วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2183

จื่อหยางเทียนจุนแสดงสีหน้าตกตะลึง เป็นครั้งแรกที่เยี่ยชิวเห็นจื่อหยางเทียนจุนแสดงสีหน้าเช่นนี้

"ท่านอาจารย์ เขตต้องห้ามแห่งชีวิตคืออะไรหรือ?" เยี่ยชิวถาม

จื่อหยางเทียนจุนสูดหายใจลึก แล้วตอบเสียงหนักแน่น: "เขตห้ามแห่งชีวิตก็คือฉายานามตามความหมายตรงตัว เป็นสถานที่ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถอยู่รอดได้"

"ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินว่า ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมีสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก หากได้ครอบครองจะสามารถบรรลุเป็นจักรพรรดิเซียนได้ เคยมีผู้แข็งแกร่งมากมายเข้าไปในเขตต้องห้าม แต่ไม่มีใครได้กลับออกมาเลย จนถึงตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่"

"มีคนพูดว่า เขตต้องห้ามแห่งชีวิตเคยเป็นที่อยู่ของผู้แข็งแกร่งจากเผ่าเทพ แต่ก็ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าจริงหรือเท็จ"

"ยิ่งไปกว่านั้น เขตต้องห้ามแห่งชีวิตไม่ได้อยู่ที่เดิมตลอด แต่เคลื่อนที่ได้ เหมือนกับภูเขาอมตะ ทุกครั้งจะปรากฏในที่ต่างๆ กัน"

"เมื่อหนึ่งแสนปีก่อน เขตต้องห้ามแห่งชีวิตเคยปรากฏครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่เคยปรากฏในโลกการฝึกตนเป็นเซียนอีกเลย"

จื่อหยางเทียนจุนมองน้ำตาแห่งเงือกแล้วพูดว่า: "แผนที่ในน้ำตาแห่งเงือกนี้ บ่งบอกตำแหน่งของเขตต้องห้ามแห่งชีวิต บางทีถ้าตามแผนที่ไป อาจจะพบเขตต้องห้ามได้"

"เยี่ยชิว ที่นั่นอันตรายมาก ตอนนี้ยังไม่ควรไป"

"ต้องเป็นปราชญ์เท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะไป รอเจ้าชำระบริสแล้ว ถ้าสนใจ ข้าจะไปกับเจ้าเอง"

พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนคืนน้ำตาแห่งเงือกให้เยี่ยชิว และกำชับว่า: "ในโลกการฝึกตนเป็นเซียนมีคนสนใจเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมาก ถ้ารู้ว่าเจ้ามีแผนที่ พวกเขาจะต้องมาหาเจ้าแน่"

"ดังนั้น อย่าให้คนอื่นรู้เด็ดขาดว่าเจ้ามีแผนที่ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา"

"ครับ" เยี่ยชิวเก็บน้ำตาแห่งเงือกเข้าไปในถุงเฉียนคุน

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มพูด: "น้ำตาแห่งเงือกดันไปอยู่ในท้องปลา แล้วเจ้าก็ได้มา ต้องบอกว่าเยี่ยชิว เจ้าโชคดีจริงๆ!"

เยี่ยชิวยิ้มตอบ: "ผมก็คิดเช่นนั้นครับ"

"เอาละ รีบย่างปลากันเถอะ กินเสร็จแล้วจะได้ไปพบหวู่ซวง" จื่อหยางเทียนจุนบอก

เยี่ยชิวรีบย่างปลาทันที

ไม่นาน ปลาก็สุก

เยี่ยชิวชิมคำหนึ่ง รู้สึกถึงกลิ่นหอมที่ปาก เนื้อปลานุ่มละมุนยิ่งนัก ละลายในปากทันที อร่อยกว่าปลาทั้งหมดที่เคยกินมา

ไม่เพียงเท่านั้น หลังกลืนกินแล้วรู้สึกร้อนไปทั้งตัว โดยไม่ต้องฝึกพลัง ชี่แท้ในร่างกายก็หมุนเวียนเอง

เยี่ยชิวรู้สึกชัดเจนว่า พลังของเขากำลังเพิ่มขึ้น

"เป็นของดีจริงๆ ถ้าคนที่ไม่มีวิชากำลังภายในได้กินปลาชนิดนี้ บางทีอาจจะก้าวเข้าสู่การเป็นเซียนได้ทันที"

"น่าเสียดายที่นี่คือโลกการฝึกตนเป็นเซียน ไม่อย่างนั้น คงให้แม่กับพี่หลินได้ลองชิมด้วย"

เยี่ยชิวรู้สึกเสียดายเล็กน้อย​​​​​​​​​​​​​​​​

ในตอนนั้น บรรยากาศกดดันแผ่ปกคลุมไปทั่ว เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเมฆฝนคำรามบนท้องฟ้า

มองอีกครั้ง เห็นอมตะชางเหม่ย นางฟ้าไป๋ฮวา และหยุนซีนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น รอบตัวพวกเขามีแสงวูบวาบ พลังของแต่ละคนแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย

เยี่ยชิวเข้าใจในทันที คิดในใจว่า: "พวกเขากำลังจะผ่านด่านอยู่แล้ว หลังจากกินปลาหยินหยาง ชี่แท้ในร่างกายปั่นป่วน จึงดึงดูดเมฆฝนมา"

ในตอนนั้นเอง หยุนซี และทั้งสามคนหยุดฝึกวรยุทธ์พร้อมกัน และกดระดับพลังเอาไว้

ครู่ต่อมา

เมฆฝนหายไปไร้ร่องรอย

"ไอ้แก่ ทำไมไม่ผ่านด่านล่ะ?" เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยตอบ: "ก็เพราะเจ้านั่นแหละ ข้ารู้ว่าเจ้าอยากพบหวู่ซวงเร็วๆ เพื่อไม่ให้รบกวนการพบกันของพ่อลูก ข้าจึงต้องกดระดับพลังเอาไว้..."

เยี่ยชิวขัดจังหวะ: "พูดให้รู้เรื่องหน่อย"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบาๆ พูดว่า: "เมื่อก่อนโดนสวรรค์ลงโทษจนกลัวไปแล้ว ข้าเลยอยากรอสักพักค่อยผ่านด่าน"

เยี่ยชิวหันไปมองนางฟ้าไป๋ฮวา

นางฟ้าไป๋ฮวาพูด: "ข้าอยากฝึกตนอีกสักพักแล้วค่อยผ่านด่าน"