วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2143

“หยุด!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

เยี่ยชิวหยุดก้าวเดิน หันไปเห็นอมตะชางเหม่ยวิ่งเข้ามาหาเขาเหมือนลมกระโชก

“ผู้เฒ่า คุณกำลังทำอะไรอยู่?” เยี่ยชิวถามด้วยความสับสน

“เจ้าหนู คุณเอาเท้าออกไป ฉันมีเรื่องจะถามอู่จี๋เทียนจุน” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยท่าทีจริงจัง

แม้ว่าเยี่ยชิวจะสับสน แต่เขาก็ยังเอาเท้าออก

อมตะชางเหม่ยเดินไปหาอู่จี๋เทียนจุนแล้วพูดว่า “เทียนจุน ฉันมีเรื่องจะถามคุณ”

“อยากถามอะไร?” อู่จี๋เทียนจุนตะโกนด้วยดวงตาแดงก่ำ

ปัง!

อมตะชางเหม่ยเหยียบใบหน้าของอู่จี๋เทียนจุนแล้วพูดว่า “ฉันอยากถามแก เนื่องจากฉันเหยียบใบหน้าแก แกไม่มีอะไรจะคัดค้านใช่ไหม?”

“ฉันจะฆ่าแก” เสียงกรีดร้องอันโกรธจัดของอู่จี๋เทียนจุนถูกตัดขาด เมื่ออมตะชางเหม่ยเตะอีกครั้ง

ครืน!

อู่จี๋เทียนจุนซึ่งถูกเยี่ยชิวทุบตีจนบอบช้ำไปแล้ว ถูกเตะของอมตะชางเหม่ยขยี้จนกรามหัก

“บ้าเอ๊ย กำลังจะตายแล้ว ยังกล้าด่าฉันอีกเหรอ ใครให้ความกล้าหาญกับแก”

อมตะชางเหม่ยรู้สึกไม่พอใจ จึงหยิบดาบดาบกลั่นอสูรออกมาแล้วฟันร่างของอู่จี๋เทียนจุนราวกับว่าเขากำลังตัดต้นไม้

“อ๊า อ๊า อ๊า...…”

อู่จี๋เทียนจุนส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

เขาโกรธจัด หวังว่าจะฆ่าอมตะชางเหม่ยได้ การที่จื่อหยางเทียนจุนรังแกเขานั้นแย่พอแล้ว เพราะเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับจักรพรรดิ ส่วนเยี่ยชิว อย่างน้อยก็มีไฟพิเศษและเป็นอัจฉริยะรุ่นน้อง แต่นักพรตบ้านี่ มันอะไรกัน?

ถ้าแกกล้า แกคงรังแกฉันตอนที่ฉันไม่บาดเจ็บ!

ตอนนี้กำลังใช้ประโยชน์จากความโชคร้ายของฉัน วีรบุรุษประเภทไหนกันเนี่ย?

ไม่หรอก นักพรตไร้ยางอายคนนี้ไม่ใช่วีรบุรุษเลย

วันนี้ในที่สุดอู่จี๋เทียนจุนก็เข้าใจคำพูดที่ว่า “เมื่อเสือล้มลงในที่ราบ มันก็ถูกสุนัขรังแก เมื่อมังกรว่ายน้ำในน้ำตื้น มันก็ถูกกุ้งเล่นงาน”

ในสายตาของเขา อมตะชางเหม่ยเป็นเพียงกุ้งตัวหนึ่ง ในอดีต เขาสามารถบดขยี้อมตะชางเหม่ยได้ในพริบตา

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วคำราม “สวรรค์ไม่ยุติธรรม! สวรรค์ไม่ยุติธรรม!”

ขณะที่อมตะชางเหม่ยฟันอู่จี๋เทียนจุน ก็ด่าว่า “ไอ้แก่อู่จี๋เทียนจุน ฉันไม่คาดคิดว่าแกจะลงเอยแบบนี้”

“บ้าเอ๊ย ในอดีตแกอาศัยการฝึกฝนอันแข็งแกร่งของแก และไล่ตามฉันกับเจ้าหนูนั่นหลายครั้ง ทำให้เราต้องซ่อนตัวอยู่ทุกที่ เราเกือบตายหลายครั้ง”

“โชคดีที่ฉันมีไหวพริบ และฉันสามารถหนีจากวิกฤตแล้ววิกฤตเล่ากับเจ้าหนูนั่นได้ โดยเปลี่ยนความโชคร้ายให้เป็นโชคลาภ...…”

เยี่ยชิวกลอกตาจากด้านข้าง

ผู้เฒ่าคนนี้กำลังโอ้อวดเกี่ยวกับตัวเอง ช่างไร้ยางอายจริงๆ!

อมตะชางเหม่ยยังคงด่า “ก่อนหน้านี้แกหยิ่งผยองไม่ใช่เหรอ?”

“แสดงความหยิ่งผยองให้ฉันดูหน่อยสิ?”

“ฮึ่ม แกเคยพูดว่าคุณจะฆ่าพวกเรา ตอนนี้ดูสิ แกถูกเหยียบย่ำใต้เท้าของฉัน เหมือนสุนัขตาย”

“แกไม่ใช่ผู้นำของสำนักหยินหยางเหรอ? แกไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญราชานักบุญเหรอ? ต่อต้านกลับสิ! ลุกมา ต่อต้าน!”

อู่จี๋เทียนจุนโกรธมากจนเขาถ่มน้ำลายเป็นเลือด

นักพรตไร้ยางอาย แกตาบอดเหรอ ไม่เห็นรึว่าฉันหมดแรงแล้ว?

หากฉันมีพละกำลังที่จะต้านทาน ฉันจะยอมให้แกเตะเหรอ?

ดาบของอมตะชางเหม่ยฟันไปที่อู่จี๋เทียนจุนอย่างต่อเนื่อง และในไม่ช้า อู่จี๋เทียนจุนก็กลายเป็นเลือดเต็มตัว เลือดไหลไปทั่วร่างกาย

ผู้คนที่เฝ้าดูต่างเงียบงันเป็นพิเศษเมื่อเห็นฉากนี้

การล่มสลายของอู่จี๋เทียนจุน ไม่ได้ทำให้ผู้คนที่เห็นเห็นใจเลย อมตะชางเหม่ยกลับใช้โอกาสนี้ตีสุนัขที่กำลังจมน้ำอย่างไม่ปรานี ซึ่งดูโหดร้ายมาก

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คือผู้นำของสำนักหยินหยาง!

หากสาวกของสำนักหยินหยางได้เห็นฉากนี้ พวกเขาคงจะรีบเข้าไปเผชิญหน้ากับอมตะชางเหม่ยทันที เพราะมันเป็นการกระทำที่รังแกอย่างแท้จริง

“อู่จี๋เทียนจุน แกคิดว่าฉันรังแกแกไหม?”

“ฉัน ฉันรังแกแก”