วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2187

หลังจากวงแสงหายไป ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป!

เห็นภูเขารอบหุบเขากลายเป็นยอดดาบทันที ราวกับดาบยาวนับพันเล่มพุ่งทะลุเมฆา แผ่พลังที่สะเทือนไปทั่วปฐพี ราวกับจะทิ่มทะลุท้องฟ้า

และที่ระยะพันก้าวตรงหน้าพวกเขา มียอดดาบที่ใหญ่โตกว่ามาก

ยอดดาบนี้ชันมาก แม้แต่นกก็ไม่อาจเกาะได้ โล่งเตียน ไร้พืชพรรณ ตั้งตรงชี้ฟ้า ปล่อยพลังคมกล้าออกมา

พลังคมกล้านี้แผ่ไปทั่วฟ้าดิน ทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง หวาดกลัวจนตัวสั่น

เยี่ยชิวรู้สึกสยอง แม้ร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งผิดปกติ ก็ยังรู้สึกเหมือนมีคมดาบกรีดผิวหนัง

ส่วนชางเหม่ย หยุนซี และนางฟ้าไป๋ฮวา ทั้งสามยืนอยู่กับที่อย่างยากลำบาก หน้าซีด ทรมานมาก

"นี่แหละคือหุบเขาฝังดาบที่แท้จริง ซีเอ๋อร์ พวกเจ้าทนไม่ไหว ถอยไปให้ไกลหน่อย" จื่อหยางเทียนจุนพูด

ทันใดนั้น หยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาก็รีบถอยห่างออกไปพันเมตร

แต่ชางเหม่ยยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

"ชางเหม่ย เจ้าก็ถอยไปด้วย ระวังจะบาดเจ็บ" จื่อหยางเทียนจุนเตือน

อมตะชางเหม่ยถาม :"ผู้อาวุโส ที่นี่มีของวิเศษใช่ไหม?"

เยี่ยชิวเข้าใจความคิดของอมตะชางเหม่ยทันที พูดว่า :"ไอ้แก่ เจ้าทำไมโลภนัก? เจ้าจะเอาของวิเศษหรือเอาชีวิตกันแน่?"

"เอาทั้งหมด เอาทั้งหมด" อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไม่รู้จักอาย: "ผู้อาวุโส ให้ของวิเศษข้าสักชิ้นได้ไหม?"

จื่อหยางเทียนจุนส่ายหน้า :"ขอโทษ ที่นี่มีของวิเศษเพียงชิ้นเดียว และไม่ใช่วาสนาของเจ้า"

"ก็ได้" อมตะชางเหม่ยจึงถอยหลัง

จื่อหยางเทียนจุนชี้ไปที่ยอดเขาตรงหน้า พูดว่า: "ยอดเขานี้ชื่อว่า ยอดเขาฝังดาบ"

"บนยอดเขามีสระสวรรค์ แม้สระจะไม่ใหญ่ แต่ไม่เคยเหือดแห้งมาหมื่นปี นับว่าน่าอัศจรรย์"

"ว่ากันว่า ทายาทของพื้นที่เทพไท่ชูได้ฝังอาวุธของผู้ก่อตั้งสำนักไว้ในสระสวรรค์"

"หวู่ซวง เยี่ยชิว ข้าจะพาพวกเจ้าไปดู"

พูดจบ จื่อหยางเทียนจุนก็พาเยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงลอยขึ้นไป

ขณะที่เยี่ยชิวปีนขึ้นยอดเขา เขาได้ยินเสียงดังกังวานไม่หยุด ราวกับมีดาบเทพนับหมื่นส่งเสียงพร้อมกัน

ที่สำคัญที่สุดคือ ทั้งจื่อหยางเทียนจุนและเยี่ยหวู่ซวง ไม่มีทีท่าว่าจะช่วยเหลือเขา

เยี่ยชิวจึงต้องใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง ต้านทานสุดกำลัง

ครู่หนึ่งต่อมา

ทั้งสามมาถึงยอดเขาฝังดาบ​​​​​​​​​​​​​​​​

เมื่อยืนมั่นคงบนพื้น เยี่ยชิวรู้สึกราวกับยืนอยู่บนปลายดาบเทพ มีพลังคมกล้าไหลผ่านฝ่าเท้าไม่หยุด พยายามจะกรีดผิวหนังเขา โชคดีที่ร่างกายของเยี่ยชิวแข็งแกร่งพอ จึงต้านทานได้

"ดูนั่น" จื่อหยางเทียนจุนชี้มือไป

เยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงมองไปพร้อมกัน เห็นว่าห่างออกไปสามสิบจั้ง มีสระสวรรค์อยู่จริงๆ

ที่เรียกว่าสระสวรรค์ ก็คือบ่อน้ำนั่นเอง

บ่อน้ำไม่ใหญ่มาก ดูแล้วมีขนาดราวยี่สิบตารางเมตร เป็นวงกลมเหมือนกระจก

ที่น่าอัศจรรย์คือ รอบสระสวรรค์มีภูเขาเล็กห้าลูก ราวกับฝ่ามือที่รองรับสระสวรรค์ไว้กลางฝ่ามือ

"หวู่ซวง ของอยู่ในสระสวรรค์ เจ้าไปเอามา" จื่อหยางเทียนจุนเตือน :"จะมีอันตราย เจ้าต้องระวัง"

"อืม" เยี่ยหวู่ซวงตอบรับ ใบหน้าไม่แสดงความกลัวแม้แต่น้อย ก้าวเดินไปข้างหน้า

เดินไปได้สิบก้าว

"เคร้ง!"

ราวกับมีดาบเทพสามพันเล่มส่งเสียงพร้อมกัน ตามด้วยพลังแห่งดาบสายหนึ่งพุ่งออกมาจากสระสวรรค์ ฟันใส่เยี่ยหวู่ซวง

พลังแห่งดาบนี้คมกล้ามาก ราวกับสามารถตัดกาลเวลา สามารถฆ่าปราชญ์ธรรมดาได้อย่างง่ายดาย

เยี่ยหวู่ซวงตอบสนองเร็ว ใช้วิชาตัวเบาอย่างชาญฉลาด หลบพลังแห่งดาบอย่างรวดเร็ว พุ่งไปทางสระสวรรค์

"เคร้ง เคร้ง เคร้ง!"