วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 218

รูม่านตาของเยี่ยชิวหดตัวอย่างรวดเร็ว

เขาใช้สายตาที่ตกตะลึงมองไปทางหญิงชราประหลาด เพียงแค่เห็นแม่เฒ่าเวรคนนี้ คาดไม่ถึงว่าจะลุกขึ้นมาจากพื้น

พระเจ้า คาถาห้าสายฟ้าสามรอยล้วนแล้วผ่าเธอไม่ตายเหรอ

น่ากลัวเกินไปแล้วมั้ง!

เยี่ยชิวตกใจอย่างมาก

ผลลัพธ์นี้ เกินความคาดหมายของเขา

เยี่ยชิวเริ่มกังวลแล้ว

เขาใช้คาถาห้าสายฟ้าสามครั้งอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้พลังในร่างกายใช้หมดแล้ว เขาในเวลานี้ อ่อนแอยิ่งกว่าคนธรรมดา

ถ้าหากหญิงชราประหลาดใช้โอกาสนี้ฆ่าเขา อย่างนั้นเขาก็ไม่มีแรงโต้กลับแล้ว

โดยสัญชาตญาณ เยี่ยชิวหันความสนใจไปที่ผู้อมตะชางเหม่ย

เว้นเสียแต่นักบวชลัทธิเต๋าเฒ่าคนนี้จะลงมือช่วย ไม่อย่างนั้น ตัวเองจบสิ้นแล้ว

แต่ว่า ถ้าหากผู้อมตะชางเหม่ยลงมือกำจัดหญิงชราประหลาดทิ้งล่ะก็ อย่างนั้นตัวเองก็จะกลายเป็นลูกศิษย์ของผู้อมตะชางเหม่ย

ผลลัพธ์นี้ เยี่ยชิวยอมรับไม่ได้

เขายังหนุ่มยังแน่น ความฝันยังไม่เป็นจริง เขาไม่อยากไปอยู่กับผู้อมตะชางเหม่ยที่ภูเขาหู่ซาน วันๆเอาแต่สวดมนต์ลัทธิเต๋า

ทำยังไงดี

เยี่ยชิวเหลือบมองไปยังทิศทางของฉีหลินอีกครั้ง ในเวลานี้ ฉีหลินและราชางูกำลังต่อสู้กันอย่างแยกไม่ออก ดูจากสถานการณ์ เป็นการยากที่จะตัดสินผู้ชนะในช่วงเวลาอันสั้น

นั่นก็หมายความว่า ฉีหลินไม่สามารถคาดหวังได้

และในเวลานี้ ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความหนาวเย็น เงยหน้ามอง พบว่าหญิงชราประหลาดจ้องเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น

“ไอ้สารเลว คิดไม่ถึงสินะ หญิงชราอย่างฉันยังไม่ตาย”

หญิงชราประหลาดถือไม้เท้า ก้าวเดินอย่างยากลำบาก

แม้ว่าคาถาห้าสายฟ้าฆ่าเธอไม่ตาย แต่ก็ทำให้เธอบาดเจ็บสาหัสไม่น้อยเช่นกัน กระดูกไม่เพียงแต่จะหักไปสิบกว่าซี่ และยังได้รับบาดเจ็บสาหัสภายในอีกด้วย

ผมของหญิงชราประหลาดยุ่งเหยิงอย่างมาก ร่างกายไหม้ไปหมด เลือดออกจากมุมปากอย่างต่อเนื่อง

ทุลักทุเลถึงขีดสุด

แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่สามารถหยุดเจตนาฆ่าของเธอได้

ดวงตาทั้งสองข้างของเธอจ้องเยี่ยชิวแน่น เข้ามาใกล้ทีละก้าวๆ.....

เจ็ดก้าว หกก้าว ห้าก้าว.....

ระยะห่างของหญิงชราประหลาดกับเยี่ยชิวใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“แกใช้คาถาเก่งมากไม่ใช่เหรอ สวดคาถาสายฟ้าให้คนชราอย่างฉันเห็นอีกรอบสิ”

หญิงชราประหลาดยิ้มอย่างเย็นชา เธอสามารถมองออกได้เช่นกัน ในเวลานี้เยี่ยชิวสูญเสียพลังการต่อสู้แล้ว

สีหน้าของเยี่ยชิวเคร่งขรึม

หญิงชราประหลาดใกล้เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ระหว่างเดินยังมีการพูด : “มาสิ มีปัญญาใช้ฟ้าผ่าฉันสิ.....”

“แม่เฒ่าเวร ในเมื่อแกอยากถูกฟ้าผ่าตายขนาดนี้ อย่างนั้นฉันก็จะทำให้แกสมความปรารถนา”

นิ้วมือของผู้อมตะชางเหม่ยโบกหนึ่งที

ทันใดนั้น มีกระดาษเหลือบหนึ่งแผ่นปรากฏขึ้นกลางอากาศ

บนกระดาษเหลือง คำและรูปแบบแปลก ๆ มากมายถูกวาดด้วยชาด

เยี่ยชิวสามารถมองออกได้ทันที นี่เป็นยันต์หนึ่งแผ่น

ผู้อมตะชางเหม่ยตะโกนเสียงดัง : “บันทึกยันต์เทพเจ้าสายฟ้าห้าร้อยเส้น แผ่นดินแยกออกจากันและท้องฟ้าก็พังทลายลง หากเผชิญหน้ากับวิญญาณชั่วร้ายและผีให้กลายเป็นฝุ่นทันที อยู่ภายใต้คำสั่งของเทพเจ้าสายฟ้าปฏิบัติตามกฎหมายและระเบียบอย่างเร่งด่วน จัดการ!”

ทันใดนั้น ยันต์ลุกไหม้ทันที กลายเป็นสายฟ้าหนาเท่ากับแก้วน้ำ

“ปัง——”

สายฟ้าโจมตีไปที่หัวของหญิงชราประหลาด เพียงแค่ได้ยินเสียงดัง “แกร๊ก” หัวกะโหลกแตกเป็นเสี่ยงๆ และมีเลือดกระเซ็น

ต่อจากนั้น หญิงชราประหลาดล้มลงกับพื้นทันที ไม่มีการส่งเสียงใดๆอีกต่อไป

ตายอย่างสมบูรณ์

เยี่ยชิวตะลึงเล็กน้อย ถาม : “ผู้อมตะ ยันต์ของคุณมาจากไหน”

“ผู้ยากจนเป็นคนวาดเอง” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “แม้ว่าพลังจะเทียบกับคาถาห้าสายฟ้าของนายไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า ใช่ไหม”

อันที่จริงพลังไม่รุนแรงเท่าไหร่

ถ้าหากหญิงชราประหลาดไม่ได้ถูกคาถาห้าสายฟ้าโจมตีสามครั้งก่อนหน้านี้ ยันต์แผ่นเมื่อกี้ ฆ่าเธอไม่ตายแน่นอน

“คุณวาดยันต์เป็นด้วยเหรอ” เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย

ผู้อมตะชางเหม่ยยกคางขึ้น พูดอย่างได้ใจ : “มีอะไรน่าตกใจ ฉันเป็นพระอาจารย์ของภูเขาหู่ซาน การวาดยันต์สำหรับฉันแล้ว เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

“ใช่ไหม อย่างนั้นคุณวาดคาถาห้าสายฟ้าได้ไหม” เยี่ยชิวถามด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้น ใบหน้าแก่ของผู้อมตะชางเหม่ยแดงก่ำ

เด็กคนนี้ หม้อไหนไม่ควรเปิดก็เปิดหม้อนั้น ถ้าหากฉันวาดคาถาห้าสายฟ้าได้ ยังจะมาขอให้นายสอนด้วยความหน้าด้านเหรอ

ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “เยี่ยชิว ไม่ว่าจะพูดยังไง ฉันช่วยนายจัดการหญิงชราคนนี้แล้ว นายควรจะขอบคุณฉันหน่อยใช่ไหม”

“อันที่จริงคุณช่วยผมได้อย่างมาก เอาแบบนี้ กลับไปผมจะเลี้ยงคุณไก่เคเอฟซี”

ถุ้ย!

สีหน้าของผู้อมตะชางเหม่ยแย่อย่างมาก พูด : “ฉันไม่ชอบกินอาหารตะวันตกเหล่านั้น”

เยี่ยชิวพูด : “อย่างนั้นผมจะเลี้ยงคุณหม้อไฟ”

นายคิดว่าฉันไม่เคยกินหม้อไฟเหรอ!

ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “ก่อนหน้านี้พวกเรามีการเดิมพันเอาไว้แล้ว นายแพ้แล้ว ก็ต้องเป็นลูกศิษย์ของฉัน”

“ถ้าหากไม่ใช่เพราะผมใช้คาถาห้าสายฟ้า คุณจะสามารถจัดการหญิงชราประหลาดได้อย่างง่ายดายเหรอ” เยี่ยชิวพูด : “ยิ่งกว่านั้น ผมไม่ได้ขอให้คุณช่วยจัดการเธอสักหน่อย”

“นาย——”

ผู้อมตะชางเหม่ยโกรธจนใบหน้าเขียว

ฉันช่วยนายจัดการศัตรู คาดไม่ถึงว่านายจะไม่สำนึกบุญคุณ ยังมีความยุติธรรมอยู่หรือเปล่า

เยี่ยชิวพูด : “เอาแบบนี้ เรื่องของการรับศิษย์ยังไม่ต้องพูดถึง ต่อจากนี้พวกเราจะพบปะกันอย่างเท่าเทียมกัน เห็นแก่คุณที่ช่วยผมจัดการหญิงชราประหลาด ผมจะสอนคาถาห้าสายฟ้าให้คุณ”

“จริงเหรอ” ดวงตาของฉางเหม่ยเป็นประกาย

“จริงแท้แน่นอน เพียงแต่.....”

“เพียงแต่อะไร” ผู้อมตะชางเหม่ยรีบถาม

“เพียงแต่คุณยังต้องช่วยผมอีกหนึ่งอย่าง” เยี่ยชิวชี้ไปทางราชางูที่กำลังต่อสู้กับฉีหลิน พูด : “ช่วยผมจัดการเขา”

“ราชางูเฒ่าคนนี้ได้ทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย การฆ่าเขาจะถือเป็นความยุติธรรมสำหรับสวรรค์ ได้ ฉันตอบตกลง”

เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าผู้อมตะชางเหม่ยจะตอบตกลงง่ายขนาดนี้

“เขาอยากได้คาถาห้าสายฟ้าขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่าเพียงแค่ต้องการโจมตีเซียวจิ่วเหรอ”

เยี่ยชิวรู้สึกว่า นักบวชลัทธิเต๋าเฒ่าคนนี้มีเรื่องปิดบังตัวเอง

เพียงแต่สิ่งเหล่านี้เยี่ยชิวไม่เป็นกังวล สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือการแก้ปัญหาตรงหน้า

ตอนนี้ เยี่ยชิวเดินตามผู้อมตะชางเหม่ยไปข้างหน้า

ในเวลานี้ ฉีหลินและราชางูต่อสู้กันอย่างดุเดือด ต่อสู้กันจนแยกออกไม่ได้

ผู้อมตะชางเหม่ยไม่รีบร้อนที่จะลงมือ ยืนอยู่ด้านข้าง เหมือนปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ วิพากษ์วิจารณ์ทั้งสองคน

“ฉีหลินผู้ชายคนนี้ไม่เลว แต่น่าเสียดายที่ต้องสูญเสียมือไปหนึ่งข้าง ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผ่านไปอีกสิบปี เด็กคนนี้จะถูกจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในสามอันดับแรกของรายชื่อมังกรอย่างแน่นอน ไม่พูดไม่ได้ แม้แต่ฉันก็ชื่นชมวิสัยทัศน์ของเฉายวนแล้ว”

“สำหรับราชางู ช่วงหลายปีที่ผ่านมาก้าวหน้าขึ้นไม่น้อย เพียงแต่สำหรับฉันแล้ว เขายังคงเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่ง เอ๋ ฉันจำได้ว่าเขาเลี้ยงงูหลามไว้หนึ่งตัว งูล่ะ”

ตุ้ม!

ในเวลานี้ ฉีหลินและราชางูโจมตีใส่กันอย่างแรง จากนั้นพวกเขาก็ถอยห่างจากกันหลายก้าว

“สวัสดี ราชางู ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ผู้อมตะชางเหม่ยโบกมือ ทักทายราชางูด้วยรอยยิ้ม

อันที่จริงราชางูเห็นผู้อมตะชางเหม่ยตั้งนานแล้ว ก็มองเห็นฉากที่เขาฆ่าหญิงชราประหลาดเช่นกัน รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

“ผู้อมตะชางเหม่ย นี่เป็นเรื่องของฉันกับหลงเหมิน หวังว่าแกจะไม่เข้ามายุ่ง” ราชางูพูดเสียงลึก

“สบายใจได้ ฉันไม่มีทางยุ่งเรื่องของแกกับหลงเหมิน”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ราชางูค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้อมตะชางเหม่ยพูดต่อ : “ฉันมาที่นี่ ก็คือมาฆ่าแก”

ทันใดนั้น ร่างกายของราชางูตึงเครียด เหมือนศัตรูที่น่าเกรงขาม : “ผู้อมตะชางเหม่ย แกหมายความว่ายังไง”

“แกไม่เข้าใจภาษาคนเหรอ เมื่อกี้ฉันบอกแล้ว ฉันจะมาฆ่าแกไง”

ในมือของผู้อมตะชางเหม่ยถือแส้ขนหางจามรี เดินไปทางราชางู

“ฮึ ฉันอยากจะสอนวิชาการต่อสู้ขั้นสูงให้พระอาจารย์ภูเขาหลงหู่อย่างแกตั้งนานแล้ว ในเมื่อแกอยากฆ่าฉัน งั้นก็ต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย”

ราชางูเอาสองนิ้วมือสองนิ้วใส่เข้าปาก แล้วเป่านกหวีดเสียงดัง

ต่อจากนั้น ทุกคนก็มองเห็น งูหลามยักษ์ตัวหนึ่งค่อยๆคลานออกมาจากข้างทางหลวง.....