วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2171

หลงผู้ซ่าเห็นอู่จี๋เทียนจุนไม่พูดอะไรอีก ก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า:"ท่านอาจารย์ ท่านอยากด่าข้าก็ด่าเถอะ ด่าให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะหลังจากนี้ท่านจะไม่มีโอกาสด่าข้าอีกแล้ว"

แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนไม่ได้ตอบสนองอะไรเลย

"หมายความว่าอย่างไร? ท่านคิดจะแกล้งทำเป็นตายหรือไง?"

เพียะ!

หลงผู้ซ่าตบเข้าไปที่แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุน ใครจะไปรู้ว่าท่านอาจารย์จะร่วงหล่นลงไปที่พื้นทันที

"ห๊า?"

หลงผู้ซ่านิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นนิ้วไปตรวจดู แต่แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนไม่มีพลังชีวิตหลงเหลืออยู่เลย เหลือเพียงดวงตาที่ทั้งคู่เบิกโพลงตายตาไม่หลับ

"โกรธจนตายเลยงั้นหรือ?"

หลงผู้ซ่าสบถอย่างดุเดือด:"เวรเอ๊ย ข้ายังไม่ได้งัดกลเม็ดทั้งหมดออกมาใช้เลย ท่านดันตายไปซะก่อน แถมตายเพราะความโกรธอีก ไร้ค่าเสียจริง!"

พูดจบ หลงผู้ซ่าตั้งใจจะบดขยี้แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนให้แหลกละเอียด ทันใดนั้นเขาก็หยุดมือไว้

"เอาเถอะ ไหนๆ ก็เคยเป็นอาจารย์ลูกศิษย์กันมา ข้าจะเว้นหน้าท่านไว้บ้าง จะไม่ทำลายแก่นวิญญาณของท่านก็แล้วกัน"

"แน่นอน ท่านก็อย่าหวังให้ข้าจัดการศพให้ล่ะ"

หลงผู้ซ่ากล่าว:"ปล่อยให้แก่นวิญญาณของท่านอยู่ที่นี่ตลอดไป จะได้ให้คนอื่นเห็นสภาพการตายของท่าน"

ถ้าหากอู่จี๋เทียนจุนยังไม่ตาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาคงจะด่าหลงผู้ซ่าอีกระลอก

ไอ้เวรนี่ นี่คือสิ่งที่เจ้าหมายถึงการเว้นหน้าอย่างนั้นหรือ?

เจ้าคิดว่าตัวเองยังเป็นคนอยู่รึ?

ต่อมา หลงผู้ซ่ากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วสุดท้ายหยุดมองที่ร่างกายของอู่จี๋เทียนจุน

ถึงแม้ว่าร่างของอู่จี๋เทียนจุนจะถูกเหยียบจนกระดูกทั่วร่างแตกละเอียด ถูกทรมานจนเละเทะดูไม่ได้ แต่ร่างกายยังสมบูรณ์อยู่พอสมควร

สายตาของหลงผู้ซ่าจ้องไปที่มือซ้ายของอู่จี๋เทียนจุน

ที่นิ้วหัวแม่มือซ้ายของอู่จี๋เทียนจุนมีแหวนมิติวงหนึ่งสวมอยู่

"ท่านอาจารย์ ขอบคุณจริงๆ ที่ตายแล้วยังทิ้งแหวนมิติวงนี้ไว้ให้ข้า"

พูดจบ หลงผู้ซ่าก็บิดนิ้วของอู่จี๋เทียนจุนขาด แล้วดึงแหวนมิติออกมา

เมื่ออู่จี๋เทียนจุนตายแล้ว แหวนวงนี้ก็ไร้เจ้าของ ทำให้พลังจิตของหลงผู้ซ่าเข้าไปสำรวจด้านในได้ทันที

"เม็ดยาวิญญาณ โอสถศักดิ์สิทธิ์ วัตถุศักดิ์สิทธิ์ เรือลม...โอ้โห ของดีทั้งนั้นเลยนี่นา"

หลงผู้ซ่ายิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะถือแหวนมิติไว้แล้วเตรียมจะสวมใส่ที่นิ้วตัวเอง

ทันใดนั้น ก็มีเสียงแปลกๆ ดังมาจากในแขนเสื้อของเขา

สีหน้าของหลงผู้ซ่ามีท่าทีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบดึงแหวนอีกวงออกมาจากในแขนเสื้อ

แหวนวงนี้มีสีดำและขาวผสมกัน ดูเก่าแก่คลาสสิก ด้านในของแหวนมีตัวอักษรสี่ตัวสลักไว้

"แหวนวิเศษหยินหยาง!"

หลงผู้ซ่าเก็บแหวนมิติของอู่จี๋เทียนจุนกลับเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วสวมแหวนวิเศษหยินหยางไว้ที่นิ้วชี้ข้างซ้ายของตนเอง

จากนั้นเขาก็สำรวจห้องโถงใหญ่ต่ออีกครั้ง เจอสมบัติบางอย่าง แล้วนำมันใส่แหวนมิติ รวมถึงหม้อพิษหมื่นชนิดด้วย

สุดท้ายสายตาของเขาก็หันกลับมามองที่ร่างและแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนอีกครั้ง

"ท่านอาจารย์ ทุกสิ่งที่ข้ามีในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะความกรุณาของท่านทั้งสิ้น"

"บุญคุณยิ่งใหญ่ของท่าน ข้าจะไม่มีวันลืม"

"ตอนนี้ ให้ข้าได้ทำสิ่งสุดท้ายให้ท่านเถอะ!"

พูดจบ พลังอันมหาศาลก็พุ่งออกมาจากร่างของหลงผู้ซ่า เขายกฝ่ามือขึ้นฟ้า แล้วทำลายตำหนักทั้งหลังจนพังทลาย

ในชั่วพริบตา ร่างและแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนก็ถูกแสงอาทิตย์สาดส่อง

"สิ่งสุดท้ายที่ข้าทำให้ท่าน คือการปล่อยให้ร่างท่านถูกตากแดดตากลม ท่านอาจารย์ ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ความกตัญญูของข้าต่อท่าน ฟ้าดินเป็นพยานได้"

"ท่านอาจารย์ อาวุโสอู่จี๋ตายแล้ว" หลงผู้ซ่ากล่าว

จ้าวหยินหยางรีบถามว่า "เขาตายได้อย่างไร?"

หลงผู้ซ่าตอบว่า "อาวุโสอู่จี๋นำยอดฝีมือจากพันธมิตรห้าสำนักไปโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น เป้าหมายของเขาคือการทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋น เพื่อให้สำนักหยินหยางขึ้นแทนที่ แต่ใครจะคิดว่าผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋นกลับเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเตรียมจักรพรรดิ"

"ยอดฝีมือที่ไปยังนิกายดาบชิงอวิ๋น เจ้าสำนักเซียวฉงโหลวแห่งสำนักปู่เทียนและปราชญ์แห่งพื้นที่เทพทั้งสาม ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ทุกคนล้วนตกตาย ณ ที่นั้น ยกเว้นอาวุโสอู่จี๋"

"อาวุโสอู่จี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัส หนีกลับมายังสำนักหยินหยาง แต่ไม่ทันไร ข้าพึ่งเจอเขา เขาก็ตายเสียแล้ว"

"น่าเสียดาย ร่างของอาวุโสอู่จีสูญสลายไปหมดแล้ว ไม่เช่นนั้นข้าคงเอาร่างของเขามาให้ท่านดู"

จ้าวหยินหยางหัวเราะเสียงดัง "ดีแล้ว ตายได้ดีแล้ว เสียแต่ว่าเจ้าคนชั่วนั่นไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของข้าเอง"

เวลาผ่านไปสักครู่

จ้าวหยินหยางถามว่า "ศิษย์ข้า หลังจากนี้เจ้าวางแผนจะทำอย่างไร?"

หลงผู้ซ่ากล่าว "ข้าคิดจะออกจากสำนักหยินหยาง"

"เมื่อพันธมิตรห้าสำนักโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋นล้มเหลว หากนิกายดาบชิงอวิ๋นคิดแก้แค้น ห้าสำนักนั้นจะต้องพบหายนะครั้งใหญ่"

"การอยู่ที่นี่อันตรายเกินไป ข้าจึงเตรียมตัวหลบหนีไปไกล"

จ้าวหยินหยางพยักหน้าและกล่าวว่า "ความคิดของเจ้าถูกต้องแล้ว อย่ารอช้าเลย ศิษย์ข้า รีบไปเถอะ"

"ที่นี่ค่อนข้างลับตาคน ข้าจะอยู่ที่นี่สักพัก ไม่น่าจะถูกพบเจอในเร็วๆ นี้"

"ข้าจะอยู่ที่นี่รอการกลับมาของเจ้า"

"ศิษย์ข้า ข้าหวังว่าเมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง เจ้าจะได้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานแห่งตงฮวง"

หลงผู้ซ่ากล่าวว่า "ท่านอาจารย์ หากท่านยังอยู่ที่นี่ ศิษย์จะรู้สึกไม่สบายใจนัก ข้าได้หาวิธีที่จะพาท่านออกไปแล้ว"

"จริงหรือ?" สีหน้าของจ้าวหยินหยางแสดงความยินดี

"แน่นอนว่าจริง" หลงผู้ซ่ากล่าวจบ ก้าวเข้าไปหาจ้าวหยินหยางตรงหน้า จากนั้นนำหมุดเทพแทงเข้าที่หว่างคิ้วของจ้าวหยินหยางทันที