วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2124

ปราชญ์ทั้งสี่แห่งตงฮวง

ผู้นำแห่งขุมกำลังชั้นยอดในดินแดนตงฮวง

ในตอนนี้กลับต้องคุกเข่าลงกับพื้น!

เสียงกระดูกของพวกเขาดังกรอบแกรบทั่วร่าง แม้พลังแห่งกฎเกณฑ์หลากหลายหมุนเวียนอยู่รอบตัวพยายามดันพวกเขาลุกขึ้นแต่ก็ไร้ผล

“ผู้อาวุโสสูงสุดไร้เทียมทาน!”

เหล่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างตะโกนพร้อมเพรียงกัน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เลือดลมพลุ่งพล่าน

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าจื่อหยางเทียนจุนจะทรงพลังถึงเพียงนี้ สามารถปราบปรามปราชญ์ราชาทั้งสี่ได้ด้วยตัวคนเดียว

“ผู้อาวุโสสูงสุดคือปราชญ์ราชาไร้เทียมทาน!”

“นี่คือปราชญ์ราชาเหนือชั้น!”

“ไม่อย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปราบอู่จี๋เทียนจุนกับพวกเขาได้!”

เสียงกู่ร้องของเหล่าศิษย์ดังขึ้นพร้อมเพรียง: “ปราชญ์ราชาไร้เทียมทาน!”

“ปราชญ์ราชาไร้เทียมทาน!”

เสียงของพวกเขาดังก้องเหมือนคลื่นทะเลที่โหมกระหน่ำ แต่ละระลอกดังขึ้นเรื่อยๆ

ความตื่นเต้นนี้เกินจะบรรยาย

ความฮึกเหิมนี้ปลุกจิตใจคนทั้งนิกาย!

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ภายใต้คำสั่งของหยุนซาน พวกเขาจำต้องอดทนกับการยั่วยุของพันธมิตรห้าสำนัก ต้องกล้ำกลืนความโกรธเกรี้ยวและอดกลั้นเรื่อยมา

แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นจื่อหยางเทียนจุนปราบปรามปราชญ์ทั้งสี่ลงได้ในคราเดียว ความอัดอั้นทั้งหมดก็ถูกปลดปล่อย พวกเขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมาด้วยความตื่นเต้น

เหล่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างคิดในใจ:“พวกสมาชิกพันธมิตรห้าสำนักที่เคยโอ้อวดนักหนา ตอนนี้ดูเถอะ! ผู้นำและปราชญ์ของพวกคุณก็ยังต้องคุกเข่าต่อหน้าผู้อาวุโสของพวกเรา!”

......

จื่อหยางเทียนจุนยืนอยู่เหนือพลังแห่งดาบ แม้จะดูมอมแมม รูปร่างไม่ได้สูงใหญ่ แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนยอดเขาที่สูงเด่นเกินใคร

คนเพียงคนเดียว ปราบปรามปราชญ์ราชาสี่คน!

ภาพลักษณ์นี้ช่างไร้เทียมทาน

ภาพเหตุการณ์นี้ ต่อให้เวลาผ่านไปอีกกี่ร้อยปีก็จะยังคงตราตรึงในจิตใจของผู้คนไม่อาจลบเลือนได้

“อ้า…”

ปราชญ์ทั้งสี่ร้องคำรามอย่างโกรธแค้น

พวกเขาซึ่งมีฐานะสูงส่ง บัดนี้กลับต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ต่อหน้าผู้คน กลายเป็นความอัปยศที่ไม่อาจกล้ำกลืนได้

จื่อหยางเทียนจุนไม่เพียงแต่เหยียบร่างกายของพวกเขาไว้ใต้ฝ่าเท้า แต่ยังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของพวกเขาลงไปจนจมดิน!

ความอัปยศที่ไม่อาจทานทน!

ใครเล่าจะยอมปล่อยผ่าน!

ปราชญ์หวงกู่ส่งเสียงผ่านจิตว่า: “ท่านเทียนจุน พี่เซียว หากพวกท่านยังไม่งัดไพ่ตายออกมา ตอนนี้พวกเราคงต้องตายกันหมดแน่!”

ปราชญ์ไท่เชิงก็พูดเสริมว่า:“ถึงเวลาแบบนี้แล้ว ท่านเทียนจุน พี่เซียว ยังจะปิดบังอะไรอยู่อีกหรือ?”

เซียวฉงโหลวกล่าวเสียงเย็นชา: “พูดเหมือนตัวเองปิดบังอะไร พวกคุณยังเก็บไพ่ตายไว้หรือ?”

สองปราชญ์ถึงกับอึ้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน

เพราะความจริงก็เป็นเช่นนั้น ไม่เพียงแค่อู่จี๋เทียนจุนและเซียวฉงโหลวที่ยังเก็บไพ่ตายไว้ แต่พวกเขาก็ยังมีไม้เด็ดที่ไม่อยากใช้

ของสำคัญที่ใช้ปกป้องชีวิต ใครจะเอาออกมาใช้ในยามที่ยังไม่ถึงคราวคับขันจริงๆ?

ปราชญ์ไท่เชิงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง:“ฉันแค่อยากรู้ว่าชายแก่ผู้นั้นบาดเจ็บหรือไม่?”

เซียวฉงโหลวตอบกลับด้วยเสียงหนักแน่น:“ในตอนนี้ ยังมีความหมายอะไรที่จะถามเรื่องนี้? ไม่ว่าเขาจะบาดเจ็บหรือไม่ ความแข็งแกร่งของเขาก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาคือปราชญ์ราชาไร้เทียมทาน”

ปราชญ์ไท่เชิงถามต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด:“แล้วตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไร?”

อู่จี๋เทียนจุนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่:“เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เราไม่มีทางเลือกนอกจากดึงไพ่ตายออกมาทั้งหมด ร่วมมือกันเผชิญหน้าศัตรู มิฉะนั้นอีกไม่นาน เราจะถูกสังหารทั้งหมด!”

ขณะที่พูดประโยคนี้ แม้แต่อู่จี๋เทียนจุนเองก็รู้สึกขบขันในความย้อนแย้งของสถานการณ์

พวกเขามาที่นี่เพื่อทำลายล้างนิกายดาบชิงอวิ๋น หวังจะได้เห็นความสิ้นหวังของเหล่าศิษย์ แต่ใครจะคิดว่าตอนนี้กลับกลายเป็นพวกเขาเองที่ต้องดิ้นรนเผชิญหน้ากับศัตรู