วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2215

“สถานที่สืบทอดวิชางั้นหรอ”

พอหยุนซานได้ยินคำพูดของจื่อหยางเทียนจุน เขาก็ถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัย “ผู้อาวุโสสูงสุด นิกายดาบชิงอวิ๋นมีสถานที่สืบทอดวิชาด้วยงั้นหรือ เหตุใดข้าจึงไม่เคยรู้มาก่อนเลย”

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มก่อนจะตอบว่า “เพราะว่า สถานที่สืบทอดวิชานี้เป็นสถานที่ที่เตรียมไว้ให้แก่เยี่ยชิวและหวู่ซวงอย่างไรเล่า”

“ห๊ะ” สีหน้าของหยุนซานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

จื่อหยางเทียนจุนจึงอธิบายว่า “สถานที่สืบทอดวิชาของนิกายดาบชิงอวิ๋นถูกสร้างขึ้นมาโดยผู้ก่อตั้งนิกายอย่างผู้อาวุโสชิงอวิ๋น ซึ่งสถานที่นี้จะได้รับการดูแลจากผู้อาวุโสสูงสุดในแต่ละรุ่น”

“เรื่องนี้ถือเป็นความลับสุดยอดของนิกายดาบชิงอวิ๋น ดังนั้นจึงไม่พบข้อมูลในบันทึกใดๆของนิกายดาบชิงอวิ๋น เรื่องนี้จะพูดกันปากต่อปากระหว่างผู้อาวุโสสูงสุดในแต่ละรุ่นเท่านั้น”

“ในปีนั้นผู้อาวุโสชิงอวิ๋นได้พูดเอาไว้ว่า สถานที่สืบทอดวิชามีเพียงแค่เยี่ยชิวและหวู่ซวงเท่านั้นที่สามารถเปิดได้”

“ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นยังย้ำอีกว่า เยี่ยชิวจะต้องมีพลังถึงขั้นทงเสิน และพลังยุทธของหวู่ซวงต้องไปถึงระดับนักบุญใหญ่ ต้องมีคุณสมบัติตามนี้เท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปยังสถานที่สืบทอดวิชาได้”

“แล้วถ้าจะถามว่าสถานที่สืบทอดวิชาคืออะไรกันแน่ ตัวข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน”

เมื่อหยุนซานได้ยินดังนั้นก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นจึงถามออกไปว่า “ท่านอาจารย์ก็เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว เหตุใดท่านจึงรู้ได้ว่าเยี่ยชิวและศิษย์พี่เยี่ยจะมาที่นิกายดาบชิงอวิ๋นกันล่ะขอรับ”

จื่อหยางเทียนจุนต่อไปว่า “บางที ท่านอาจารย์อาจจะรู้เรื่องนี้ก่อนที่ท่านจะตายก็ได้ เพราะอย่างไรเสีย ในมือของท่านอาจารย์ก็มีแต่สมบัติวิเศษในตำนานทั้งสิ้น”

“หวู่ซวง ตอนนี้พลังของเจ้าก็ถึงขั้นนักบุญใหญ่แล้ว เจ้าแค่ต้องฝ่าด่านสวรรค์ลงโทษไปให้ได้ ด้วยพรสวรรค์ของเจ้าแล้ว ภายในเดือนนี้เจ้าจะต้องฝ่าด่านสวรรค์ลงโทษและเลื่อนขั้นไปเป็นนักบุญใหญ่ได้อย่างแน่นอน

“ตอนนี้ ข้าเป็นห่วงเยี่ยชิวมากเสียกว่า”

“เส้นทางของเยี่ยชิวแตกต่างจากพวกเจ้า เพราะเขาฝึกฝนทุกศาสตร์ไปจนถึงขั้นสุดยอด ยากกว่าทุกคนที่เดินมาทางเดียวกันกับเขา ในหนึ่งเดือนนี้เขาจะต้องฝึกขั้นหยวนอิงให้ถึงระดับสูงสุด และจะทะลุขั้นทงเสินได้หรือไม่ก็ยากที่จะพูดได้”

แต่เยี่ยชิวกลับพูดออกมาอย่างมั่นใจว่า “ท่านอาจารย์ วางใจเถอะครับ ในหนึ่งเดือนนี้ผมต้องทำได้แน่นอน”

“ตอนนี้เขาฝึกฝนจนสามารถสร้างหยวนอิงทั้งเก้าชิ้นได้แล้ว เพียงแค่ฝึกฝนสร้างหยวนอิงอีกหนึ่งชิ้น เขาก็จะสามารถทะลุขั้นทงเสินไปได้”

แน่นอนว่าหากเขาไม่ได้ตั้งใจฝึกฝน เขาคงไม่สามารถฝึกฝนทุกศาสตร์ไปจนถึงระดับสุดยอดได้ แล้วตอนนี้เขาพลังของเขาสูงถึงขั้นผู้มีฝีมือระดับสูงแล้ว

เพียงแต่ว่า การกระทำครั้งนี้ของเขาจะทำให้การกระทำครั้งก่อนๆสูญเปล่าไปหมด

จื่อหยางเทียนจุนพูดว่า “การที่เจ้ามีความมั่นใจถือว่าเรื่องดี แต่ข้าก็อยากจะเตือนเจ้าเสียหน่อย ตอนที่เจ้าฝึกฝน เจ้าจะต้องมีสติและอย่าใจร้อนเด็ดขาด เพราะตัวเจ้านั้นได้เดินบนเส้นทางที่แตกต่างกับคนอื่น เลยยิ่งต้องระมัดระวังไม่ให้ธาตุไฟเข้าแทรกเป็นพิเศษ”

เยี่ยชิวจึงพูดออกไปอย่างซึ้งใจว่า “ขอบคุณท่านอาจารย์ที่คอยเตือนสติผม ผมจะระวังให้มาก”

จื่อหยางเทียนจุนยังสั่งอีกว่า “หยุนซาน ภายในเดือนนี้ ไม่ว่าหวู่ซวง เยี่ยชิว หรือชางเหม่ยต้องการอะไร ตราบใดที่มีอยู่ในนิกายดาบชิงอวิ๋น ไม่ว่าจะมีราคาเท่าไหร่ก็ยกให้พวกเขาไปเสีย”

“อีกอย่างนึง ครั้งนี้เราทำลายพันธมิตรห้าสำนักและได้รับทรัพย์สมบัติมามากมาย ข้าจะมอบสมบัติทั้งหมดให้กับเจ้าเอาไปจัดการในภายหลัง เจ้าจะต้องรับผิดชอบในการแจกจ่ายสมบัติเหล่านี้ให้แก่ทุกคนด้วย”

“บรรดาเจ้าเมืองที่มาช่วยนิกายดาบชิงอวิ๋นในช่วงเวลาความเป็นความตายเองก็ด้วย พวกเขาร่วมเป็นร่วมตายกับสำนักของเรา ทั้งกล้าหาญ น่ายกย่อง ซื่อสัตย์และชัดเจน พวกเขาเองก็สมควรได้รับการตอบแทนอย่างเหมาะสมเช่นกัน”

“สำหรับบรรดาลูกศิษย์ลูกหา ก็ให้มอบทรัพยากรที่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝนพลังให้มากหน่อย แล้วบอกให้พวกเขารีบเลื่อนระดับพลังกันโดยเร็ว”

“นอกจากเรื่องพวกนี้ เจ้ายังต้องรับผิดชอบเรื่องใหญ่อีกเรื่องนึง”

“ถึงแม้ว่าพันธมิตรห้าสำนักจะถูกทำลายลงไปแล้ว แต่ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยปกครองหัวเมืองต่างๆ เจ้ากับเซียนกระบี่ทั้งสี่ควรปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับเมืองที่ถูกยึดครองมาได้เหล่านั้น”

“เดิมที ข้าก็ไม่ได้คิดว่าจะยึดเมืองเหล่านั้นเสียด้วยซ้ำ เพราะว่าคนมันเยอะ จะจัดการสิ่งใดก็ยาก ถ้าพอคิดอีกที หากไม่ยึดครองเมืองเหล่านั้นไว้ เมืองเหล่านั้นก็จะกลายเป็นอิสระ และเหล่าบรรดาเจ้าเมืองก็จะกลายเป็นทรราชกันหมด นั่นทำให้ไม่มีใครควบคุมพวกเขาได้อีกต่อไป ยิ่งนานวันตงฮวงก็จะยิ่งวุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ”

“เพื่อสันติภาพและความสงบสุขของตงฮวงทั้งในระยะสั้นและระยะยาว นิกายดาบชิงอวิ๋นจึงต้องออกหน้าจัดการกับพวกเขาทั้งหมด”

“สำหรับพวกเจ้าเมืองที่ไม่ยอมจำนนให้กับเราก็ให้ปล่อยออกไป ส่วนคนไหนที่ยอมภักดีต่อเราก็สามารถเก็บไว้ใช้งานต่อได้ แต่ถ้าคนไหนเป็นคนช่วยช้าสามานย์ ทำแต่เรื่องไม่ดีก็ให้ฆ่าทิ้งเสีย ส่วนจะจัดการอย่างไรนั้นเจ้าก็ลองปรึกษากับเซียนกระบี่ทั้งสี่ได้เลย ไม่จำเป็นจะต้องเข้ามารายงานข้าทุกเรื่องก็ได้”

หยุนซานจึงรีบตอบกลับทันทีว่า “โปรดวางใจเถอะ ผู้อาวุโสสูงสุด ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเอง”

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าไว้วางใจเจ้าอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้น ในปีนั้นข้าคงไม่ยกตำแหน่งประมุขให้เจ้าหรอก”

“แต่หยุนซาน เจ้าก็ต้องจำไว้ให้ขึ้นใจด้วยว่าตอนนี้นิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นผู้ปกครองดินแดนตงฮวง ในฐานะประมุขของนิกายดาบชิงอวิ๋น เจ้าจำเป็นจะต้องทำตัวให้สง่าผ่าเผย ให้เหมาะสมกับตำแหน่งผู้ครองดินแดนตงฮวง ส่วนวันเวลาในอดีตที่เจ้าต้องคอยอดทนกล้ำกลืนก็ลืมมันไปซะ เพราะมันจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว”