วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2130

เห็นเพียงจื่อหยางเทียนจุนเงยหน้าขึ้น ยกนิ้วชี้ข้างขวา จากนั้นดีดนิ้วไปที่ค้อนสะเทือนฟ้าที่พุ่งลงมาด้วยพลังมหาศาล

“ตึง!”

เสียงเหมือนเหล็กกระทบหินดังขึ้น

ทันใดนั้น ค้อนสะเทือนฟ้ากระเด็นลอยขึ้นฟ้าสูงนับร้อยจั้ง

ในเวลาเดียวกัน ปราชญ์ไท่เชิงก็กระอักเลือดออกจากปาก พร้อมกับรู้สึกหน้ามืดจนแทบจะร่วงลงมาจากอากาศ

ค้อนสะเทือนฟ้าเป็นอาวุธประจำตัวและมันเชื่อมโยงกับจิตวิญญาณของเขา เมื่อมันถูกกระแทกจนกระเด็น เขาก็ได้รับบาดเจ็บตามไปด้วย

แต่ในตอนนี้เขาไม่สนใจบาดแผลในร่างกาย เพราะตกตะลึงจนจิตใจนั้นปั่นป่วนเหมือนคลื่นยักษ์ซัดสาด

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

ปราชญ์ไท่เชิงมองไปที่จื่อหยางเทียนจุนด้วยใบหน้าตื่นตระหนกก่อนจะตะโกนออกมา

ค้อนสะเทือนฟ้าคืออาวุธจักรพรรดิที่มีพลังไร้เทียมทาน ทำไมถึงถูกจื่อหยางเทียนจุนดีดกระเด็นไปอย่างง่ายดาย?

หรือว่าตาแก่หนังเหนียวคนนี้เป็นปีศาจกันแน่?

อู่จี๋เทียนจุนและเซียวฉงโหลวมีสีหน้าเคร่งขรึม แม้แต่พวกเขาเองก็ไม่สามารถดีดอาวุธจักรพรรดิให้กระเด็นได้ง่ายดายเช่นนี้

ในตอนนี้ ในใจของพวกเขามีเพียงคำถามเดียว

“นี่คือวิชาของปราชญ์ราชันอย่างนั้นหรือ?”

เช่นเดียวกับผู้คนจากนิกายดาบชิงอวิ๋นที่ต่างตกตะลึงจนนิ่งอึ้งไป

เดิมทีมีหลายคนที่กังวลว่าจื่อหยางเทียนจุนจะไม่สามารถต้านทานปราชญ์ไท่เชิงได้ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าอาวุธจักรพรรดิจะดูเหมือนแมลงตัวเล็กๆภายใต้นิ้วของจื่อหยางเทียนจุน

นั่นมันอาวุธจักรพรรดิเลยนะ!

ถึงแม้จะเป็นอาวุธที่บกพร่อง แต่ตราบใดที่มีคำว่า "จักรพรรดิ" อยู่ด้วย ก็ถือว่าเป็นสมบัติที่ไม่ธรรมดา

แล้วมันก็ถูกดีดออกไปแบบนั้น ท่านผู้อาวุโสสูงสุดนี่ท่านยังให้เกียรติอาวุธจักรพรรดิอยู่ไหม?

อาวุธจักรพรรดิไม่รักษาหน้าตัวเองเลยหรือไง?

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

จื่อหยางเทียนจุนยื่นฝ่ามือขวาออกมาแล้วเปล่งเสียงเรียกอย่างแผ่วเบา “กลับมานี่!”

ทันใดนั้น ค้อนสะเทือนฟ้าที่กระเด็นลอยออกไปก็พุ่งลงมามุ่งตรงไปยังฝ่ามือของจื่อหยางเทียนจุนราวกับดาวตก

เมื่อปราชญ์ไท่เชิงเห็นฉากนี้ ก็ทั้งตกใจและโกรธจัด

นี่มันคืออาวุธประจำตัวของเขาที่เชื่อมโยงกับจิตใจของเขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมค้อนสะเทือนฟ้าถึงได้เชื่อฟังจื่อหยางเทียนจุน?

"คืนค้อนมาให้ข้า!"

ปราชญ์ไท่เชิงตะโกนเสียงดัง และใช้มือทำท่ามุทราอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเปล่งคาถาเพื่อเรียกค้อนเทพกลับมา

แต่ค้อนกลับไม่สนใจเขา มันตกลงในฝ่ามือของจื่อหยางเทียนจุน

"ไอ้ เจ้า บ้า！"

ปราชญ์ไท่เชิงโกรธจัดจนดวงตาแดงก่ำ และตะโกนใส่ค้อน: “กลับมา! กลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

แต่ค้อนในมือจื่อหยางเทียนจุนกลับไม่กระดิกเลยสักนิด

ปราชญ์ไท่เชิงรู้สึกตัวว่า เขาสูญเสียการเชิ่อมต่อกับค้อนเทพแล้ว ซึ่งทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่เจดีย์ฮวงกู่ของปราชญ์หวงกู่ก็เป็นเช่นนี้เช่นกัน มันไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้านายและตกลงในมือของจื่อหยางเทียนจุน

“ไอ้แก่หนังเหนียวคนนั้นทำได้ยังไงกัน?”

“ทำไมอาวุธวิญญาณของฉันถึงไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉัน?”

“หรือว่าเขาจะใช้วิชามาร?”

ในขณะที่ปราชญ์ไท่เชิงคิดถึงเรื่องนี้ จื่อหยางเทียนจุนก็ถือค้อนไว้ในมือแล้วทดสอบน้ำหนักดูสักครู่

“รู้สึกไม่ดีเลย”

สุดท้ายจื่อหยางเทียนจุนก็ให้ความคิดเห็นว่า

“คืนค้อนมาให้ฉัน!” ปราชญ์ไท่เชิงตะโกนด้วยความโกรธ

ค้อนสะเทือนฟ้าเป็นสมบัติล้ำค่าของพื้นที่เทพไท่ชู และเป็นไพ่ใบสำคัญที่สุดของปราชญ์ไท่เชิง หากอาวุธจักรพรรดิชิ้นนี้ตกไปอยู่ในมือของศัตรู จะถือว่าเป็นความเสียหายครั้งใหญ่หลวงสำหรับเขา

สิ่งที่หนักหนาที่สุดคือ หากไม่มีค้อนสะเทือนฟ้า เขาก็ไม่อาจต่อกรกับจื่อหยางเทียนจุนได้อีกต่อไป

จื่อหยางเทียนจุนเหมือนไม่ได้ฟังคำพูดของปราชญ์ไท่เชิง เขามองไปที่ค้อนสะเทือนฟ้าและพูดขึ้นว่า "นึกถึงเมื่อคราอดีต บรรพชนของพื้นที่เทพไท่ชูได้ครอบครองเหล็กอุกกาบาตจากนอกฟากฟ้า จากนั้นก็ขอให้ผู้แข็งแกร่งในระดับจักรพรรดิช่วยหลอมสร้างค้อนเล่มนี้ และตั้งชื่อว่าสะเทือนฟ้า ด้วยความหวังว่าพื้นที่เทพไท่ชูจะโด่งดังไปทั่วหล้า"

"ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าค้อนนี้ไม่ได้ทำให้ชื่อของมันเสื่อมเสีย"