วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2210

หลังจากที่พวกจือหยางเทียนจุนออกไปแล้ว เยี่ยชิวก็เดินตรงไปที่ห้องประชุมตำหนัก

ไกลออกไปก็ได้ยินเสียงหัวเราะด้านในตำหนัก

" ด้านในทำอะไรกัน ? " เยี่ยชิว หยุดสาวกหญิงคนหนึ่งและถาม

สาวกหญิงเหลือบมองเยี่ยชิวหนึ่งครั้งแล้วร้องอุทานในใจว่า นายน้อยเยี่ยหล่อจัง !

จากนั้นสาวกหญิงก็รีบก้มหน้าลง พูดด้วยหน้าว่า ：" ชางเหม่ยเต้าจ่าง ได้ประดิษฐ์วิธีการเล่นใหม่อย่างหนึ่งขึ้นมา เจ้าเมืองทั้งหลายกำลังเล่นกับท่านอยู่ "

"อ้อ? " เยี่ยชิว รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแล้วถามว่า : " วิธีการเล่นใหม่อะไร ? "

" ข้าก็ไม่แน่ใจ ท่านเข้าไปดูก็จะรู้เอง " สาวกหญิงพูดจบแล้วก็รีบเดินออกไป เดินไปสองสามก้าวยังไม่ลืมที่จะหันกลับมามองเยี่ยชิว และถอนใจว่า: " น่าเสียดาย ผู้ชายหล่อขนาดนี้ไม่ใช่ของข้า "

เยี่ยชิวเดินเข้าไปในตำหนักด้วยความสงสัย

พอเดินเข้าไป ก็มีเจ้าเมืองหลายคนรุมเข้ามาทักทายเยี่ยชิวอย่างกระตือรือร้น

" นายน้อยเยี่ย กลับมาแล้วเหรอ ? "

"ข้ารู้สึกว่าหลังจากที่นายน้อยเยี่ย ออกไปครั้งหนึ่งแล้วหล่อขึ้นกว่าเดิมเลย ! "

" นายน้อยเยี่ย ดื่มเหล้าหรือเปล่า ? พวกข้ามาดื่มกันสักหน่อยไหม "

" นายน้อยเยี่ยต่อไปนี้ถ้าท่านมีเวลาว่าง ท่านต้องมาเยี่ยมที่เมืองภูเขาหนานซานของพวกข้านะ พวกข้าจพต้อนรับท่านอย่างดีเลบ "

"... "

เจ้าเมืองเหล่านี้ต่างก็รู้ว่าเยี่ยชิวนั้นเป็นลูกเขยของหยุนซาน แล้วก็รู้เยี่ยชิวกับจื่อหยางเทียนจุนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ฉะนั้นพวกเขาจึงต้องการใช้โอกาสนี้สร้างความใกล้ชิดกับเยี่ยชิว

เยี่ยชิวยิ้มและตอบกลับทีละคน

เจ้าเมืองเหล่านี้สามารถมาช่วยนิกายดาบชิงอวิ๋นในช่วงเวลาที่มีอันตราย และร่วมทุกข์ร่วมสุขกับนิกายดาบชิงอวิ๋น แสดงให้เห็นว่าพวกเขานั้นเป็นคนที่มีน้ำใจกัน

หลังจากทักทายกันเสร็จแล้ว เขาก็ยกหน้าขึ้นมองเห็นเพียงแต่ว่ากลางตำหนักมีโต๊ะยาวสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตั้งอยู่

อมตะชางเหม่ยนั่งอยู่คนเดียวด้านหนึ่ง ส่วนเจ้าเมืองอีกสามคนอยู่ด้านตรงข้ามกัน ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันเหมือนกับกองทัพที่เผชิญหน้ากัน

เจ้าเมืองคนอื่นๆ ยืนอยู่รอบๆ บางคนกอดอกอยู่ บางคนใช้มือค้ำคางอยู่ มองดูเหตุการณ์ในสนามด้วยความสนใจ

ส่วนหยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวานั้นไม่เห็นใครสักคนเลย

" พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ ? "

เยี่ยชิว ถามเจ้าเมืองคนที่อยู่ข้างๆ พอเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงอมตะชางเหม่ยตะโกนว่า : " สองสี่อัน ! ไม้ตาย ! ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าชนะแล้ว รีบเอาของออกมาสัก "

ทันใดนั้น เจ้าเมืองทั้งสามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอมตะชางเหม่ยก็หยิบแหวนอากาศสามวงออกมาแล้วโยนไปที่หน้าของอมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยหยิบแหวนอากาศสามวงขึ้นมาสำรวจดู แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจว่า : " อย่านะว่า หิินวิญญาณแค่นี้งั้นเหรอ ? เจ้าเมืองทั้งสาม พวกเจ้าอย่าว่าข้าที่พูดแบบนี้เลยนะ พวกเจ้าจนเกินไปแล้วหรือเปล่า? "

เจ้าเมืองคนหนึ่งพูดด้วยหน้าแดงว่า: " เต้าจ่าง ท่านยังมีหน้ามาว่าพวกข้าจนอีกเหรอ ? ทำไมพวกข้าถึงเหลือหอนวิญญาณแค่นี้ ท่านก็รู้แก่ใจอยู่ไม่ใช่เหรอ ? "

เจ้าเมืองอีกคนหนึ่งพูดด้วยหน้าหมองเศร้าว่า : " เต้าจ่าง หินวิญญาณหลายร้อยล้านที่พวกข้ามีอยู่นั้น ถูกท่านชนะไปหมดแล้ว "

และยังมีเจ้าเมืองอีกคนพูดว่า : " เต้าจ่าง ท่านเอาเปรียบพวกข้า ท่านบอกว่าการเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดนี้สนุก แต่สุดท้ายพวกข้าก็แพ้ตลอด ท่านชนะตลอด ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว "

อมตะชางเหม่ยหัวเราะและกล่าวว่า: " การเล่นไพ่มีทั้งชนะและแพ้เป็นเรื่องปกติ เล่นอีกสักไม่กี่รอบไหม บางทีพวกเจ้าอาจจะชนะหินวิญญาณกลับไปได้ก็ได้นะ? "

เจ้าเมืองคนหนึ่งกล่าวว่า: " คำพูดนี้ท่านเคยพูดมาแล้ว แต่ผลลัพธ์ล่ะ ก็คือไม่มีใครชนะเลย ยังไงก็ตามข้าจะไม่เล่นเกมนี้กับท่านอีกแล้ว "

อมตะชางเหม่ยตอบว่า: " ถ้าไม่เล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดแล้วพวกข้าก็ยังสามารถเล่นวิ่งเร็ว, แข่งวัว, ไพ่สองมังกร, ท้องฟ้ากับดิน, ตาโปน, ไพ่เจ็ดนก, ไพ่แปดนกเปลี่ยนร่าง, ไพ่ระเบิด... ถ้าไม่ได้จริงๆ พวกข้าก็ยังสามารถเล่นไพ่นกกระจอกก็ได้ "

ยังไม่รอเขาพูเจบ ก็ถูกเจ้าเมืองคนหนึ่งขัดจังหวะ

" ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว ยังไงแล้วกฎกติกาท่านก็เป็นคนกำหนดเองอยู่ดี สุดท้ายแล้วท่านก็ชนะอยู่ดี "

อมตะชางเหม่ยแสดงสีหน้าน่าผิดหวัง : " ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าก็ไม่อยากบังคับทุกท่านแล้ว ถ้าเจ้าเมืองท่านใดอยากเล่นไพ่ในอนาคต ก็สามารถเรียกข้าได้ตลอดเลย ข้ารับรองว่าข้าจะมาทันที…"

" ไม่อย่างนั้น ให้ข้าเล่นกับท่านสักไม่กี่รอบไหม?" เยี่ยชิว เดินเข้ามาที่หน้าโต๊ะและพูด