วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2181

“ยังมีสมบัติอีกหรือ?”

อมตะชางเหม่ยได้ยินดังนั้นก็ตาเป็นประกาย รีบถามว่า “ผู้อาวุโส สมบัติอยู่ที่ไหน?”

จื่อหยางเทียนจุนยกมือชี้ไปที่บ่อน้ำ

อมตะชางเหม่ยเข้าไปดูใกล้ ๆ แต่สิ่งที่เห็นในบ่อน้ำนั้นก็มีเพียงความเขียวเข้มจนเกือบดำ ไม่มีอะไรอื่น จึงถามว่า : “ข้าไม่เห็นสมบัติอะไรเลยนะ?”

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มเล็กน้อยก่อนสะบัดนิ้วส่งพลังแห่งดาบเข้าไปในบ่อน้ำ เสียง “โครม!” ดังสนั่นเหมือนโยนระเบิดลงไป น้ำในบ่อพุ่งขึ้นสูงเป็นร้อยจ้าง กระเซ็นฟุ้งกระจายราวกับฝน

พร้อมกับสายน้ำที่ตกลงมา ยังมีปลาชนิดหนึ่งที่พุ่งลงมากระแทกพื้นด้วย มีหลายร้อยตัวเลยทีเดียว

ลักษณะของปลานั้นแปลกประหลาด ตัวมันคล้ายดาบ บางตัวมีความยาวเกินหนึ่งเมตร ส่วนตัวเล็กสุดก็ยาวเกินหนึ่งจื่อ ดวงตาของมันเป็นสีแดงฉาน ลำตัวมีลวดลายคล้ายสัญลักษณ์ไท่จี๋ที่น่าสะพรึงกลัว

สิ่งที่แปลกที่สุดคือ ปลาพวกนี้ไม่มีเกล็ดเลยสักชิ้น และถึงแม้ว่ามันจะตกจากความสูงถึงร้อยจ้างลงมากระแทกพื้น แต่กลับไม่ตาย ซ้ำยังอ้าปากแยกเขี้ยวขู่คำราม

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ทุกตัวมีฟันที่แหลมยาว สีดำสนิท คมกริบเหมือนเข็มพิษ

อมตะชางเหม่ยถามอย่างสงสัย “ผู้อาวุโส อย่าบอกนะว่าท่านหมายถึงปลาพวกนี้คือสมบัติ?”

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้าพลางยิ้ม

อมตะชางเหม่ยก้มลงไปสังเกตปลาตัวหนึ่งซึ่งยาวครึ่งเมตร เขาพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า : “นอกจากลวดลายกับรูปร่างที่แปลกประหลาด ข้าก็ไม่เห็นว่ามันจะวิเศษตรงไหน?”

ทันใดนั้นเอง ปลาตัวที่อมตะชางเหม่ยกำลังมองอยู่กระโดดพุ่งขึ้นมาทันที และพุ่งตรงเข้าใส่อมตะชางเหม่ย

“ถอยไป!” อมตะชางเหม่ยฟาดฝ่ามือออกไป

ใครจะคาดคิด ปลาตัวนั้นกลับมีปฏิกิริยารวดเร็วหลบการโจมตีได้ในชั่วพริบตา ก่อนจะอ้าปากกัดเข้าที่ข้อมือของเขา

“อ๊าก!”

อมตะชางเหม่ยร้องลั่นทันที แต่ดาบกลั่นอสูรที่พันอยู่บนแขนของเขารีบฟาดออกมาตัดปลาตัวนั้นขาดเป็นสองท่อน

หลังจากนั้น อมตะชางเหม่ยจึงมองดูข้อมือตัวเอง พบว่ามีรอยฟันลึกอยู่หลายจุด เลือดไหลซึมออกมาไม่หยุด

เขาถอยหลังไปด้วยความตกใจ ก่อนพูดว่า: “ฟันมันคมมากจริง ๆ!”

เยี่ยชิวเองก็อดประหลาดใจไม่ได้

ต้องรู้ไว้ว่า แม้ว่าเนื้อหนังของอมตะชางเหม่ยจะไม่แข็งแกร่งเท่าเขา แต่หลังจากจื่อหยางเทียนจุนได้ถ่ายทอดวิชาร่างทองจื่อฮวงให้ อมตะชางเหม่ยก็สามารถทนต่อการโจมตีของผู้มีฝีมือสูงระดับสุดยอดขั้นทงเสินได้

แต่ใครจะคิดว่า วันนี้เขาจะถูกปลาธรรมดากัดจนได้รับบาดเจ็บได้!

ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ!

“ท่านอาจารย์ นี่คือปลาอะไรหรือ?” เยี่ยชิวที่เริ่มตระหนักว่าปลาพวกนี้ไม่ธรรมดา เอ่ยถามด้วยความสงสัย

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและตอบว่า :“นี่คือปลาหยินหยาง”

“นี่หรือปลาหยินหยาง?” หยุนซีพูดด้วยความประหลาดใจ :“ข้าเคยได้ยินมาว่าปลาหยินหยางมีร่างกายแข็งแกร่งและฟันคม วันนี้พอได้เห็นกับตาก็ไม่ผิดจากคำเล่าลือเลย”

จื่อหยางเทียนจุนพูดต่อว่า :“ปลาหยินหยางพบเห็นได้น้อยในตงฮวง ที่นี่เป็นสำนักงานใหญ่ของสำนักหยินหยาง คาดว่าคงมีผู้อาวุโสผู้เชี่ยวชาญของสำนักนำปลาหยินหยางมาจากที่อื่นและเลี้ยงไว้ที่นี่โดยเฉพาะ”

“อย่างที่ซีเอ๋อร์พูด ปลาหยินหยางถึงแม้จะไม่มีเกล็ด แต่ร่างกายมันแข็งแกร่งมาก ฟันของมันก็แหลมคมราวกับวัตถุศักดิ์สิทธิ์ ที่สำคัญที่สุดคือ ปลาหยินหยางเป็นหนึ่งในแปดของหายากในโลกฝึกเซียน และรสชาติของมันยอดเยี่ยมมาก”

“จริงหรือ?” อมตะชางเหม่ยซึ่งเป็นคนหลงใหลในอาหาร เริ่มสนใจทันทีหลังได้ยินคำพูดของจื่อหยางเทียนจุน

จื่อหยางเทียนจุนพูดต่อว่า: “นอกจากรสชาติที่อร่อย เนื้อของปลาหยินหยางยังช่วยเพิ่มพลังในการฝึกตนอีกด้วย”

“พวกเจ้าอาจไม่รู้ ปลาหยินหยางเติบโตช้ามาก และมีอายุยืนยาว ตัวที่ยาวเกินหนึ่งเมตรพวกนั้นมีอายุไม่น้อยกว่าสิบหมื่นปี ส่วนตัวที่ยาวหนึ่งจื่อนั้นก็มีอายุเป็นหมื่นปี”

“อะไรนะ?”

ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจอย่างสุดขีด คำพูดของจื่อหยางเทียนจุนทำให้พวกเขาอึ้งไปหมด เพราะถ้านับตามอายุ ปลาพวกนี้เก่าแก่กว่าบรรพบุรุษของพวกเขาเสียอีก

อมตะชางเหม่ยเอ่ยด้วยความประหลาดใจว่า: “ปลาสามารถมีชีวิตยืนยาวขนาดนี้ได้อย่างไร มันเหลือเชื่อจริง ๆ”

จื่อหยางเทียนจุนถอนหายใจพร้อมพูดว่า : “ใช่แล้ว โลกเปลี่ยนแปลงไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผู้แข็งแกร่งหลายคนล้มตาย แต่ปลาหยินหยางพวกนี้ยังคงมีชีวิตอยู่ได้ ถือเป็นปาฏิหาริย์โดยแท้”