วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 220

“ไสหัวออกไปสะ!”

ผู้อมตะชางเหม่ยโจมตีงูหลามบินออกไปด้วยฝ่ามือเดียว

งูหลามยักษ์ได้รับความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นกระดิกหางอย่างรวดเร็ว และมายืนอยู่ต่อหน้าผู้อมตะชางเหม่ยอีกครั้ง

ผู้อมตะชางเหม่ยเงยหน้ามองหนึ่งที พบว่าราชางูหนีไปหลายร้อยเมตรแล้ว ต่อให้ไล่ตามก็ตามไม่ทันแล้ว

แม่งเอ๊ย!

ผู้อมตะชางเหม่ยโกรธอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าภายใต้ความประมาท ปล่อยให้ราชางูหนีไปแล้ว

“เดรัจฉาน กล้าขวางฉัน แกกำลังรนหาที่ตาย”

ซู!

ผู้อมตะชางเหม่ยพุ่งออกไป เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ ต่อยหนึ่งหมัดไปที่หัวของงูอย่างกะทันหัน

ปัง!

งูหลามยักษ์ถูกโจมตีจนบินออกไป หัวระเบิดกลางอากาศ สมองกระจายไปทั่วสถานที่

ซ่า——

เยี่ยชิวสูดลมหายใจเย็นหนึ่งที พูดในใจว่าวิปริตโดยตรง คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้อมตะชางเหม่ยจะต่อยงูหลามยักษ์ระเบิด้วยหมัดเดียว นี่มันช่าง.....

น่ากลัวมาก

“ปัง”หนึ่งที ตัวของงูตกอยู่บนพื้น ไม่มีแม้แต่ร่องรอยการดิ้นรน ตายโดยตรง

ผู้อมตะชางเหม่ยไม่หายโมโห จากนั้นก็เดินขึ้นไปเตะศพงูอย่างดุร้ายหลายครั้ง

“น่าเสียดาย ทั้งๆที่สามารถจัดการราชางูได้แล้ว กลับปล่อยให้เขาหนีไป” ฉีหลินไม่พอใจเล็กน้อย

อย่างที่ทุกคนรู้ ผู้อมตะชางเหม่ยไม่พอใจมากยิ่งกว่า

เขาปิดกั้นจากโลกภายนอกมาหลายปี นี่เป็นการลงมือครั้งแรกหลังจากที่ปิดกั้น กลับปล่อยให้ศัตรูหลุดลอยไปจากมือ สิ่งนี้สำหรับเขาแล้ว มันช่างน่าอับอายจริงๆ

“เป็นเพราะฉันประมาท ครั้งหน้าเจอราชางู ฉันจะจัดการเขาอย่างแน่นอน” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างเกลียดชัง

“พอแล้ว เรื่องจัดการเสร็จแล้ว รีบไปเมืองหยางเฉิงกันเถอะ” เยี่ยชิวกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของไท้เจี่ยน

“อืม ไปกันเถอะ” ฉีหลินก็อยากกลับเมืองหยางเฉิงเร็วๆเหมือนกัน

“เดี๋ยวก่อน”

ผู้อมตะชางเหม่ยเรียกให้ทั้งสองคนหยุด หลังจากนั้นเดินไปนั่งยองๆอยู่หน้าศพงู มือขวาของเขาเจาะท้องของงูอย่างรุนแรง หยิบถุงน้ำดีขนาดเท่าไข่ออกมาจากข้างใน ยื่นมาอยู่ต่อหน้าเยี่ยชิว พูด : “กินสะ”

เยี่ยชิวเหลือบมอง มือของผู้อมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยเลือดงู ถุงน้ำดีของงูเขียวมันวาวส่งกลิ่นเหม็นหึ่งออกมา น่าขยะแขยงอย่างมาก

เขาส่ายหน้า ปฏิเสธอย่างชัดแจ้ง

“นายไม่กินเหรอ” ผู้อมตะชางเหม่ยประหลาดใจเล็กน้อย พูด : “งูตัวนี้ติดตามราชางูมาห้าสิบปีแล้ว ดีงูที่ใหญ่ขนาดนี้ เจอได้แต่ขอไม่ได้”

“ไม่กิน” เยี่ยชิวปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว

ตรงกันข้ามฉีหลินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ตาลุกเป็นไฟ พูดขอร้อง : “ผู้อาวุโส สามารถมอบให้ผมได้ไหม”

“ให้นายเหรอ ขึ้นอยู่กับอะไร” ผู้อมตะชางเหม่ยถามเยี่ยชิว : “นายไม่กินจริงๆเหรอ”

“ไม่กิน”

“ในเมื่อนายไม่กิน งั้นฉัน.....ป้อนให้นายกิน”

แกร็บ!

ผู้อมตะชางเหม่ยลงมือเร็วปานสายฟ้า จับแก้มของเยี่ยชิวด้วยมือเดียว ยัดดีงูเข้าไปในปากของเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

แม่งเอ๊ย ชายชราสารเลวคนนี้

เดิมทีเยี่ยชิวอยากจะอ้วกดีงูออกมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่งูดีเข้าไปในปาก ต่อจากนั้น กระแสน้ำอุ่นพุ่งขึ้นมาจากตันเถียน

เยี่ยชิวตะลึง : “นี่คือ.....”

“ไม่ต้องพูด พลังฉีจากการย่อยดีงู” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด

เยี่ยชิวรีบนั่งขัดสมาธิ หลับตาแล้วเริ่วทำการปรับพลังฉี

ในไม่ช้า ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ราวกับถูกย่างด้วยไฟถ่าน

จนกระทั่งผ่านไปเกือบสิบนาที สีหน้าของเยี่ยชิวค่อยกลับมาเป็นปกติ ลืมตาขึ้น