วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2182

จักรพรรดิหยินหยาง จู่ๆ ก็ร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ ทำเอาหลงผู้ซ่าสะดุ้งโหยง หลงผู้ซ่ารีบเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าด้วยความระแวง

“ท่านพ่อ! เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลงผู้ซ่าถามอย่างตกใจ

จักรพรรดิหยินหยางตอบว่า :“เพราะเมื่อกี้รีบเกินไป ทำให้ลืมของสำคัญชิ้นหนึ่งไว้”

ให้ตายเถอะ! ข้าคิดว่าศัตรูตามมาเสียอีก

หลงผู้ซ่าถอนหายใจโล่งอก จากนั้นก็แอบด่าจักรพรรดิหยินหยางในใจว่า : “ท่านเคยเป็นถึงจักรพรรดิผู้เกรียงไกร ทำไมถึงทำตัวตกใจง่ายราวกับเด็กเล็กแบบนี้ ความสุขุมของท่านหายไปไหนหมด?”

แม้ในใจจะคิดแบบนั้น แต่ภายนอกหลงผู้ซ่าก็แสดงความนอบน้อม เพราะเขายังต้องพึ่งพาจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่นี้ปกป้องตัวเอง

ถึงแม้จักรพรรดิหยินหยางจะเหลือเพียงเศษเสี้ยวของวิญญาณ แต่พลังของเขายังคงน่าสะพรึงกลัว

หลงผู้ซ่าพูดปลอบว่า : “ท่านพ่อ มันก็แค่ของสำคัญชิ้นหนึ่ง ท่านไม่ต้องกังวลหรอก รอข้าเป็นจักรพรรดิเซียนเมื่อไหร่ สิ่งที่ท่านต้องการ ข้าจะหามาถวายให้หมดเลย”

“เจ้ารู้อะไรบ้างไหม!” จักรพรรดิหยินหยางด่ากลับอย่างหงุดหงิด “ของชิ้นนั้นมีเพียงชิ้นเดียวในโลก ตอนนั้นผู้คนมากมายต้องการมัน ข้าต้องลำบากมากกว่าจะได้มา”

หลงผู้ซ่ารู้สึกสงสัยทันที ถามว่า : “ท่านพ่อ ของชิ้นนั้นคืออะไรหรือ?”

จักรพรรดิหยินหยางตอบว่า : “น้ำตาแห่งเงือก”

น้ำตาแห่งเงือก?

หลงผู้ซ่าพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า : “ข้านึกว่าอะไรสำคัญนักหนา น้ำตาแห่งเงือกก็แค่ไข่มุกธรรมดาๆ หากท่านชอบ ข้าจะเก็บไข่มุกทั้งโลกการฝึกตนเป็นเซียนมาถวายให้ท่านเอง”

จักรพรรดิหยินหยางเดือดจัด ด่าไปว่า: “เจ้าโง่หรือเปล่า? ข้าบอกไปแล้วว่ามีเพียงชิ้นเดียวในโลก!”

“น้ำตาแห่งเงือกอาจดูไม่มีค่า แต่สิ่งที่อยู่ในนั้นต่างหากที่ล้ำค่า มันไม่ใช่ไข่มุกธรรมดา”

“เพราะในน้ำตาแห่งเงือกนั้น มีแผนที่ขุมทรัพย์อยู่”

หลงผู้ซ่าชะงักไป: “แผนที่ขุมทรัพย์?”

“ถูกต้อง” จักรพรรดิหยินหยางพูด: “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า เมื่อเจ้าชำระบริสุทธิ์สำเร็จ ข้าจะพาเจ้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่นั่นมีรากวิญญาณแห่งสวรรค์และปฐพี เจ้าจำได้หรือไม่?”

หลงผู้ซ่าพยักหน้า: “จำได้ ท่านพ่อบอกว่า หากข้าได้รากวิญญาณนั้นมา ข้าจะสามารถเป็นจักรพรรดิเซียนได้แน่นอน”

“แต่ท่านพ่อ ทำไมจู่ๆ ถึงพูดถึงเรื่องนี้?”

พูดถึงตรงนี้ หลงผู้ซ่าก็เหมือนจะตื่นขึ้นมาจากความงุนงง ถามว่า :“หรือว่า…แผนที่ขุมทรัพย์ในน้ำตาแห่งเงือกนั้น เกี่ยวข้องกับรากวิญญาณแห่งสวรรค์และปฐพี?”

“ดูเหมือนเจ้าจะไม่ได้โง่เสียทีเดียว” จักรพรรดิหยินหยางพูด: “ใช่แล้ว ข้าได้แผนที่ในน้ำตาแห่งเงือกนั้นมา จึงรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของรากวิญญาณ”

“เมื่อกี้ข้ารีบเกินไป ไม่เพียงแต่ลืมไม้ปราบมังกร น้ำตาแห่งเงือกก็ลืมไปด้วย”

“ให้ตายเถอะ อยู่มานานจนวิญญาณเสื่อมเสียหรือเปล่า ข้าถึงขี้หลงขี้ลืมแบบนี้”

เมื่อหลงผู้ซ่าได้ฟังจนจบ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

หากเป็นสมบัติอื่น หลงผู้ซ่าคงไม่สนใจเท่าไหร่ แต่เมื่อเป็นรากวิญญาณแห่งสวรรค์และปฐพี ซึ่งเกี่ยวข้องกับการที่เขาจะบรรลุเป็นจักรพรรดิเซียน ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวาย

“ท่านพ่อ หากไม่มีน้ำตาแห่งเงือก ข้ายังจะได้รากวิญญาณแห่งสวรรค์และปฐพีอยู่หรือไม่?” หลงผู้ซ่าถาม

จักรพรรดิหยินหยางตอบว่า :“ตอนที่ข้าได้น้ำตาแห่งเงือก ข้าได้จดจำแผนที่ขุมทรัพย์ไว้ในสมองแล้ว ต่อให้ไม่มีน้ำตาแห่งเงือก ข้าก็ยังหาตำแหน่งของรากวิญญาณได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลงผู้ซ่าก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า: “ในเมื่อท่านพ่อจำแผนที่ได้ จะมีน้ำตาแห่งเงือกหรือไม่ก็คงไม่สำคัญ…”

“เจ้ารู้อะไรบ้าง!” จักรพรรดิหยินหยางตอบอย่างไม่พอใจ: “หากน้ำตาแห่งเงือกตกไปอยู่ในมือนิกายดาบชิงอวิ๋น พวกเขาจะรู้ตำแหน่งของรากวิญญาณ และเจ้าจะไม่มีโอกาสได้มัน”

คำพูดนี้ทำให้หลงผู้ซ่ารู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที รีบพูดว่า: “ท่านพ่อ งั้นเรายกเลิกการไปจงโจว แล้วไปหาตำแหน่งของรากวิญญาณตอนนี้เลยเถอะ!”