วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2160

ตรงกลางห้องหินที่สอง มีแท่นที่ทำด้วยวิญญาณหยก แต่แทนที่จะเป็นกล่องไม้หนึ่งกล่อง กลับมีกล่องไม้สามกล่องบนแท่น

เยี่ยชิวคิดกับตัวเองว่า “สงสัยว่า สมบัติอะไรอยู่ในกล่องไม้สามกล่องนี้?”

จื่อหยางเทียนจุนเดินเข้าไปใกล้แท่น เอื้อมมือไปเปิดกล่องไม้หนึ่งกล่อง ในขณะนั้น แสงแหลมคมก็พุ่งออกมาจากกล่อง

สถานการณ์ก็คล้ายกับก่อนหน้านี้

แต่ความเข้มของแสงนั้นยิ่งมากขึ้น

จื่อหยางเทียนจุนไม่รู้สึกกังวล เขาใช้ฝ่ามือฟาดแสงและเปิดกล่องไม้กล่องแรก

จากนั้นเขาก็เปิดกล่องอีกสองกล่องเช่นกัน

“สมุนไพรเทพสามชนิด” จื่อหยางเทียนจุนกล่าว “เยี่ยชิว เอาไปซะ คุณจะต้องใช้มันปรุงยาในอนาคต”

“ขอบคุณ อาจารย์” เยี่ยชิวตอบและใส่กล่องไม้สามกล่องลงในกระเป๋าเฉียนคุน

“ปัง!”

จื่อหยางเทียนจุนโจมตีอีกครั้ง ทำให้กำแพงพังทลาย และห้องหินที่สามก็ปรากฏขึ้น

ภายในห้องหินที่สาม ยังมีแท่นที่ทำด้วยวิญญาณหยกด้วย แต่แท่นนี้เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าและสูงกว่าหนึ่งเมตร ใหญ่กว่าแท่นในห้องหินสองห้องก่อนหน้า

คราวนี้ มีกล่องไม้หกกล่องบนแท่น

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อจื่อหยางเทียนจุนวางฝ่ามือของเขาบนกล่องไม้ แสงที่แหลมคมก็ไม่ปรากฏออกมา

จื่อหยางเทียนจุนเปิดกล่องไม้กล่องแรก

ทันใดนั้น แสงเย็นก็พุ่งออกมาจากภายใน เล็งไปที่ใบหน้าของจื่อหยางเทียนจุนโดยตรง

“ฮึ่ม!”

พร้อมกับเสียงหายใจเย็น ม่านแสงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ปิดกั้นแสงเย็น

จากนั้น เยี่ยชิวและนางฟ้าไป๋ฮวาจึงมองเห็นได้ชัดเจนว่า แสงเย็นนั้นเป็นมีดสั้น

มีดสั้นนั้นยาวประมาณครึ่งฟุต สว่างไสวไปทั่วทั้งตัว สามารถสะท้อนเงาของบุคคลได้ และเปล่งแสงเย็นออกมา

“สุดยอดอาวุธนักบุญ!”

ท่าทางของจื่อหยางเทียนจุนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง สำหรับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังในระดับของเขา นอกเหนือจากอาวุธจักรพรรดิและอาวุธเทพแล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะมีสิ่งอื่นใดมาดึงดูดความสนใจของเขา

จื่อหยางเทียนจุนวางมีดสั้นลงและเปิดกล่องไม้ที่เหลืออีกห้ากล่อง

ทุกครั้งที่เขาเปิดกล่อง เขาจะเผชิญกับการโจมตี แต่ทั้งหมดถูกจื่อหยางเทียนจุนป้องกันได้อย่างง่ายดาย

โดยรวมแล้วมีสุดยอดอาวุธนักบุญหกชิ้น

ดาบ หอก กระบี่ และหอกยาว...…

แต่ละชิ้นนั้นแตกต่างกัน!

สุดยอดอาวุธนักบุญนั้น หมายถึงอาวุธที่หลอมขึ้นโดยผู้ที่มีการฝึกฝนอย่างน้อยก็ในระดับนักบุญใหญ่

หรือผู้ที่เป็นเจ้าของอาวุธก่อนหน้านี้ ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในระดับนักบุญใหญ่

“สาวน้อย คุณมีอาวุธนักบุญชิ้นโปรดในหกชิ้นนี้หรือไม่?” จื่อหยางเทียนจุนถามนางฟ้าไป๋ฮวา “ถ้าคุณชอบชิ้นไหนก็เอาไปได้เลย”

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มอย่างสดใสและพูดว่า “ฉันชอบทั้งหมด”

สุดยอดอาวุธนักบุญเหล่านี้ หากนำไปไว้ในนิกายชั้นรอง ย่อมเป็นสมบัติอันล้ำค่าอย่างแน่นอน

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวอย่างใจกว้างว่า “เนื่องจากคุณชอบทั้งหมด จงเอาไปทั้งหมด”

นางฟ้าไป๋ฮวาตอบอย่างรวดเร็วว่า “ผู้อาวุโส ท่านเข้าใจผิดแล้ว เมื่อสักครู่ ฉันแค่ล้อเล่นกับท่าน”

“อาวุธนักบุญทั้งหกนี้ยอดเยี่ยมมาก แต่ไม่มีอันไหนเหมาะกับฉันเลย”

“ดังนั้น...…ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่าน”

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “ยังคงรักษาตัวตนที่แท้จริงของคุณไว้ได้ เมื่อเผชิญหน้ากับสมบัติ คุณเป็นผู้หญิงที่ดี”

เยี่ยชิวที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดว่า “แน่นอน คนที่ฉันชอบไม่เลวอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จื่อหยางเทียนจุนก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

ใบหน้าของนางฟ้าไป๋ฮวาเปลี่ยนเป็นสีแดงสด เธอจ้องเยี่ยชิวอย่างเขม็งและรีบก้มศีรษะลง คล้ายกับต้นกระถินณรงค์ที่ขี้อาย

จื่อหยางเทียนจุนมีสติขึ้นและกล่าวว่า “สิ่งที่คุณพูดก่อนหน้านี้เป็นความจริง แม้ว่าอาวุธนักบุญทั้งหกนี้จะดี แต่ก็ไม่เหมาะกับคุณจริงๆ”

“อย่ากังวลเลยสาวน้อย ฉันจะหาสมบัติที่เหมาะกับคุณให้ได้อย่างแน่นอน”