วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2171

หลงผู้ซ่าเห็นอู่จี๋เทียนจุนไม่พูดอะไรอีก ก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า:"ท่านอาจารย์ ท่านอยากด่าข้าก็ด่าเถอะ ด่าให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะหลังจากนี้ท่านจะไม่มีโอกาสด่าข้าอีกแล้ว"

แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนไม่ได้ตอบสนองอะไรเลย

"หมายความว่าอย่างไร? ท่านคิดจะแกล้งทำเป็นตายหรือไง?"

เพียะ!

หลงผู้ซ่าตบเข้าไปที่แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุน ใครจะไปรู้ว่าท่านอาจารย์จะร่วงหล่นลงไปที่พื้นทันที

"ห๊า?"

หลงผู้ซ่านิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นนิ้วไปตรวจดู แต่แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนไม่มีพลังชีวิตหลงเหลืออยู่เลย เหลือเพียงดวงตาที่ทั้งคู่เบิกโพลงตายตาไม่หลับ

"โกรธจนตายเลยงั้นหรือ?"

หลงผู้ซ่าสบถอย่างดุเดือด:"เวรเอ๊ย ข้ายังไม่ได้งัดกลเม็ดทั้งหมดออกมาใช้เลย ท่านดันตายไปซะก่อน แถมตายเพราะความโกรธอีก ไร้ค่าเสียจริง!"

พูดจบ หลงผู้ซ่าตั้งใจจะบดขยี้แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนให้แหลกละเอียด ทันใดนั้นเขาก็หยุดมือไว้

"เอาเถอะ ไหนๆ ก็เคยเป็นอาจารย์ลูกศิษย์กันมา ข้าจะเว้นหน้าท่านไว้บ้าง จะไม่ทำลายแก่นวิญญาณของท่านก็แล้วกัน"

"แน่นอน ท่านก็อย่าหวังให้ข้าจัดการศพให้ล่ะ"

หลงผู้ซ่ากล่าว:"ปล่อยให้แก่นวิญญาณของท่านอยู่ที่นี่ตลอดไป จะได้ให้คนอื่นเห็นสภาพการตายของท่าน"

ถ้าหากอู่จี๋เทียนจุนยังไม่ตาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาคงจะด่าหลงผู้ซ่าอีกระลอก

ไอ้เวรนี่ นี่คือสิ่งที่เจ้าหมายถึงการเว้นหน้าอย่างนั้นหรือ?

เจ้าคิดว่าตัวเองยังเป็นคนอยู่รึ?

ต่อมา หลงผู้ซ่ากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วสุดท้ายหยุดมองที่ร่างกายของอู่จี๋เทียนจุน

ถึงแม้ว่าร่างของอู่จี๋เทียนจุนจะถูกเหยียบจนกระดูกทั่วร่างแตกละเอียด ถูกทรมานจนเละเทะดูไม่ได้ แต่ร่างกายยังสมบูรณ์อยู่พอสมควร

สายตาของหลงผู้ซ่าจ้องไปที่มือซ้ายของอู่จี๋เทียนจุน

ที่นิ้วหัวแม่มือซ้ายของอู่จี๋เทียนจุนมีแหวนมิติวงหนึ่งสวมอยู่

"ท่านอาจารย์ ขอบคุณจริงๆ ที่ตายแล้วยังทิ้งแหวนมิติวงนี้ไว้ให้ข้า"

พูดจบ หลงผู้ซ่าก็บิดนิ้วของอู่จี๋เทียนจุนขาด แล้วดึงแหวนมิติออกมา

เมื่ออู่จี๋เทียนจุนตายแล้ว แหวนวงนี้ก็ไร้เจ้าของ ทำให้พลังจิตของหลงผู้ซ่าเข้าไปสำรวจด้านในได้ทันที

"เม็ดยาวิญญาณ โอสถศักดิ์สิทธิ์ วัตถุศักดิ์สิทธิ์ เรือลม...โอ้โห ของดีทั้งนั้นเลยนี่นา"

หลงผู้ซ่ายิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะถือแหวนมิติไว้แล้วเตรียมจะสวมใส่ที่นิ้วตัวเอง

ทันใดนั้น ก็มีเสียงแปลกๆ ดังมาจากในแขนเสื้อของเขา

สีหน้าของหลงผู้ซ่ามีท่าทีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบดึงแหวนอีกวงออกมาจากในแขนเสื้อ

แหวนวงนี้มีสีดำและขาวผสมกัน ดูเก่าแก่คลาสสิก ด้านในของแหวนมีตัวอักษรสี่ตัวสลักไว้

"แหวนวิเศษหยินหยาง!"

หลงผู้ซ่าเก็บแหวนมิติของอู่จี๋เทียนจุนกลับเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วสวมแหวนวิเศษหยินหยางไว้ที่นิ้วชี้ข้างซ้ายของตนเอง

จากนั้นเขาก็สำรวจห้องโถงใหญ่ต่ออีกครั้ง เจอสมบัติบางอย่าง แล้วนำมันใส่แหวนมิติ รวมถึงหม้อพิษหมื่นชนิดด้วย

สุดท้ายสายตาของเขาก็หันกลับมามองที่ร่างและแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนอีกครั้ง

"ท่านอาจารย์ ทุกสิ่งที่ข้ามีในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะความกรุณาของท่านทั้งสิ้น"

"บุญคุณยิ่งใหญ่ของท่าน ข้าจะไม่มีวันลืม"

"ตอนนี้ ให้ข้าได้ทำสิ่งสุดท้ายให้ท่านเถอะ!"

พูดจบ พลังอันมหาศาลก็พุ่งออกมาจากร่างของหลงผู้ซ่า เขายกฝ่ามือขึ้นฟ้า แล้วทำลายตำหนักทั้งหลังจนพังทลาย

ในชั่วพริบตา ร่างและแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนก็ถูกแสงอาทิตย์สาดส่อง

"สิ่งสุดท้ายที่ข้าทำให้ท่าน คือการปล่อยให้ร่างท่านถูกตากแดดตากลม ท่านอาจารย์ ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ความกตัญญูของข้าต่อท่าน ฟ้าดินเป็นพยานได้"