วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2188

“ตูม!”

ทันใดนั้น สระสวรรค์ก็ระเบิดขึ้น น้ำพุ่งกระจายไปทั่วทุกทิศทาง จากนั้นกล่องไม้สีดำสนิทก็ลอยออกมาจากสระสวรรค์และแขวนลอยอยู่ในอากาศ

กล่องไม้มีความยาวประมาณห้าจื่อ และกว้างหนึ่งจื่อ พื้นผิวของมันดูเก่าแก่และเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา ให้ความรู้สึกถึงความเก่าแก่โบราณที่ลึกซึ้ง

“ท่านอาจารย์ กล่องนี้คือที่ซ่อนของสมบัติใช่ไหม?” เยี่ยชิวถาม

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้า “ใช่แล้ว”

“ในที่สุดท่านพ่อก็ได้มันมา” เยี่ยชิวกล่าวด้วยความดีใจ

เยี่ยหวู่ซวงยื่นมือออกไปสัมผัสกล่องไม้ ทว่าในขณะนั้นเอง แสงสว่างเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากกล่องไม้ทันที

มันคือแสงดาบ!

แสงดาบนั้นเจิดจ้าจนดูเหมือนว่าความสว่างของดวงอาทิตย์เองก็ยังถูกบดบัง

เมื่อแสงดาบปรากฏขึ้น มันก็พุ่งเข้าหาเยี่ยหวู่ซวงโดยตรง

“ระวังนะท่านพ่อ!” เยี่ยชิวร้องเตือนเสียงดัง

“หึ!” เยี่ยหวู่ซวงแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะชักดาบหลงหยวนเจ็ดดาวขึ้นมาและฟาดฟันไปยังแสงดาบนั้น

ทันทีที่ทั้งสองปะทะกัน เยี่ยหวู่ซวงก็เหมือนถูกสายฟ้าฟาดร่าง เขาถูกกระแทกจนลอยกระเด็นออกไป ไอเลือดพุ่งออกจากปาก

“ตูม!”

ร่างของเยี่ยหวู่ซวงกระแทกลงไปในระยะไกลกว่า 100 เมตร เขาปาดเลือดที่มุมปากออก แต่ยังไม่ทันจะลุกขึ้นยืน เสียงหวีดหวิวของดาบคมกริบก็ดังขึ้นทันที

“ซวง! ซวง! ซวง”

เยี่ยหวู่ซวงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นแสงดาบนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากกล่องไม้ ราวกับมีดาบสวรรค์นับแสนเล่มกำลังร้องระงม มันเปล่งแสงเจิดจ้าที่สะกดจิตวิญญาณ คล้ายมีพลังที่สามารถฟันฟ้าทะลายดินได้

“อะไรนะ ยังมีบททดสอบอีกหรือ?”

เยี่ยหวู่ซวงรู้สึกทั้งตกใจและโกรธ

ก่อนหน้านี้เขาถูกพลังแห่งดาบโจมตีอยู่เป็นเวลานาน จนคิดว่าตนเองจะสามารถครอบครองสมบัติได้ แต่ไม่คาดคิดว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้อีก

“แม้ว่าเจตนาดาบจะน่ากลัวเพียงใด แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ถูกควบคุมโดยคนจริงๆ ข้าจะดูว่ามันจะทำอะไรข้าได้!”

เยี่ยหวู่ซวงลุกขึ้นจากพื้นใช้พลังชี่แท้ทันที เลือดในร่างกายของเขาไหลเวียนราวกับเสียงฟ้าร้อง ร่างกายที่บาดเจ็บก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

“ชวับ!”

หลังจากที่ร่างกายฟื้นตัว เยี่ยหวู่ซวงก็ถือดาบพุ่งตรงไปยังกล่องไม้

“ตู้ม!”

เจตนาดาบที่แผ่ออกมาจากกล่องไม้ โหมกระหน่ำเหมือนคลื่นยักษ์ซัดเข้าใส่เยี่ยหวู่ซวง แสงดาบแต่ละสายเฉียบคมและทรงพลังจนถึงขีดสุด

เยี่ยหวู่ซวงไม่เกรงกลัว เขาฟาดฟันดาบตอบโต้พลังแห่งดาบอย่างต่อเนื่อง แต่พลังแห่งดาบเหล่านั้นน่ากลัวเกินไป จนทำให้เขาถูกกระแทกกระเด็นออกไปอีกครั้ง

หลังจากนั้นเยี่ยหวู่ซวงพยายามหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถเข้าใกล้กล่องไม้ได้ สิ่งนี้ทำให้เขาตระหนักได้ว่าการฝ่าเข้าไปด้วยกำลังไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง

“ไม่น่าเชื่อเลยว่า แม้แต่บรรพชนผู้ก่อตั้งของพื้นที่เทพไท่ชูที่เสียชีวิตไปนานแล้ว อาวุธของเขายังแฝงไปด้วยเจตนาดาบอันทรงพลังได้ถึงเพียงนี้ คงจินตนาการได้ว่าบรรพชนผู้นี้ยิ่งใหญ่เพียงใดในสมัยนั้น”

“หากเขายังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ บางทีเขาคงกลายเป็นจักรพรรดิไปแล้ว”

“จะทำอย่างไรถึงจะได้กล่องไม้นั่นมา?”

เยี่ยหวู่ซวงยืนนิ่งครุ่นคิด

เขาตัดสินใจว่าจะไม่บุกฝ่าอีกต่อไป เพราะพลังแห่งดาบรอบกล่องไม้เหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวเตือน “หวู่ซวง การบุกฝ่าเข้าไปไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง หากเจ้าต้องการครอบครองสมบัตินี้ เจ้าต้องทำให้มันเกิดความสอดคล้องกันกับเจ้า”

“และวิธีที่จะทำให้เกิดความสอดคล้องได้ก็คือการทำความเข้าใจเจตนาดาบหล่านี้”

“เจ้ามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม และมีความเชี่ยวชาญในวิถีดาบ ข้าเชื่อว่าเรื่องนี้จะไม่ยากสำหรับเจ้า”

เยี่ยหวู่ซวงดวงตาส่องประกาย

“ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ชี้แนะ” เยี่ยหวู่ซวงกล่าวจบ เขาก็เก็บดาบหลงหยวนเจ็ดดาว แล้วเดินเข้าไปหากล่องไม้อย่างระมัดระวัง

พร้อมกันนั้น เขาก็เก็บซ่อนพลังที่แผ่ออกมาจากร่างกาย

เยี่ยหวู่ซวงเดินเข้าไปใกล้กล่องไม้เรื่อยๆ แต่สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ ครั้งนี้เขาไม่ได้ถูกเจตนาดาบโจมตี