วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2172

หลงผู้ซ่าลงมืออย่างไม่ปรานี

เขาใช้หมุดเทพปักเข้าไปที่หว่างคิ้วของจ้าวหยินหยาง จากนั้นออกแรงกดจนหมุดทะลุแก่นวิญญาณของจ้าวหยินหยาง

"หลงผู้ซ่า เจ้า!" จ้าวหยินหยางเบิกตากว้าง สีหน้าฉายแววไม่อยากเชื่อ

เขาเคยคิดว่า หลงผู้ซ่าต้องการพาเขาออกไป ใครจะไปรู้ว่าหลงผู้ซ่ากลับลงมือกับเขา แถมยังใช้หมุดเทพ ซึ่งหมายจะเอาชีวิตเขาโดยตรง!

"ทำไม?" จ้าวหยินหยางตะโกนด้วยความโกรธ

"น่าสนใจจริงๆ เวลานี้แล้ว เจ้าก็ยังจะถามว่าทำไม?" หลงผู้ซ่ายิ้มเยาะ จากนั้นตบหน้าจ้าวหยินหยางไปฉาดหนึ่งพร้อมคำรามด้วยใบหน้าเหยเก "ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าวางกับดักข้า ข้าจะกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?"

จ้าวหยินหยางมึนงงไปหมด เขาหลุดปากออกมาว่า "ตอนนี้เจ้าเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึ?"

"ดีบ้านเจ้าเถอะ!" หลงผู้ซ่าด่าออกมาเสียงดัง "ก็เพราะเจ้าไอ้เต่าหัวงู ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะต้องตอนตัวเองไหม?"

"เจ้ารู้ไหมว่าพี่น้องและญาติๆ ของข้าตายหมดแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลหลง"

"บรรพบุรุษของตระกูลหลงยังหวังให้ข้าสืบทอดตระกูล แต่นี่เจ้ากลับวางกับดักข้าจนพัง!"

ฉาด!

หลงผู้ซ่าที่โกรธจัด ตบหน้าจ้าวหยินหยางอีกครั้ง

จ้าวหยินหยางร้องออกมา "จะมาโทษข้าได้อย่างไร? ตอนนั้นข้าบอกแล้วว่าการฝึกวิชาหยินหยางต้าฟาต้องตัดตอน เจ้าเองที่ยินยอม และยังเป็นเจ้าที่ลงมือเองด้วยซ้ำ"

"แต่เจ้ากลับไม่บอกข้าก่อน ว่าถ้าข้าจะกลายเป็นจักรพรรดิ ข้าจะต้องคืนสภาพก่อน!" หลงผู้ซ่าเคียดแค้นเอ่ย "เจ้าทำให้ข้าเดือดร้อนจนหมดสภาพ!"

จ้าวหยินหยางที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก

เขาถูกคุมขังอยู่ที่นี่ พลังฝีมือก็สู้หลงผู้ซ่าไม่ได้ ตอนนี้แก่นวิญญาณก็ถูกหมุดเทพทำลาย ชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของหลงผู้ซ่าโดยสมบูรณ์

ดังนั้น แม้ว่าในใจจะไม่ยินยอมแค่ไหน แต่เขาก็ไม่กล้าโกรธ และยังต้องพูดจาดีๆ กับหลงผู้ซ่า

"ศิษย์รัก เจ้าเข้าใจอาจารย์ผิดแล้ว"

"วิชาหยินหยางต้าฟาเป็นวิชาสูงสุดของสำนักหยินหยาง ด้วยพรสวรรค์ของเจ้า ในอนาคตเจ้าจะต้องสำเร็จจนกลายเป็นจักรพรรดิเซียน"

"ดังนั้น อีกไม่นาน เจ้าจะกลับมาเหมือนเดิมได้แน่นอน"

จ้าวหยินหยางพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม "อาจารย์ทำทั้งหมดก็เพื่อเจ้า!"

"เส้นทางแห่งเซียนนั้นต้องฝืนชะตาฟ้า ต้องตัดอารมณ์และความปรารถนา หลีกหนีจากพันธะทางใจ มุ่งมั่นฝึกฝน จึงจะสามารถพุ่งทะยานเหนือสรรพสิ่งได้"

"ศิษย์รัก เมื่อเจ้าได้เป็นจักรพรรดิเซียนและคืนสภาพชายชาตรี เจ้าก็จะสามารถสืบทอดตระกูลหลงได้"

"เมื่อบรรพบุรุษตระกูลหลงรู้ว่าเจ้าเป็นจักรพรรดิ คงจะยินดีกับเจ้า"

หลงผู้ซ่าพูดเสียงเย็นชา "ยินดี? ถ้าพวกเขารู้ว่าข้ากลายเป็นแบบนี้ คงตายทั้งน้ำตา!"

"จ้าวหยินหยาง ไม่ต้องมาพูดอะไรไร้สาระ"

"เจ้าเอาข้าเป็นศิษย์ สอนวิชาข้า ไม่ใช่เพราะหวังให้ข้าช่วยล้างแค้นหรือไง?"

"ข้าบอกเจ้าตามตรง แค้นของเจ้าข้าช่วยล้างให้แล้ว"

"ปรมาจารย์อู๋จี๋ตายด้วยมือข้า"

อะไรนะ?!

จ้าวหยินหยางไม่อยากเชื่อ ถามว่า "เจ้าบอกว่าปรมาจารย์อู่จี๋ตายด้วยฝีมือของผู้เตรียมจักรพรรดิไม่ใช่รึ?"

"ข้าหลอกเจ้า เขาไม่ได้ตายด้วยมือของผู้เตรียมจักรพรรดิ แต่ตายด้วยมือของข้า" หลงผู้ซ่าตอบ "ปรมาจารย์อู่จี๋นำผู้มีฝีมือของพันธมิตรห้าสำนักโจมตีสำนักดาบชิงอวิ๋น แต่คนอื่นๆ ตายหมด"

"ปรมาจารย์อู่จี๋รอดกลับมาได้ แต่พลังฝีมือตกต่ำ แก่นวิญญาณเสียหาย ระดับพลังลดลงจนเหลือเพียงหยวนอิงขั้นสูงสุด"