วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2155

"โครม！"

เฉินเหลาหู่ปลดปล่อยพลังมหาศาลจากร่างกายของเขา เปรียบเสมือนเสือตัวใหญ่ที่กระโจนออกจากกรง พลังเลือดอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งทะยานขึ้นฟ้าทำให้ท้องฟ้าและเมฆหมอกเปลี่ยนสี

เยี่ยชิวและคนอื่นๆรู้สึกว่าในขณะนี้เฉินเหลาหู่เปรียบเสมือนภูเขาสูงใหญ่ที่กดดันจนทำให้จิตใจหดหู่

"ปราชญ์ราชัน!"

แววตาจื่อหยางเทียนจุนประกาย พร้อมหัวเราะขึ้นมา "ข้าคิดว่า สำนักหยินหยางมีเพียงเฟิงว่านหลี่เป็นปราชญ์ราชันที่ซ่อนตัวได้ลึกล้ำเพียงคนเดียว แต่ดูเหมือนท่านจะซ่อนตัวได้ลึกที่สุด"

เฉินเหลาหู่หัวเราะเย็นชา "จื่อหยาง ท่านไม่คาดคิดใช่หรือไม่? ข้าทะลุผ่านเป็นปราชญ์ราชันตั้งแต่พันปีก่อนแล้ว"

"แม้ท่านจะสังหารเจ้าสำนักไปแล้ว ท่านก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า"

"ท่านมิควรมาเหยียบสำนักปู่เทียนของเรา วันนี้ของปีหน้าท่านจะต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน"

เยี่ยชิวได้ยินเช่นนั้นแล้วก็อยากจะหัวเราะ คิดในใจว่า "เจ้าแก่คนนี้ช่างตาบอดเสียจริง มองไม่ออกเลยหรือว่าท่านอาจารย์ของข้าคือผู้เตรียมจักรพรรดิ?"

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะเย้ย "ปราชญ์ราชันหรือ? ฮ่าๆ ท่านเข้าใจผิดว่าท่านคือผู้ไร้เทียมทานจริงๆ หรือ?"

เฉินเอ้อร์โก่วกระโดดออกมาพูดว่า "ผู้คนทั้งหลายคิดว่าเจ้าสำนักคือผู้แข็งแกร่งที่สุดในสำนักปู่เทียน แต่ที่แท้จริงแล้ว บิดาบุญธรรมของข้าต่างหากที่เป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของสำนัก!"

"จื่อหยางเทียนจุน แม้ท่านจะมีพรสวรรค์ในการฝึกฝน แต่สมองท่านช่างโง่เขลา"

"ท่านสังหารเจ้าสำนักแล้วยังกล้ามาปรากฏตัว ช่างโง่จนเหมือนถูกล่อเตะหัวมาแล้ว"

"แต่ก็ดีเหมือนกัน เช่นนี้พวกเราก็ไม่ต้องไปถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นเพื่อแก้แค้น"

"วันนี้ท่านต้องตายแน่"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวด้วยน้ำเสียงดูแคลน "ข้าจะไม่ตาย แต่ท่านจะต้องตายแน่นอน"

ทันทีที่พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนก็ฟาดฝ่ามือไปยังเฉินเอ้อร์โก่ว พร้อมกับพลังอันมหาศาล

"จื่อหยาง ท่านช่างกำเริบเสิบสานเกินไป!" เฉินเหลาหู่โกรธจัด รีบยื่นฝ่ามือออกไปเพื่อหยุดยั้งการโจมตีของจื่อหยางเทียนจุน

แต่ทันทีที่ฝ่ามือทั้งสองปะทะกัน แขนของเฉินเหลาหู่ก็ระเบิดกลายเป็นหมอกเลือด ร่างของเขาเหมือนกระสอบทรายที่ถูกเหวี่ยงออกไปกระเด็นเข้าไปในสำนักปู่เทียน

"อะไรกัน?"

เฉินเอ้อร์โก่วถึงกับตกตะลึง

เหล่าปราชญ์ในสำนักปู่เทียนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ช็อกไปตามกัน

ทุกคนต่างมีสีหน้าราวกับเห็นผี

เฉินเหลาหู่ที่เป็นถึงปราชญ์ระดับราชันย์กลับไม่สามารถต้านรับเพียงฝ่ามือเดียวของจื่อหยางเทียนจุนได้เลย นี่มันยังเรียกว่ามนุษย์อยู่หรือไม่?

ช่างเหมือนปีศาจโดยแท้!

"ท่าน ท่านบรรลุถึงขั้นพลังใดกันแน่?" เฉินเอ้อร์โก่วชี้ไปที่จื่อหยางเทียนจุนพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความหวาดกลัว

"ไม่ใช่เรื่องของท่าน" จื่อหยางเทียนจุนพูดจบก็ฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

เฉินเอ้อร์โก่วไม่ทันคิดอะไร หันหลังหนีไปทันที

แต่ฝ่ามือของจื่อหยางเทียนจุนกลับขยายใหญ่และยืดยาวออกมาอย่างรวดเร็ว คว้าตัวเฉินเอ้อร์โก่วไว้ได้ในทันที

เฉินเอ้อร์โก่วตกใจจนสีหน้าซีดเผือด รีบพูดออกมาว่า "จื่อหยาง เรามาคุยกันดี ๆดีกว่า คนมีธรรมพูดจากัน ไม่ลงไม้ลงมือ"

"ท่านน่ะหรือคู่ควรกับคำว่าคุณธรรม?" จื่อหยางเทียนจุนพูดพลางออกแรงบีบในฝ่ามือ

ในชั่วพริบตา

"ปุ!"

ร่างของเฉินเอ้อร์โก่วถูกบีบจนระเบิดแตกกระจาย ดับสิ้นทั้งร่างและวิญญาณ

ปราชญ์คนอื่นๆที่เหลืออยู่ เมื่อเห็นภาพดังกล่าว แต่ละคนต่างมีสีหน้าซีดเผือดโดยไม่ลังเล พากันหลบหนีไปทุกทิศทาง

จื่อหยางเทียนจุนยืนนิ่งอยู่กับที่ ใช้นิ้วชี้กระดิกติดต่อกัน

"ซิ่ว! ซิ่ว! ซิ่ว!"

"อ๊ากกก"