วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 220

“ไสหัวออกไปสะ!”

ผู้อมตะชางเหม่ยโจมตีงูหลามบินออกไปด้วยฝ่ามือเดียว

งูหลามยักษ์ได้รับความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นกระดิกหางอย่างรวดเร็ว และมายืนอยู่ต่อหน้าผู้อมตะชางเหม่ยอีกครั้ง

ผู้อมตะชางเหม่ยเงยหน้ามองหนึ่งที พบว่าราชางูหนีไปหลายร้อยเมตรแล้ว ต่อให้ไล่ตามก็ตามไม่ทันแล้ว

แม่งเอ๊ย!

ผู้อมตะชางเหม่ยโกรธอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าภายใต้ความประมาท ปล่อยให้ราชางูหนีไปแล้ว

“เดรัจฉาน กล้าขวางฉัน แกกำลังรนหาที่ตาย”

ซู!

ผู้อมตะชางเหม่ยพุ่งออกไป เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ ต่อยหนึ่งหมัดไปที่หัวของงูอย่างกะทันหัน

ปัง!

งูหลามยักษ์ถูกโจมตีจนบินออกไป หัวระเบิดกลางอากาศ สมองกระจายไปทั่วสถานที่

ซ่า——

เยี่ยชิวสูดลมหายใจเย็นหนึ่งที พูดในใจว่าวิปริตโดยตรง คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้อมตะชางเหม่ยจะต่อยงูหลามยักษ์ระเบิด้วยหมัดเดียว นี่มันช่าง.....

น่ากลัวมาก

“ปัง”หนึ่งที ตัวของงูตกอยู่บนพื้น ไม่มีแม้แต่ร่องรอยการดิ้นรน ตายโดยตรง

ผู้อมตะชางเหม่ยไม่หายโมโห จากนั้นก็เดินขึ้นไปเตะศพงูอย่างดุร้ายหลายครั้ง

“น่าเสียดาย ทั้งๆที่สามารถจัดการราชางูได้แล้ว กลับปล่อยให้เขาหนีไป” ฉีหลินไม่พอใจเล็กน้อย

อย่างที่ทุกคนรู้ ผู้อมตะชางเหม่ยไม่พอใจมากยิ่งกว่า

เขาปิดกั้นจากโลกภายนอกมาหลายปี นี่เป็นการลงมือครั้งแรกหลังจากที่ปิดกั้น กลับปล่อยให้ศัตรูหลุดลอยไปจากมือ สิ่งนี้สำหรับเขาแล้ว มันช่างน่าอับอายจริงๆ

“เป็นเพราะฉันประมาท ครั้งหน้าเจอราชางู ฉันจะจัดการเขาอย่างแน่นอน” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างเกลียดชัง

“พอแล้ว เรื่องจัดการเสร็จแล้ว รีบไปเมืองหยางเฉิงกันเถอะ” เยี่ยชิวกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของไท้เจี่ยน

“อืม ไปกันเถอะ” ฉีหลินก็อยากกลับเมืองหยางเฉิงเร็วๆเหมือนกัน

“เดี๋ยวก่อน”

ผู้อมตะชางเหม่ยเรียกให้ทั้งสองคนหยุด หลังจากนั้นเดินไปนั่งยองๆอยู่หน้าศพงู มือขวาของเขาเจาะท้องของงูอย่างรุนแรง หยิบถุงน้ำดีขนาดเท่าไข่ออกมาจากข้างใน ยื่นมาอยู่ต่อหน้าเยี่ยชิว พูด : “กินสะ”

เยี่ยชิวเหลือบมอง มือของผู้อมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยเลือดงู ถุงน้ำดีของงูเขียวมันวาวส่งกลิ่นเหม็นหึ่งออกมา น่าขยะแขยงอย่างมาก

เขาส่ายหน้า ปฏิเสธอย่างชัดแจ้ง

“นายไม่กินเหรอ” ผู้อมตะชางเหม่ยประหลาดใจเล็กน้อย พูด : “งูตัวนี้ติดตามราชางูมาห้าสิบปีแล้ว ดีงูที่ใหญ่ขนาดนี้ เจอได้แต่ขอไม่ได้”

“ไม่กิน” เยี่ยชิวปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว

ตรงกันข้ามฉีหลินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ตาลุกเป็นไฟ พูดขอร้อง : “ผู้อาวุโส สามารถมอบให้ผมได้ไหม”

“ให้นายเหรอ ขึ้นอยู่กับอะไร” ผู้อมตะชางเหม่ยถามเยี่ยชิว : “นายไม่กินจริงๆเหรอ”

“ไม่กิน”

“ในเมื่อนายไม่กิน งั้นฉัน.....ป้อนให้นายกิน”

แกร็บ!

ผู้อมตะชางเหม่ยลงมือเร็วปานสายฟ้า จับแก้มของเยี่ยชิวด้วยมือเดียว ยัดดีงูเข้าไปในปากของเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

แม่งเอ๊ย ชายชราสารเลวคนนี้

เดิมทีเยี่ยชิวอยากจะอ้วกดีงูออกมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่งูดีเข้าไปในปาก ต่อจากนั้น กระแสน้ำอุ่นพุ่งขึ้นมาจากตันเถียน

เยี่ยชิวตะลึง : “นี่คือ.....”

“ไม่ต้องพูด พลังฉีจากการย่อยดีงู” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด

เยี่ยชิวรีบนั่งขัดสมาธิ หลับตาแล้วเริ่วทำการปรับพลังฉี

ในไม่ช้า ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ราวกับถูกย่างด้วยไฟถ่าน

จนกระทั่งผ่านไปเกือบสิบนาที สีหน้าของเยี่ยชิวค่อยกลับมาเป็นปกติ ลืมตาขึ้น

ในเวลานี้ เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง มีพลังงานที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“เป็นยังไง รู้สึกไม่เลวใช่ไหม” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณ” เยี่ยชิวพูดขอบคุณอย่างจริงจัง แม้ว่าชายชราคนนี้จะพึ่งพาอาศัยไม่ได้เล็กน้อย แต่จิตใจไม่ชั่ว

ข้างในดีงูนี้ประกอบด้วยพลังอันน่าเกรงขาม ไม่เพียงแต่ฟื้นกำลังภายในที่ใช้จนหมดของเขากลับมาเท่านั้น นอกจากนี้แม้แต่สภาพจิตใจก็ดีขึ้นไม่น้อย

“เพียงแต่น่าเสียดาย อายุของดีงูนี้น้อยเกินไป ถ้าหากเป็นดีงูร้อยปีล่ะก็ สามารถเพิ่มพลังของนายได้เป็นสิบปี” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอีกครั้ง : “เรื่องของวันนี้ฉันต้องอภัยอย่างมาก เป็นเพราะฉันประมาทเกินไป เลยปล่อยให้ราชางูหนีไปได้”

“ไม่เป็นไร รอให้ครั้งหน้าตอนที่เจอเขา ค่อยจัดการเขา” เยี่ยชิวพูด

“สามารถทำได้แบบนี้เท่านั้นแล้ว” ผู้อมตะชางเหม่ยถอนหายใจ พร้อมกับถามฉีหลินอีกครั้ง : “หลงเหมินของพวกนายยังมีคนอยู่ไหม”

ฉีหลินเลิกคิ้ว ถาม : “ผู้อาวุโส คุณหมายความว่ายังไง”

“ความหมายของฉันคือ ถ้าหากหลงเหมินของพวกนายยังมีคนอยู่ล่ะก็ รีบเรียกคนสองสามคนมาที่นี่ ช่วยฉันขนซากงูตัวนี้ออกไปที คืนนี้ฉันอยากกินเนื้องู” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด

ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง

“ผู้อาวุโสวางใจได้ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้” คิ้วของฉีหลินยืดออก หยิบมือถือออกมาแล้วโทรออกทันที

“ตอนนี้สามารถไปได้หรือยัง” เยี่ยชิวถาม

ผู้อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่รีบ”

“คุณยังมีธุระเหรอ”

เยี่ยชิวสงสัย เรื่องที่ควรจัดการล้วนแล้วจัดการหมดแล้ว ยังจะอยู่ที่นี่อีกทำไม

ผู้อมตะชางเหม่ยเดินไปอยู่ต่อหน้าศพงูอีกครั้ง ไขว้มือไว้ด้านหลัง แสดงรูปลักษณ์ของผู้สูงส่งคนหนึ่ง

ฉีหลินโทรศัพท์เสร็จ มองเห็นการกระทำของผู้อมตะชางเหม่ย กระซิบถามเยี่ยชิว : “ผู้อาวุโสกำลังทำอะไร”

เยี่ยชิวส่ายหน้า : “ไม่รู้เหมือนกัน”

ผ่านไปประมาณสามสิบวินาที

ผู้อมตะชางเหม่ยพูดเสียงดัง : “ท้องฟ้าแจ่มใสและมีลมพัดเบาๆ พระอาจารย์ผู้อมตะชางเหม่ยของภูเขาหลงหู่สับงูเขียวใต้ดาบ จึงทิ้งบทกวีไว้หนึ่งบท”

“ชื่อว่า 《บทเพลงแห่งสายลมอันยิ่งใหญ่》!”

“ลมใหญ่พัดมาเมฆลอยไป เหว่ยเจียไห่กลับมาบ้านเกิด ฮีโร่ผู้อมตะชางเหม่ย อยู่ยงคงกระพันไม่เป็นสองรองใคร!”

เยี่ยชิวและฉีหลินทั้งสองคนมองหน้ากัน พวกเขาหันหน้าด้วยความเข้าใจโดยปริยาย

“เยี่ยชิว บทกวีที่ฉันแต่งบทนี้เป็นยังไง” ผู้อมตะชางเหม่ยถาม : “เทียบได้กับเพลง 《บทเพลงแห่งสายลมอันยิ่งใหญ่》ที่แต่งโดยหลิวปิงบรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ฮั่นใช่ไหม”

แม่งเอ๊ย ไร้ยางอายบ้างไหม

สองประโยคข้างหน้าลอกเลียนแบบไม่ว่า สองประโยคข้างหลังยิ่งไร้ยางอายถึงขีดสุด

อยู่ยงคงกระพัน ไม่เป็นสองรองใคร

อย่างแกแบบนี้เหรอ

ถ้าหากหลิวปังรู้เข้าล่ะก็ เดาว่าไม่สามารถปิดแผงโลงศพได้แน่นอน

“เจ้าหนุ่ม นายช่วยวิพากษ์วิจารณ์หน่อยสิ!” ผู้อมตะชางเหม่ยเห็นว่าเยี่ยชิวไม่พูด เลยเปิดปากพูด

เยี่ยชิวพูด : “บทกวีนี้แต่งได้ไม่เลว สองประโยคแรกพูดออกมาจากใจโดยตรง หยิ่งผยองและไร้การควบคุม สองประโยคหลังยิ่งดูสง่างามยิ่งขึ้น มีเอกลักษณ์ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย อยู่ยงคงกระพันไม่เป็นสองรองใคร แต่งดีมาก มีโอกาส จะต้องอ่านให้โหวเซียวจิ่วฟังอย่างแน่นอน”

เดิมทีใบหน้าของผู้อมตะชางเหม่ยยิ้มอย่างมีความสุข แต่เมื่อได้ยินว่าเยี่ยชิวบอกว่าจะอ่านบทกวีนี้ให้โหวเซียวจิ่วฟัง สีหน้ามืดมนโดยตรง

“ไม่ได้! ไม่ได้เป็นอันขาด!” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “อย่าอ่านบทกวีที่ฉันแต่งให้เซียวจิ่วฟังเป็นอันขาด เซียวจิ่วเป็นแค่นักสู้คนหนึ่ง จะเข้าใจบทกวีได้อย่างไร นายอย่าอ่านบทกวีให้เขาฟัง มันเหมือนกับการสีซอให้ควายฟัง”

“ใช่ไหม อย่างนั้นผมก็จะบอกหลายประโยคก่อนหน้านี้ที่คุณพูดให้เซียวจิ่วฟัง” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

“ทำไมนายถึงทำแบบนี้” ผู้อมตะชางเหม่ยทั้งโกรธแลกังวล พูด : “เป็นคนไม่สามารถเหมือนกับนายแบบนี้ ต้องโอบอ้อมอารี นายรู้ไหมว่าอะไรคือโอบอ้อมอารี”

“ดูคุณกังวลสะ ผมล้อเล่นกับคุณเฉยๆ คุณก็จริงจังไปได้ ทำไมล่ะ” เยี่ยชิวเยาะเย้ย

ใบหน้าของผู้อมตะชางเหม่ยค่อยปรากฏรอยยิ้ม พูด : “เยี่ยชิว จำคำพูดของฉันให้ดี เซียวจิ่วเป็นแค่นักสู้คนหนึ่ง หยิ่งผยองและครอบงำ เย่อหยิ่งไร้เหตุผล หลังจากที่นายเจอเขา พยายามอยู่ให้ห่าง พวกเราทุกคนต่างก็มีอารยธรรม อย่าไปยุ่งกับเขาเป็นอันขาด”

เยี่ยชิวมองออกได้ทันทีว่าภายในใจของผู้อมตะชางเหม่ยคิดอะไรอยู่ เห็นได้ชัดว่าชายชราคนนี้กลัวว่าตัวเองจะติดต่อกับเซียวจิ่ว ดังนั้นเขาจึงใส่ร้ายเซียวจิ่วต่อหน้าตัวเองโดยไม่รู้ตัว

แค่จินตนาการ ผู้ชนะเลิศโหวประจำการอยู่ทิศเหนือ สั่งการกองทัพนับล้าน จะเป็นเพียงนักสู้คนหนึ่งได้อย่างไร

“เอาล่ะ เรื่องจัดการหมดแล้ว รีบไปเมืองหยางเฉิงได้แล้ว”

จากนั้น ทั้งสามคนเรียกรถคันหนึ่งบนทางหลวงโดยตรง เดินทางไปเมืองหยางเฉิง