วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 221

เวลาแปดโมงครึ่ง

เยี่ยชิวสามคนมาถึงเมืองหยางเฉิง ภายใต้การนำทางของฉีหลิน สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

“ไท้เจี่ยนพักอยู่ที่นี่เหรอ” เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย

จากมุมมองของเขา ด้วยตำแหน่งของไท้เจี่ยน อย่างน้อยที่สุดก็ต้องหาวิลล่าที่มีสภาพแวดล้อมสวยงามอยู่อาศัย

ยิ่งกว่านั้น มีศัตรูอยู่รอบ ๆ ตอนนี้ ยิ่งต้องหาสถานที่ที่ปลอดภัยและเป็นความลับ

ฉีหลินชี้ทางไปโรงแรมอื่นที่อยู่ไม่ไกลแห่งหนึ่ง : “ผู้อาวุโสหลายคนเหล่านั้นของลัทธิแม่มด ก่อนหน้านี้ก็พักอยู่โรงแรมแห่งนั้น”

เยี่ยชิวเงยหน้ามอง โรงแรมทั้งสองแห่งอยู่ห่างกันเพียงร้อยเมตร คาดไม่ถึงว่าไท้เจี่ยนจะพักอยู่ที่นั่น ช่างใจกล้าจริงๆ

ผู้อมตะชางเหม่ยหัวเราะฮ่าฮ่า : “มืดมิดใต้โคมไฟเหรอ”

“ไม่ผิด” ฉีหลินพูด : “ไท้เจี่ยนเคยพูด ที่ๆอันตรายที่สุดก็คือที่ๆปลอดภัยที่สุด สถานที่แห่งนี้มองดูแล้วแม้ว่าจะธรรมดาอย่างมาก แต่ค่อนข้างปลอดภัยกว่า พวกเราปฏิบัติการอยู่ใต้จมูกของศัตรูมานานมากแล้ว พวกเขาล้วนแล้วไม่เห็น”

“คนของลัทธิแม่มดยังพักอยู่ที่นั่นเหรอ” เยี่ยชิวถาม

ฉีหลินส่ายหน้า พูด : “ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว สี่คนตายไปสามคน เหลือแค่ผู้อาวุโสใหญ่คนเดียว เกรงว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่กับปรมาจารย์สองสามคน”

“ไปกันเถอะ ไปพบเฉายวน” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด

ฉีหลินเดินนำทางอยู่ข้างหน้า พาเยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยมาถึงชั้นสอง เปิดประตูห้องแห่งหนึ่ง เดินเข้าไป

ไม่มีใครอยู่ข้างใน

“พวกคุณตามผมมา” ฉีหลินมาถึงห้องน้ำ ยื่นมือออกไปกดโถส้วมเบาๆหนึ่งที

ซ่า——

จู่ๆ กำแพงที่อยู่ข้างๆ ก็แยกออกเป็นทั้งสองด้าน ประตูเหล็กบานหนึ่งปรากฏขึ้น

ฉีหลินป้อนรหัสผ่านที่ประตูเหล็ก ต่อจากนั้นเสียงดังแกร็กหนึ่งที ประตูเหล็กเปิดออก

เยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยเดินตามฉีหลิน เดินผ่านทางเดินอันมืดมิด หลังจากครึ่งนาที มาถึงห้องที่กว้างขวางและสว่างไสวห้องหนึ่ง

แต่ว่า ภายในห้องยังคงไม่มีคน

“ตามผมมา”

ฉีหลินยังคงนำทางไปข้างหน้า มาถึงห้องนอน

เปิดตู้เสื้อผ้า

ฉีหลินยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าชุดสูทตัวหนึ่ง ต่อจากนั้น ก็มองเห็นตู้เสื้อผ้าขยับไปด้านข้าง ประตูเหล็กปรากฏอีกครั้ง

ป้อนรหัสผ่านอีกครั้ง

ประตูเหล็กค่อยๆเปิดออก สิ่งที่ดึงดูดสายตาของทั้งสามคนคือบอดี้การ์ดสองคนถือปืนกลอัตโนมัติ

“ทูตฉีหลิน”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนรู้จักฉีหลิน โค้งคำนับทันที

“ไท้เจี่ยนล่ะ” ฉีหลินถาม

“อยู่ข้างใน” บอดี้การ์ดคนหนึ่งตอบกลับ สายตาของเขาจ้องมองไปที่เยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ย เต็มไปด้วยความตื่นตัว ถาม : “ทูตฉีหลิน สองคนนี้คือ”

“สองคนนี้เป็นเพื่อนของฉัน” ฉีหลินพูด

บอดี้การ์ดสองคนรีบหลบไปด้านข้าง

“เยี่ยชิว ผู้อาวุโส เชิญข้างใน”

ฉีหลินทำท่าทางของการเชิญ ให้เข้าไปก่อน

เยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยเดินติดๆกัน เดินผ่านทางเดินเส้นหนึ่ง ค่อยมาถึงห้องรับแขก

เยี่ยชิวเพิ่งเดินเข้าไป ก็มองเห็นชายวัยกลางคนหลายคน กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

“ทูตฉีหลิน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!”

“เชิญหมอเยี่ยมาหรือยัง”

“หมอเยี่ยอยู่ไหน”

ตอนนี้ ชายวัยกลางคนหลายคนยืนขึ้นทั้งหมด ถามอย่างกระตือรือร้น

ฉีหลินแนะนำเยี่ยชิวให้ทุกคนรู้จัก พูด : “ท่านนี้ก็คือหมอเยี่ยชิว”

ทันใดนั้น สายตาของชายวัยกลางคนหลายคน กวาดมองตัวของเยี่ยชิวขึ้นๆลงๆ

“หมอเยี่ย ขอบคุณที่คุณมาเมืองหยางเฉิง”

“อาการของไท้เจี่ยนรบกวนคุณแล้ว”

“เพียงแค่คุณสามารถรักษาไท้เจี่ยนหายได้ อนาคตไม่ว่าจะเป็นคำสั่งอะไร ต่อให้เป็นบุกน้ำลุยไฟ ผมเจ้าหู่ก็เต็มใจที่จะทำตามเช่นกัน”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดเสียงดัง

ฉีหลินแนะนำให้เยี่ยชิวรู้จัก : “เจ้าหู่เป็นคนใหญ่คนโตของเมืองหยางเฉิง”

“คุณเจ้าหู่พูดเกินไปแล้ว ผมก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของหลงเหมิน รักษาไท้เจี่ยนเป็นเรื่องที่สมควรทำ” เยี่ยชิวพูดอย่างเกรงใจ

ในเวลานี้ สายตาของเจ้าหู่หยุดอยู่บนตัวของผู้อมตะชางเหม่ย ถามอย่างสงสัย : “ทูตฉีหลิน ผู้อาวุโสท่านนี้คือ.....”

“ผู้อมตะชางเหม่ย มาจากภูเขาหลงหู่”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เจ้าหู่และคนอื่นๆ ต่างตกตะลึง ทุกคนคำนับด้วยความเคารพต่อผู้อมตะชางเหม่ย

“ยินดีที่ได้พบผู้อมตะ!”

“ลุกขึ้น” ผู้อมตะชางเหม่ยถาม : “เฉายวนล่ะ”

“ไท้เจี่ยนกำลังรออยู่ที่ห้อง” เจ้าหู่ชี้ไปทางห้องที่อยู่ข้างในสุด

ฉีหลินพูดตาม : “ทูตมังกรเขียวก็อยู่เหรอ”

เจ้าหู่ส่ายหน้า ตอบกลับ : “ทูตมังกรเขียวไม่อยู่”

“ไม่อยู่เหรอ” ฉีหลินขมวดคิ้ว ถาม : “ทูตมังกรเขียวไปไหน”

“ไปท้าประลองแล้ว”

ฉีหลินตะลึง

เจ้าหู่พูดอธิบาย : “ทูตมังกรเขียวไปท้าประลองศัตรูแล้ว บอกว่าคืนนี้จะต่อสู้จนตายไปข้าง.....”

สีหน้าของฉีหลินเปลี่ยนทันที พูดด้วยความโกรธ : “ทำอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า! ศัตรูเหล่านั้นล้วนแล้วเป็นปรมาจารย์ ทูตมังกรเขียวไม่กลัวไปแล้วไม่ได้กลับเหรอ ยิ่งกว่านั้น เพียงแค่อาศัยพวกเราทุกคน สามารถจัดการศัตรูมากขนาดนั้นได้เหรอ”

“สามารถติดต่อทูตมังกรเขียวได้ไหม”

“เรียกเขากลับมาเดี๋ยวนี้”

“เป็นฉันเองที่ให้เขาไป” ทันใดนั้น เสียงที่อ่อนแอดังขึ้น

ทุกคนหันหน้ากลับไป เพียงแค่เห็นเฉายวนปรากฏตัวที่ประตูห้องนอน มองทุกคนด้วยรอยยิ้มจางๆ

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของเฉายวนซีดขาว หน้าผากปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น จับประตูด้วยมือเดียว ร่างกายสั่นเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า เขาต้องแบกรับความเจ็บปวดอย่างมาก

เพียงแต่ เสื้อผ้าสีเขียวตัวนั้น กลับทำให้คนรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเพียงแค่เฉายวนยังอยู่ ฟ้าถล่มลงมาก็ไม่กลัว

“เข้าพบไท้เจี่ยน”

บูม!

ฉีหลินและเจ้าหู่คุกเข่าลงบนพื้นด้วยเข่าข้างหนึ่ง ทำความเคารพให้เฉายวน

เฉายวนอยากโบกมือให้ทุกคนลุกขึ้น แต่ว่ามือยังไม่ทันยกขึ้นมา ก็ปวดจนกัดฟันแน่น

เยี่ยชิวรีบก้าวไปข้างหน้า พยุงเฉายวน

เฉายวนส่งสายตาขอบคุณให้เขาหนึ่งที พูดกับฉีหลินและคนอื่นๆ : “ทุกคนลุกขึ้นได้แล้ว”

“รับทราบ!”

ทุกคนลุกขึ้น

หลังจากนั้น เฉายวนมองผู้อมตะชางเหม่ยและพูดด้วยรอยยิ้ม : “แยกทางจากเมืองหลวงครั้งนั้น ไม่ได้เจอกันมาสิบห้าปีแล้ว สไตล์ของผู้อมตะยังคงเหมือนเดิม น่ายินดีจริงๆ”

“อย่าพูดไร้สาระ มีเหล้าไหม” ผู้อมตะชางเหม่ยถามอย่างเหลืออด

“มี!” เฉายวนพูด : “มีเหมาไถสามสิบปี จู๋เย่ชิงห้าสิบปี และยังมีหัวเตียวร้อยปี”

ผู้อมตะชางเหม่ยดีใจอย่างมาก พูด : “ไม่เสียแรงที่ผมเดินทางมาช่วยคุณจากแดนไกล ถือว่าคุณมีจิตสำนึก”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ หัวใจของเยี่ยชิวหวั่นไหว

หรือว่า ผู้อมตะเป็นผู้ช่วยที่ไท้เจี่ยนเชิญมาจริงๆ

เฉายวนพูดด้วยรอยยิ้ม : “เยี่ยชิว พยุงฉันเข้าไปในห้อง ฉีหลินนายก็ตามเข้ามา”

เยี่ยชิวพยุงเฉายวนเข้าไปในห้อง

นี่คือห้องสวีทห้องหนึ่ง ห้องนั่งเล่นกว้างขวางตกแต่งอย่างหรูหรามาก มีกลิ่นหอมจางๆ ของไม้จันทน์ลอยอยู่ในกระถางธูป ทำให้จิตใจสงบเหมือนน้ำ

เยี่ยชิวพยุงเฉายวนไปนั่งบนเก้าอี้ หลังจากนั้นชี้ไปที่ตู้ : “เหล้าอยู่ข้างในนั้น”

ผู้อมตะชางเหม่ยเป็นการเองอย่างมาก เปิดตู้โดยตรง เอาเหล้าเหมาไถออกมาสองขวด

“มีกับแก้มไหม” ผู้อมตะชางเหม่ยถาม

เฉายวนพูดกับฉีหลิน : “นายไปเอาอาหารที่ห้องครัวมา”

“รับทราบ” ฉีหลินตอบกลับ วิ่งไปที่ห้องครัว นำกับแก้มหลายจานมา

“ดื่มเหล้าไหม” ผู้อมตะชางเหม่ยถามเยี่ยชิว

เยี่ยชิวส่ายหน้า มีการดื่มเหล้าตั้งแต่เช้าที่ไหนกัน

“ฉันจะบอกนายให้รู้ ผู้ชายไม่ดื่มเหล้า มีชีวิตเหมือนกับหมาตัวหนึ่ง ดังนั้น จำเป็นต้องดื่ม” ผู้อมตะชางเหม่ยเทเหล้าเต็มแก้วหนึ่งแก้วโดยตรง วางอยู่ตรงหน้าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวแอบด่า แกแม่งล้วนแล้วตัดสินใจเทเหล้าให้ฉันแล้ว ยังถามฉันว่าจะดื่มไหม มีความหมายไหม

“ไท้เจี่ยน ทำไมท่านถึงให้ทูตมังกรเขียวไปท้าประลอง” ฉีหลินพูด : “ในเวลานี้ศัตรูมีมากกว่าพวกเรา และท่านยังได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเราควรจะห่างจากของมีคมชั่วคราว และค่อยๆคิด”

“ไม่จำเป็นต้องรอ”

“คืนนี้จะต่อสู้จนตายไปข้าง”

“ฉันต้องการให้พวกเขารู้ว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมายุ่งกับหลงเหมิน ฉันเฉายวน ยิ่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมายุ่งด้วย”

ในน้ำเสียงของเฉายวน เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ไม่สิ้นสุด