วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 221

เวลาแปดโมงครึ่ง

เยี่ยชิวสามคนมาถึงเมืองหยางเฉิง ภายใต้การนำทางของฉีหลิน สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

“ไท้เจี่ยนพักอยู่ที่นี่เหรอ” เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย

จากมุมมองของเขา ด้วยตำแหน่งของไท้เจี่ยน อย่างน้อยที่สุดก็ต้องหาวิลล่าที่มีสภาพแวดล้อมสวยงามอยู่อาศัย

ยิ่งกว่านั้น มีศัตรูอยู่รอบ ๆ ตอนนี้ ยิ่งต้องหาสถานที่ที่ปลอดภัยและเป็นความลับ

ฉีหลินชี้ทางไปโรงแรมอื่นที่อยู่ไม่ไกลแห่งหนึ่ง : “ผู้อาวุโสหลายคนเหล่านั้นของลัทธิแม่มด ก่อนหน้านี้ก็พักอยู่โรงแรมแห่งนั้น”

เยี่ยชิวเงยหน้ามอง โรงแรมทั้งสองแห่งอยู่ห่างกันเพียงร้อยเมตร คาดไม่ถึงว่าไท้เจี่ยนจะพักอยู่ที่นั่น ช่างใจกล้าจริงๆ

ผู้อมตะชางเหม่ยหัวเราะฮ่าฮ่า : “มืดมิดใต้โคมไฟเหรอ”

“ไม่ผิด” ฉีหลินพูด : “ไท้เจี่ยนเคยพูด ที่ๆอันตรายที่สุดก็คือที่ๆปลอดภัยที่สุด สถานที่แห่งนี้มองดูแล้วแม้ว่าจะธรรมดาอย่างมาก แต่ค่อนข้างปลอดภัยกว่า พวกเราปฏิบัติการอยู่ใต้จมูกของศัตรูมานานมากแล้ว พวกเขาล้วนแล้วไม่เห็น”

“คนของลัทธิแม่มดยังพักอยู่ที่นั่นเหรอ” เยี่ยชิวถาม

ฉีหลินส่ายหน้า พูด : “ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว สี่คนตายไปสามคน เหลือแค่ผู้อาวุโสใหญ่คนเดียว เกรงว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่กับปรมาจารย์สองสามคน”

“ไปกันเถอะ ไปพบเฉายวน” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด

ฉีหลินเดินนำทางอยู่ข้างหน้า พาเยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยมาถึงชั้นสอง เปิดประตูห้องแห่งหนึ่ง เดินเข้าไป

ไม่มีใครอยู่ข้างใน

“พวกคุณตามผมมา” ฉีหลินมาถึงห้องน้ำ ยื่นมือออกไปกดโถส้วมเบาๆหนึ่งที

ซ่า——

จู่ๆ กำแพงที่อยู่ข้างๆ ก็แยกออกเป็นทั้งสองด้าน ประตูเหล็กบานหนึ่งปรากฏขึ้น

ฉีหลินป้อนรหัสผ่านที่ประตูเหล็ก ต่อจากนั้นเสียงดังแกร็กหนึ่งที ประตูเหล็กเปิดออก

เยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยเดินตามฉีหลิน เดินผ่านทางเดินอันมืดมิด หลังจากครึ่งนาที มาถึงห้องที่กว้างขวางและสว่างไสวห้องหนึ่ง

แต่ว่า ภายในห้องยังคงไม่มีคน

“ตามผมมา”

ฉีหลินยังคงนำทางไปข้างหน้า มาถึงห้องนอน

เปิดตู้เสื้อผ้า

ฉีหลินยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าชุดสูทตัวหนึ่ง ต่อจากนั้น ก็มองเห็นตู้เสื้อผ้าขยับไปด้านข้าง ประตูเหล็กปรากฏอีกครั้ง

ป้อนรหัสผ่านอีกครั้ง

ประตูเหล็กค่อยๆเปิดออก สิ่งที่ดึงดูดสายตาของทั้งสามคนคือบอดี้การ์ดสองคนถือปืนกลอัตโนมัติ

“ทูตฉีหลิน”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนรู้จักฉีหลิน โค้งคำนับทันที

“ไท้เจี่ยนล่ะ” ฉีหลินถาม

“อยู่ข้างใน” บอดี้การ์ดคนหนึ่งตอบกลับ สายตาของเขาจ้องมองไปที่เยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ย เต็มไปด้วยความตื่นตัว ถาม : “ทูตฉีหลิน สองคนนี้คือ”

“สองคนนี้เป็นเพื่อนของฉัน” ฉีหลินพูด

บอดี้การ์ดสองคนรีบหลบไปด้านข้าง

“เยี่ยชิว ผู้อาวุโส เชิญข้างใน”

ฉีหลินทำท่าทางของการเชิญ ให้เข้าไปก่อน

เยี่ยชิวและผู้อมตะชางเหม่ยเดินติดๆกัน เดินผ่านทางเดินเส้นหนึ่ง ค่อยมาถึงห้องรับแขก

เยี่ยชิวเพิ่งเดินเข้าไป ก็มองเห็นชายวัยกลางคนหลายคน กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

“ทูตฉีหลิน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!”

“เชิญหมอเยี่ยมาหรือยัง”

“หมอเยี่ยอยู่ไหน”

ตอนนี้ ชายวัยกลางคนหลายคนยืนขึ้นทั้งหมด ถามอย่างกระตือรือร้น

ฉีหลินแนะนำเยี่ยชิวให้ทุกคนรู้จัก พูด : “ท่านนี้ก็คือหมอเยี่ยชิว”

ทันใดนั้น สายตาของชายวัยกลางคนหลายคน กวาดมองตัวของเยี่ยชิวขึ้นๆลงๆ

“หมอเยี่ย ขอบคุณที่คุณมาเมืองหยางเฉิง”

“อาการของไท้เจี่ยนรบกวนคุณแล้ว”

“เพียงแค่คุณสามารถรักษาไท้เจี่ยนหายได้ อนาคตไม่ว่าจะเป็นคำสั่งอะไร ต่อให้เป็นบุกน้ำลุยไฟ ผมเจ้าหู่ก็เต็มใจที่จะทำตามเช่นกัน”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดเสียงดัง

ฉีหลินแนะนำให้เยี่ยชิวรู้จัก : “เจ้าหู่เป็นคนใหญ่คนโตของเมืองหยางเฉิง”

“คุณเจ้าหู่พูดเกินไปแล้ว ผมก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของหลงเหมิน รักษาไท้เจี่ยนเป็นเรื่องที่สมควรทำ” เยี่ยชิวพูดอย่างเกรงใจ

ในเวลานี้ สายตาของเจ้าหู่หยุดอยู่บนตัวของผู้อมตะชางเหม่ย ถามอย่างสงสัย : “ทูตฉีหลิน ผู้อาวุโสท่านนี้คือ.....”