วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2154

พลังจิตที่ปรากฏนั้นน่าหวาดกลัวยิ่งนัก เพียงปรากฏตัว เยี่ยชิวและพรรคพวกก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล ราวกับว่ามีหินหนักล้านชั่งทับอยู่บนร่างจนแทบหายใจไม่ออก

"หึ!"

จื่อหยางเทียนจุนแค่นเสียงเย็นเบาๆ ดวงตาดั่งสายฟ้าอสนีแล่นวาบออกไป

ในเสี้ยววินาทีถัดมา

"อ๊าก…"

ภายในสำนักปู่เทียนมีเสียงร้องโหยหวนดังออกมา เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ปลดปล่อยพลังจิตออกมานั้นถูกสายตาของจื่อหยางเทียนจุนทำร้ายจนบาดเจ็บ

ต่อจากนั้น เสียงหนึ่งดังมาจากภายในสำนักปู่เทียน

"ผู้ใดบังอาจมาทำอุกอาจในสำนักปู่เทียนของข้า?"

หลังคำพูดจบลง เงาร่างหนึ่งพลันพุ่งออกมา หยุดยืนอยู่ห่างจากเรือรบทองสัมฤทธิ์ราวร้อยก้าว

นั่นคือตาเฒ่าผู้หนึ่งที่สวมชุดคลุมสีดำ

ตาเฒ่าผู้นั้นตัวเตี้ยหลังค่อม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นไขว้ไปมาเหมือนเปลือกไม้แห้ง ที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำวัยชรา ดวงตาลึกโหล สังเกตได้ว่าเขามีอายุยืนยาวมากแล้ว

ที่มุมปากเขายังมีเลือดติดอยู่ เห็นได้ชัดว่าผู้ที่โดนสายตาของจื่อหยางเทียนจุนทำร้ายเมื่อครู่ก็คือเขา

แม้ว่าตาเฒ่าจะมีรูปร่างเล็ก แต่ทั่วร่างกลับแผ่รัศมีแห่งเต๋าอย่างล้นเหลือ แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน

เมื่อตาเฒ่าเห็นจื่อหยางเทียนจุน สีหน้าก็ปรากฏความตกใจ ก่อนจะประสานมือคารวะอย่างสุภาพกล่าวว่า “ที่แท้จื่อหยางเทียนจุนมาด้วยตนเอง ข้าน้อยต้อนรับล่าช้า ต้องขออภัยด้วย”

"เฉินเอ้อร์โก่ว ท่านหน่ะยังไม่ตายอีกหรือ?" จื่อหยางเทียนจุนพูดอย่างเหยียดหยาม "ข้านึกว่านายคงได้ไปพบเหยียนหวางเย่ตั้งนานแล้วเสียอีก"

ตาเฒ่าหัวเราะขึ้นมาและพูดว่า "ขอบคุณฟ้าที่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้กระดูกเก่าๆของข้าจะยังคงอยู่ก็ตาม"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ตาเฒ่าก็หันไปมองเรือรบทองสัมฤทธิ์ และเกิดความสงสัยในใจว่า เรือรบทองสัมฤทธิ์ของพันธมิตรห้าสำนักทำไมถึงอยู่ในมือของจื่อหยางเทียนจุนได้

ผู้มีฝีมือสูงของพันธมิตรห้าสำนักไม่ใช่ไปโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้วหรอกหรือ? ทำไมถึงไม่มีใครเห็น?

ตะเกียงวิญญาณของผู้นำศาสนาได้ดับไปแล้ว ซึ่งหมายความว่าผู้นำได้เสียชีวิตแล้ว

เมื่อคิดถึงเรือรบทองสัมฤทธิ์ของพันธมิตรห้าสำนักที่อยู่ในมือของจื่อหยางเทียนจุน ตาเฒ่าก็รู้สึกตก "ผู้มีฝีมือสูงของพันธมิตรห้าสำนักถูกจื่อหยางเทียนจุนฆ่าหรือ?"

ทันใดนั้นใบหน้าของตาเฒ่าก็เปลี่ยนไปอย่างจริงจัง

จื่อหยางเทียนจุนพูดว่า "เฉินเอ้อร์โก่ว ทักษะของท่านมันช่างแย่มาก ใช้เวลาหมื่นปีได้บรรลุถึงระดับใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ แท้จริงแล้วเป็นการยากลำบากสำหรับท่านมาก ถ้าไม่ใช่เพราะท่านกินยาศักดิ์สิทธิ์เพื่อยืดอายุชีวิต ข้าคิดว่าท่านคงจะกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว"

เฉินเอ้อร์โก่วตอบว่า "แน่นอนว่าทักษะของข้าไม่สามารถเทียบได้จริงๆ ข้า......"

"อย่าพูดมาก" จื่อหยางเทียนจุนขัดขึ้นว่า "พ่อบุญธรรมของท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ? เรียกเขามาคุยกับข้า"

ในคำพูดของจื่อหยางเทียนจุนมีความหมายแฝงว่า เฉินเอ้อร์โก่วเป็นแค่เด็กน้อยที่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะพูดคุยกับเขา

เยี่ยชิวได้ยินดังนั้นก็อยากหัวเราะ เพราะถึงแม้เฉินเอ้อร์โก่วจะอายุมากและเป็นผู้มีพลังใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ แต่ในตำแหน่งของเขาที่ศาสนจักรสำนักปู่เทียน ก็น่าจะไม่ต่ำ แต่จื่อหยางเทียนจุนก็ไม่ใส่ใจเขาเลย ไม่อยากพูดกับเขาด้วยซ้ำ

ถึงแม้ว่าจื่อหยางเทียนจุนจะเป็นผู้มีพลังระดับเตรียมจักรพรรดิ แต่ทักษะของเฉินเอ้อร์โก่วก็ไม่เพียงพอที่เขาจะสนใจ

เฉินเอ้อร์โก่วโมโหอย่างมาก

เขากับจื่อหยางเทียนจุนเป็นคนรุ่นเดียวกัน ตอนที่พวกเขายังหนุ่ม ต่างก็เป็นอัจฉริยะที่โดดเด่น เหมือนดั่งดาวสองดวงที่ส่องแสง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปจื่อหยางเทียนจุนกลับเหมือนเปิดโหมดพิเศษ พลังของเขาก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจนทำให้เขาทิ้งเฉินเอ้อร์โก่วไว้ข้างหลัง

เฉินเอ้อร์โก่วพยายามฝึกฝนอย่างหนัก หวังที่จะไล่ตาม แต่ก็พบว่าไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถตามทันจื่อหยางเทียนจุน

เมื่อเขากลายเป็นผู้อาวุโสในสำนักปู่เทียน เขาก็ได้ยินข่าวว่าจื่อหยางเทียนจุน สามารถบรรลุถึงระดับผู้วิเศษและกลายเป็นผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋น

เมื่อได้ยินข่าวนั้น เขาถึงกับกระอักเลือด

เขาคิดว่าในสักวันหนึ่งเขาจะเหยียบจื่อหยางเทียนจุน และพิสูจน์ว่าเขาคืออัจฉริยะที่แท้จริง แต่สุดท้ายกลับพบว่าเขาเองต่างหากที่เป็นคนไร้ค่า

สิ่งที่ทำให้เขาโกรธที่สุดคือ ตอนที่พวกเขายังเป็นคนรุ่นเดียวกัน แต่ตอนนี้ในสายตาของจื่อหยางเทียนจุน เขาก็ไม่คู่ควรที่จะพูดคุยกับเขา

มันเกินไปแล้ว!

ใบหน้าของเฉินเอ้อร์โก่วซีดลงทันที คำพูดของจื่อหยางเทียนจุนทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

ตอนนี้เสียงของจื่อหยางเทียนจุนดังขึ้นอีกครั้ง "เฉินเอ้อร์โก่ว หูหนวกหรือ?"