วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2131

ทันใดนั้น ค่ายกลดาบพิทักษ์นิกายก่อตัวขึ้นปกคลุมเหนือฟากฟ้าของนิกายดาบชิงอวิ๋นอย่างแน่นหนา ไม่มีทางรั่วไหล

"ออกไปไม่ได้แล้ว"

ปราชญ์หวงกู่สีหน้าหม่นหมอง

อู่จี๋เทียนจุนจ้องมองจื่อหยางเทียนจุนอย่างเย็นชา ก่อนหน้านี้ขณะที่เฉินเป่ยโต่วเปิดค่ายกลดาบพิทักษ์นิกาย เขาได้พยายามจะคว้าดาบหยก แต่กลับคาดไม่ถึงว่าดาบหยกจะหายวับไปในพริบตา

แท้จริงแล้ว ดาบหยกนั้นตกอยู่ในมือของจื่อหยางเทียนจุน

ปราชญ์ไท่เชิงเต็มไปด้วยทั้งความตกตะลึงและโกรธเกรี้ยว พูดขึ้นว่า "เจ้าเฒ่าผู้นั้นคิดจะทำอะไรกัน? หรือเขาคิดจะขังพวกเราที่นี่จริงๆ?"

ในขณะเดียวกัน เหล่าสมาชิกของนิกายดาบชิงอวิ๋น ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

"หากอู่จี๋เทียนจุนและพวกจากไป ภัยการล่มสลายของนิกายก็จะหมดไป เหตุใดผู้อาวุโสสูงสุดถึงได้เปิดค่ายกลดาบพิทักษ์นิกาย?"

"ต้องถามด้วยหรือ? ย่อมเป็นเพราะผู้อาวุโสสูงสุดคิดจะกักขังพวกเขาไว้"

"แม้ว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่เฉินเป่ยโต่วบอกไว้แล้วว่าผู้อาวุโสสูงสุดได้รับบาดเจ็บและมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาจะสามารถจัดการยอดปราชญ์ระดับราชาสี่คนได้จริงหรือ?"

"ถ้าอู่จี๋เทียนจุนยังไม่ตาย นิกายดาบชิงอวิ๋นคงไม่มีวันสงบสุข แต่ฉันคิดว่าผู้อาวุโสสูงสุดตั้งใจจะกำจัดพวกเขาให้หมดไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม"

"หากเป็นเช่นนั้น ผู้อาวุโสสูงสุดก็อาจถึงแก่ชีวิต…"

"ผู้อาวุโสสูงสุดต้องการแก้ไขภัยคุกคามที่เหลือให้กับนิกายดาบชิงอวิ๋นจนหมดสิ้น! ช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน!"

"......"

กลุ่มคนพากันจินตนาการไปว่า จื่อหยางเทียนจุนตั้งใจจะต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแก้ปัญหาให้กับนิกายดาบชิงอวิ๋น

หากอู่จี๋เทียนจุนและพวกถูกสังหาร และพื้นที่เทพไท่ชูถูกทำลายล้างแล้ว ยอดฝีมือที่เหลือจากนิกายอื่นๆ ต่อให้ยกกำลังทั้งหมดมารวมกัน นิกายดาบชิงอวิ๋นก็ยังมีความมั่นใจที่จะรับมือได้

"แม้ผู้อาวุโสสูงสุดจะแข็งแกร่ง แต่การที่จะสังหารยอดปราชญ์ระดับราชาสี่คน ดูเหมือนโอกาสจะน้อยมาก อย่างไรก็ตาม ฉันหวังว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะมีชีวิตรอดกลับมาได้"

"ใช่แล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดต้องไม่ตาย"

"ตราบใดที่ผู้อาวุโสสูงสุดยังมีชีวิต ก็ไม่มีใครกล้ารุกรานนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา"

"ฟ้าดินเอ๋ย ขอโปรดคุ้มครองผู้อาวุโสสูงสุดด้วยเถิด!"

"......"

ในสนามรบของจักรพรรดิ

จื่อหยางเทียนจุนยกเหล้าดื่ม แล้วมองไปที่ปราชญ์ไท่เชิงและอีกสองสามคนพูดว่า "ถ้าพวกท่านยอมจำนนเมื่อก่อนนี้ ท่านคงจะออกไปได้"

"คิดไม่ถึงเลย พวกท่านทั้งหลายมันดื้อรั้นเกินไป ดันอยากสู้จนตาย และยังคิดจะฆ่าข้าและทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋นอีก"

"แต่ตอนนี้ ท่านคิดจะไป ก็ไม่มีทางแล้ว"

ปราชญ์ไท่เชิงขึ้นเสียงว่า "ตาแก่หนังเหนียว! ฉันยอมรับว่าเจ้ามีความสามารถ แต่การคิดจะจับพวกเราเอาไว้ มันคือความคิดที่บ้าไปแล้ว"

"ไปยืนข้างๆ!" จื่อหยางเทียนจุนขัดคำพูดของปราชญ์ไท่เชิงและพูดว่า "ท่านก็เป็นแค่ผู้พ่ายแพ้ คนที่แพ้ ไม่สมควรจะพูดอะไรในหน้าฉัน"

"เจ้า!" ปราชญ์ไท่เชิงโกรธจนแทบจะกระอักเลือด

ปราชญ์หวงกู่ตามมาต่อว่า "ตาแก่หนังเหนียว ฉันขอเตือนเจ้า..."

"เงียบซะ!" จื่อหยางเทียนจุนพูด "เจ้าก็เป็นคนที่แพ้"

แม่เจ้า

คนที่แพ้ไม่มีสิทธิพูดหรืออย่างไร?

ใครเป็นคนกำหนดไว้?

ปราชญ์หวงกู่โกรธจนหน้าแดง คอก็กลายเป็นสีแดง จ้องจื่อหยางเทียนจุนด้วยความโกรธในใจ "รอก่อนเถอะ ฉันจะฆ่าเจ้าให้ได้ในสักวัน"

เซียวฉงโหลวเปิดปากพูด "จื่อหยางเทียนจุน เจ้ากำลังเปิดค่ายกลดาบพิทักษ์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น นี่หมายความว่าอย่างไร?"

จื่อหยางเทียนจุนตอบว่า "ตาบอดหรืออย่างไร? แน่นอนว่าฉันจะเก็บพวกเจ้าไว้!"

เซียวฉงโหลวพูดเสียงต่ำ "จะเก็บพวกเราไว้ ช่างกล้าพูดขนาดนี้?"

"จื่อหยางเทียนจุน เจ้าทรงพลังจริงๆ ฉันไม่อาจสู้กับเจ้าได้"