำพังบนภูเขาทางตอนใต้ของหนานเตียน โดยตบอดทั้งไม่มีไม่เคยมีใครพูดกับฉันเลย ฉันรู้สึกเหงามาก แต่วันนี้ในที่สุดฉันก็พูดสักที ทำไมคุณถึงใจร้อนขนาดนี้ล่ะ?”

“ฉันแค่ชนะศึกนี้อย่างรวดเร็ว” ราชางูกล่าวว่า: “ฆ่าฉีหลินแล้วกลับไปฆ่าเฉายวนและทูตชิงหลงซะ”

“ก็ดี ฉีหลินจะต้องตายในไม่ช้าก็เร็ว ตายช้าก็ดีกว่าไม่ตาย งั้นข้าจะรีบส่งเขาไปซะ”

หญิงแก่ค้ำไม้เท้าและก้าวไปข้างหน้าอย่างสั่นเทา

“คุณควรอยู่เฉยๆ และเฝ้าดูการต่อสู้ซะ ฉีหลินเป็นของฉัน” ราชางูเป็นผู้เริ่มก่อน และหยุดแม่ย่ากว้าย

“ราชางูเอ๋ยราชางู ขนาดจะฆ่าคนเจ้ายังจะมาแย่งจากข้าอีกงั้นเหรอ? หญิงชราคนนี้ไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อมาหลายสิบปีแล้ว เจ้าให้โอกาสนี้แก่ข้าไม่ได้หรือ?”

“เจ้าไปฆ่าเด็กคนนั้นซะ” ราชางูชี้ไปที่เยี่ยชิว