วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2206

ตามที่คาดไว้

เมื่อเยี่ยชิวเปิดหน้าที่สี่ และก็เห็นข่าวเกี่ยวกับดินแดนนรก

"คนคนนั้น ปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาที่ข้ารู้สึกสิ้นหวัง เขาเดินเข้ามาหาข้าเหมือนกับแสงสว่างที่ส่องทางในชีวิตของข้า"

"เขาสวมเสื้อผ้าธรรมดาแล้วใส่หน้ากากที่ดูดี คำพูดเสียงเบาและอ่อนโยน เป็นกันเอง เขามีมารยาทอย่างมาก…"

"เขาได้พาข้าออกไป ไปยังที่ที่มีบ้านใหญ่ๆ มากมาย และยังมีอาหารอร่อยๆมากมายอีกด้วย"

"เขารับข้าเป็นลูกบุญธรรม สอนให้ข้าอ่านหนังสือและเขียนหนังสือ และยังสอนให้ข้าฝึกฝน… แต่นอกจากข้า เขายังมีลูกบุญธรรมอีกหลายร้อยคน"

"พวกข้าศึกษาและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน"

"พ่อบุญธรรมจะเข้ามาตรวจสอบผลการเรียนของพวกข้าเป็นระยะๆ ถ้าการฝึกฝนพวกข้าไม่ได้ทำให้พ่อบุญธรรมพอใจ หรือถ้าไม่สามารถท่องบทเรียนได้ พ่อบุญธรรมก็จะลงโทษพวกข้า"

"เขาใช้ไม้บรรทัดตีพวกข้า และลงมือตีหนักมาก ทุกครั้งที่ถูกลงโทษไปพวกข้าถึงกับไม่สามารถลุกจากเตียงได้เป็นเวลาสิบวันหรือครึ่งเดือนเลยทีเดียว"

"นอกจากนี้ พ่อบุญธรรมยังให้พวกข้าประลองกัน ถ้าใครได้ที่หนึ่งในการทดสอบ ก็จะได้รับรางวัล"

"รางวัลคือไก่แปดอย่าง รสชาตินั่นดีมาก ฉันเคยกินมาแล้วหลายครั้ง ฮิฮิ～"

"เมื่อพวกข้าค่อยๆ โตขึ้น พ่อบุญธรรมก็เริ่มให้เราประลองกันอย่างจริงจัง และก็เป็นการต่อสู้กันถึงชีวิต"

"ข้าเคยฆ่าคนไปมากมาย พวกเขาคือเพื่อนของข้า คู่หูของข้า และพี่น้องของข้า… ข้าไม่อยากฆ่าพวกเขา แต่ถ้าข้าไม่ฆ่าพวกเขา ข้าเองก็จะถูกฆ่าแทน เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่รอด ข้าจึงต้องทำเช่นนี้"

"ทุกครั้งที่ฆ่าเพื่อนไป พ่อบุญธรรมก็จะชมข้า และมอบของขวัญให้ข้า เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ ข้าก็เริ่มชอบความรู้สึกในการฆ่าคนมากขึ้น"

"และแล้ว เวลาก็ผ่านไป ข้าก็เติบโตขึ้น และพลังของฉันก็เพิ่มขึ้นด้วย"

"พ่อบุญธรรมเริ่มมอบหมายงานให้พวกข้าออกไปสังหารเป้าหมาย ทุกครั้งที่งานสำเร็จก็จะมีรางวัล แต่ถ้าไม่สำเร็จ… ถ้าไม่สำเร็จจะไม่สามารถกลับมาได้ มีพี่น้องหลายคนที่ตายไปในที่นั่น"

"พ่อบุญธรรมของข้ามีความรู้กว้างขวาง รู้เรื่องดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ รู้เรื่องดนตรี หมากรุก การเขียน และการวาดภาพ ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้ โดยรวมๆแล้วเหมือนกับว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่เขาทำไม่ได้ พวกข้าทุกคนนั่นต่างก็เคารพเขาอย่างมาก"

"ต้องมีสักวันหนึ่งที่ข้าจะได้ก้าวข้ามขอบเขตของปราชญ์"

"แต่ลูกบุญธรรมของพ่อบุญธรรมนั่นเหลือเพียงไม่กี่คนแล้วเท่านั้น"

"ข้ายังจำได้ว่านั่นเป็นช่วงเวลายามเย็นในช่วงบ่าย พ่อบุญธรรมเรียกพวกข้าทั้งหมดมารวมตัวที่ตำหนัก เพื่อประกาศเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง…"

การบันทึกถึงที่นี่ก็หยุดไปแล้ว

เยี่ยชิวรีบเปิดหน้าถัดไป

"พ่อบุญธรรมเรียกลูกบุญธรรมที่เหลืออยู่ไม่กี่คนมารวมตัวที่ตำหนัก ในวันนั้น เขาแตกต่างจากปกติ"

"เขามีความเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน นั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นเหวลึก ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวอย่างหนาวสั่น"

"พวกข้าทุกคนต่างก็กลั้นหายใจ ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ ต่างก็คิดว่ามีใครทำให้พ่อบุญธรรมไม่พอใจ และพ่อบุญธรรมจะลงโทษพวกข้า"

"แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ พ่อบุญธรรมกลับบอกพวกข้าถึงเรื่องที่สำคัญเรื่องหนึ่ง"

"เขาบอกว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกคนห้ามเรียกเขาว่าพ่อบุญธรรม ต้องเรียกเขาว่า ‘ท่านยม’"

มาแล้ว!

ประเด็นสำคัญมาแล้ว!

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นและอ่านต่อไป

"พวกข้าไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อบุญธรรมถึงให้พวกข้าเรียกเขาว่าท่านยม มีสาหัสคนหนึ่งถามไป พ่อบุญธรรมก็ลงโทษเขาตบเขาจนกลายเป็นเนื้อบดไปในทันที"

"พ่อบุญธรรมยังบอกว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาก็คือท่านยม และพวกข้าก็เป็นศิษย์ของดินแดนนรก"

"พวกข้าไม่รู้ว่าดินแดนนรกคืออะไร และก็ไม่กล้าถาม พ่อบุญธรรมก็ไม่ให้โอกาสพวกข้าได้ถามด้วย"

"พ่อบุญธรรมเปลี่ยนไป"

"เขากลายเป็นคนเย็นชามากขึ้น และไร้ความปรานีมากขึ้น และบางครั้งอารมณ์ของเขาก็รุนแรงมาก สังหารคนอย่างบ้าคลั่ง"

"……"

"ข้าสงสัยว่า พ่อบุญธรรมป่วย!"

"พ่อบุญธรรมป่วยจริงหรือไม่??? "

ประโยคนี้ถูกขีดเส้นใต้และมีเครื่องหมายคำถามสามตัวตามอยู่ด้านหลัง

เยี่ยชิวก็เปิดหน้าวันที่บันทึกต่อไป เพิ่มความรวดเร็วขึ้น อ่านทีละสิบบรรทัด และก็เห็นจุดประเด็นสำคัญ