วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2140

เซียวฉงโหลวตกใจและเตรียมหนี แต่ทันใดนั้น เขาก็พบว่าใต้อำนาจของจักรพรรดิ ร่างกายของเขากลับถูกพันธนาการไว้ไม่สามารถขยับตัวได้

“แย่แล้ว—”

ในใจของเซียวฉงโหลวเพิ่งจะร้องออกมาว่า “แย่แล้ว” ปลายหอกก็แทงทะลุเข้าสู่ศีรษะของเขา

ในช่วงวิกฤต เซียวฉงโหลวตะโกนออกมาสุดเสียง

“วิชาซ่อมนภา!”

ทันใดนั้น พลังอันยิ่งใหญ่ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา ชั่วพริบตาเวลาหยุดนิ่ง และจากนั้นมิติเวลาก็เริ่มย้อนกลับ

เซียวฉงโหลวถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่เขาฝึกวิชาซ่อมนภา ทำให้สามารถเปลี่ยนแปลงมิติเวลาได้

“หยุด!”

แต่ในตอนนั้นเอง จื่อหยางเทียนจุนเปล่งเสียงเบาๆ เพียงคำเดียว การย้อนเวลาหยุดลงในทันที

“เป็นไปได้ยังไง?”

เสียงดัง ฟึ่บ

ปลายหอกแทงทะลุกลางกระหม่อมของเซียวฉงโหลว ทะลุเข้าไปถึงแก่นวิญญาณ

“เจ้า…เจ้าทำได้ยังไง?” เซียวฉงโหลวตายทั้งที่ยังไม่อยากเชื่อว่าวิชาซ่อมนภาของเขาจะถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย

“ต่อหน้าอำนาจที่แท้จริง เทคนิคใดๆ ก็เป็นแค่เสือกระดาษ” จื่อหยางเทียนจุนพูดแล้วยิ้ม “ไร้ค่า”

เมื่อเสียงพูดจบลง จื่อหยางเทียนจุนพลิกข้อมือและดีดปลายหอกออกจนศรีษะของเซียวฉงโหลวหลุด

ทันใดนั้น

ตูม!

ศีรษะและแก่นวิญญาณของเซียวฉงโหลวระเบิด

ท่านผู้นำแห่งยุค จบชีวิตพร้อมล่มสลายทั้งจิตวิญญาณ!

ทุกคนต่างตกตะลึง

แม้ว่าทุกคนจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าเซียวฉงโหลวต้องตายแน่ แต่ไม่มีใครคิดว่าเขาจะตายอย่างอนาถแบบนี้

“เตรียมจักรพรรดิช่างแข็งแกร่งเกินไป!”

“พูดให้ถูกคือผู้อาวุโสสูงสุดแข็งแกร่งเกินไป!”

“มีผู้อาวุโสสูงสุดคอยปกป้อง ใครจะกล้ารุกรานนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเราอีก?”

“…”

เหล่าศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นต่างฮึกเหิม พวกเขาตะโกนเสียงดัง “ผู้อาวุโสสูงสุดไร้เทียมทาน…”

“พอแล้ว!” จื่อหยางเทียนจุนโบกมือขัดจังหวะเสียงตะโกนของศิษย์ก่อนพูด“ข้ารู้ว่าข้าไร้เทียมทาน พวกเจ้ารู้ก็พอแล้ว ไม่ต้องป่าวประกาศไปทั่ว”

อวดดีนัก!

อมตะชางเหม่ยแอบเบ้ปาก

“ทำไม เจ้าไม่พอใจ?” เยี่ยชิวถาม “ถ้าเจ้าไม่พอใจ ก็ลองไปประลองกับผู้อาวุโสสูงสุดดูสิ”

“เจ้าคิดจะให้ข้าไปตายหรือไง?” อมตะชางเหม่ยตอบ “ข้าไม่ได้ไม่พอใจ ข้าแค่อิจฉาเท่านั้น หากเมื่อไหร่ข้ากลายเป็นเตรียมจักรพรรดิได้ ข้าก็อยากจะต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่แบบท่านจื่อหยางบ้างเพื่อสร้างชื่อเสียงให้ทั่ว”

เยี่ยชิวยิ้มแล้วพูด “ถ้าเจ้าจะกลายเป็นเตรียมจักรพรรดิ เกรงว่าต้องรอชาติหน้ากระมัง”

อมตะชางเหม่ยไม่พอใจอย่างมาก “เจ้าหมายความว่ายังไง ดูถูกข้ารึ?”

เยี่ยชิวส่ายหัว “เปล่า”

“อย่าปฏิเสธ เจ้าดูถูกข้าชัดๆ” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ไอ้เด็กเปรต เจ้าคอยดูเถอะ ถ้าข้าบรรลุเตรียมจักรพรรดิเมื่อไหร่ จะจับเจ้าซ้อมจนฟันกระจายแน่”

เยี่ยชิวยิ้มพลางพูดอย่างอารมณ์ดี “ไม่ต้องรอบรรลุเตรียมจักรพรรดิหรอก จะลองประลองกันตอนนี้เลยไหมล่ะ?”

“เจ้าคิดจะรังแกข้ารึ? ไม่มีทาง” อมตะชางเหม่ยตอบ “ข้าไม่โง่ไปสู้กับเจ้าในตอนนี้หรอก”

ในตอนนี้พลังของเขาอ่อนกว่าเยี่ยชิวมาก หากประลองจริงก็เท่ากับว่าเขาต้องพ่ายแพ้จนฟันกระจายเอง

อมตะชางเหม่ยไม่ใช่คนโง่ เขาจะไม่มีวันตอบตกลงแน่นอน

เยี่ยชิวพูดยิ้มๆ “ไม่ต้องห่วง เราเป็นเพื่อนกัน ข้าสัญญาจะไม่ฆ่าเจ้า”

“เฮอะ! เจ้าชอบรังแกคนแก่! ข้าไม่สนใจเจ้าหรอก!” อมตะชางเหม่ยสะบัดหน้าแล้วเดินหนีไปเหมือนเจ้าสาวขี้น้อยใจ ไม่พูดกับเยี่ยชิวอีก

ในสมรภูมิของจักรพรรดิ

อู่จี๋เทียนจุนยืนอยู่เพียงลำพังอย่างเดียวดาย ร่างกายดูบอบบางอย่างผิดปกติ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ไร้ร่องรอยของความเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้

ลองคิดดู เมื่อก่อนเขานำพันธมิตรห้าสำนักบุกโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น (อำนาจใหญ่ในตงฮวง) เขาช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและความมั่นใจเพียงใด

แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนไร้ที่พึ่ง